Potje patience soms net zo belangrijk als behandeling

Ieder jaar wordt op Wereldkankerdag, zondag 4 februari, wereldwijd stilgestaan bij de impact van kanker. Wanneer je met kanker wordt geconfronteerd, staat je wereld op z’n kop. De ziekte en de behandeling daarvan hebben niet alleen een enorme impact op het lichaam, maar zijn voor veel mensen ook emotioneel en sociaal zeer ingrijpend. Deze week staan we stil bij iedereen die met deze ziekte te maken heeft. Vandaag doen we dat met oncologieverpleegkundige Eva van Vlokhoven en medisch-maatschappelijk werker Milou Litjens.

Als oncologieverpleegkundige vangt Eva nieuwe kankerpatiënten op en verzorgt en verpleegt ze op de verpleegafdeling. “Maar op sommige dagen ben ik meer met mijn patiënten aan het praten dan dat ik echt medische zorg verleen”, vertelt verpleegkundige Eva. “Een praatje maken en de tijd nemen voor mijn patiënten vind ik heel belangrijk. Gisteravond heb ik samen met een opgenomen patiënt nog een potje patience gespeeld, dat kunnen heel dierbare momenten zijn.”

Als een patiënt zogenoemde psychosociale zorg nodig heeft die verder gaat dan alleen een luchtig praatje, komt de medisch-maatschappelijk werker in beeld. Milou: “Bijvoorbeeld bij vragen die te maken hebben met het begeleiden van kinderen of de gevolgen die de ziekte heeft voor het werk. 75 procent van de patiënten redt het zelf wel, maar juist voor die andere groep wil ik er zijn. Ik kan soms nét dat stukje extra zorg bieden. Ik heb nu bijvoorbeeld contact met een jonge man die ooit nierkanker heeft gehad. Nu heeft hij opnieuw een tumor en daar heeft hij het erg moelijk mee. Met hem praat ik veel over hoe hij hier mee om kan gaan, maar ook over hoe hij dit met zijn familie en vrienden kan delen.”

Niet raar

Eva en Milou hebben door hun werk veel levenservaring opgedaan. Eva: “Ik realiseer me nu dat kleine dingen een wereld van verschil kunnen maken, dingen die voor jezelf misschien weinig betekenen. Soms hebben patiënten bijvoorbeeld bepaalde wensen die we eigenlijk heel makkelijk in vervulling kunnen laten gaan.” Milou vult aan: “Door mijn werk realiseer ik me hoe waardevol de kleine dingen in het leven zijn.” Ze vindt het ook mooi om resultaat te zien van haar werk: “Het verschil als mensen hier gespannen binnenkomen en na het gesprek met mij opgelucht de deur uit gaan. Vaak denken ze van zichzelf dat de manier waarop ze op hun ziekte reageren raar is. Ik probeer ze het gevoel te geven dat het normaal is dat ze zich bijvoorbeeld boos of verdrietig voelen.”

Voor de gek houden

Hoewel het onderwerp kanker zware associaties heeft, proberen beiden ook soms de luchtige kant van een situatie in te zien. “Humor is daarom ook erg belangrijk”, zegt Milou. Eva: “Laatst was hier een patiënt terug die pas zeven weken thuis was. Ik vind het dan ook leuk om tegen die patiënt te zeggen dat hij me zeker teveel miste. Ik word hier regelmatig voor de gek gehouden door patiënten, heerlijk vind ik dat. Je moet ook proberen het niet te zwaar te zien. Het leven staat ook niet stil, patiënten vinden het ook fijn als ik gewoon over mijn weekendplannen vertel. Ze vinden het leuk om te horen, hebben zelf vaak al genoeg beperkingen of narigheid aan hun hoofd.”

Heftige gesprekken

En als het dan toch zwaarmoedig wordt, dan is daar ook alle ruimte voor. Milou: “Het kan voorkomen dat het werk je een keer aangrijpt. Er is dan ook ruimte om dit met collega’s te bespreken. Daardoor neem ik het ook niet teveel mee naar huis.” Eva: “Sommige gesprekken zijn ook heftig. Ik zeg soms ook heel eerlijk tegen een patiënt dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Dat waarderen patiënten. Ik mag hier ook gewoon mens zijn.”


© 2024 Catharina Ziekenhuis
Alle rechten voorbehouden