Het leven is één grote achtbaan

Vorige week donderdag wilde ik jullie laten weten dat ik me sinds de laatste blog steeds beter was gaan voelen. De grijze donderwolken waren er veel minder en aan de horizon zag ik steeds vaker de zon. Sinds een aantal weken heb ik EMDR-therapie op flash forwards en dit lijkt me toch goed te doen. Daarnaast sta ik sinds kerst drie volledige dagen voor groep ½ en daar vond ik iets meer rust en zelfvertrouwen. Het leven was weer gevuld met fijne dingen en de donderwolken waren verder weg. Ik zal niet zeggen dat ze er niet meer waren, maar ze hingen niet de hele tijd boven mijn hoofd. De laatste ct-scan was in orde en ik voelde me goed. Tot afgelopen vrijdag…

Het was drie weken na mijn scan en ik moest bloedprikken om te kijken of ik weer verder mocht met de chemo. Het prikken ging al niet helemaal zoals ik graag had gewild. De mevrouw die dit keer klaar zat met haar naalden en buisjes, begon naar mijn idee haar frustratie van die dag op mijn arm af te reageren en sloeg nogal lomp op de plek waar ze een ader naar boven wilde krijgen. Toen ik er iets van wilde zeggen stopte ze en voor ik het wist werd de naald er zomaar in geknald. Het voelde alsof ik een schietschijf was waar je vanaf een afstand een pijl in schiet. Misschien lag het ook wel aan mij, dat ik moe was vanwege het vele werken en dus wat kleinzeriger dan anders… Maar het was geen pretje (prikmevrouw, mocht je dit lezen het is niet omdat je niet aardig was, het ging gewoon wat lomp naar mijn idee!).

Zonder enig vermoeden dat mijn uitslag misschien niet zoals normaal zou zijn, ging ik naar huis en begon ik de volgende dag aan mijn werkdag. Eind van de middag ging mijn telefoon. De oncoloog met de bloeduitslag aan de andere kant. Ik had geen spanning die dag, want de scan was net geweest en ik kon me dus niet voorstellen dat het niet goed was. Maar toch was daar plots mijn marker. Hij was 12 punten gestegen…. Volgens de oncoloog nog steeds geen ramp en wie weet daalt ie. Maar het is héééél lang geleden dat ik zo’n hoge waarde heb gehad. De zon werd ruw weggeduwd door een mega grote donkere wolk en ik voelde de woede in mijn lijf opborrelen. Die marker moet van mij rond de 30 blijven! En dus kan iedereen zeggen dat er nog geen man over boord is, voor mijn gevoel is iedere stijging gewoon niet goed. Laat staan 14 punten van de 30 vandaan! No good!

En daar ging dus ook mijn blog, waarin ik weer wilde vertellen over al dat moois in het leven… Ik besloot daarom alles even te laten voor wat het was en dat ik mijn blog later aan zou leveren dan de afspraak is. Ook om even te kijken hoe het met de wolken en de zon zou zijn na een paar dagen. Ik belde hierover met mijn contactpersoon van het ziekenhuis. Heerlijk mens, lekker duidelijk en die gaf mij een mooie metafoor voor mijn situatie: Het lijkt wel alsof je in de achtbaan gaat zitten. Je komt van onder de grond, wordt enorm langzaam omhoog getakeld, want je moet ver omhoog, en dan kom je ineens op een kantelpunt waarbij de haken de achtbaankarretjes loslaten en voor je het weet ben je van hééééél hoog, ineens weer diep onder de grond. De achtbaan waar ik momenteel in zit is mijn leven en hij gaat van hoog naar heel diep en vervolgens naar allerlei loopings, kurkentrekkers en andere vreemde bochten die een achtbaan vaak heeft. Daar waar ik weer even lekker omhoog aan het kruipen was, ben ik nu weer keihard met mijn neus op de feiten geduwd! En wat was ik boos!

Inmiddels heb ik weer een sessie bij mijn geweldige psych gehad en ik probeer mezelf uit te dagen om te zien wat ik allemaal wél heb en kan. Gelukkig kan ik zeggen dat langzaam de zon weer doorbreekt. Ik kan wel boos en verdrietig blijven, maar dat is eigenlijk zonde van de dag! En nee, ik stop het niet weg, of vind niet dat ik groot moet blijven. Het is er zeker, maar er is zo veel meer dat ik naast die kanker ook heb! Dit moet ik gewoon af en toe weer even op een rijtje zetten. Een moment naast mijn leven gaan staan en de rust nemen om weer terug op aarde te komen en te zorgen dat mijn achtbaan weer omhoog gaat. Tja, het leven zit vol verrassingen. Mooie en vervelende! Proberen elke dag iets positiefs te zien, zorgt er voor dat ik ook echt van het leven blijf houden! Ik zeg niet dat klote dingen er niet mogen zijn, dat een traan hier en daar er niet mag zijn, of dat ik vind dat we altijd maar het beste uit de dag moeten halen en leven alsof het je laatste is (please, probeer dat niet want ik heb dat gedaan, en doe het soms nog wel, maar dat is super vermoeiend!!). Ik denk alleen wel dat het goed is dat we iedere dag bewust leven. Dat het goed is om iedere dag even stil te staan bij vandaag.

Liefs van mij! 


© 2024 Catharina Ziekenhuis
Alle rechten voorbehouden