‘Kanker maakt geen onderscheid tussen mensen’

“Mijn leven en dat van mijn omgeving veranderden in een stroomversnelling. Ik had nooit gedacht aan kanker. Ik ging naar de huisarts omdat mijn onderbuik opgezet was. Voordat ik het wist, kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. En het bleek nog een zeldzame vorm van eierstokkanker te zijn ook: er groeide een kiemceltumor in mijn rechter eierstok. Een snelgroeiende tumor. Die boodschap was zo onwerkelijk”, vertelt Larissa.

Tegenvaller

“Ik werd kind aan huis in het ziekenhuis en viel van het ene onderzoek in het andere. Mijn bloed werd afgenomen, ik werd door scans gerold en er werden echo’s gemaakt. Twee weken na de diagnose ben ik geopereerd. Mijn rechter eierstok werd verwijderd en daarna volgde een grote tegenvaller. Tijdens de operatie waren afwijkingen te zien in mijn buik, mogelijk uitzaaiingen. Dat betekende dat aanvullende chemotherapie nodig was. Ik had hier wel rekening mee gehouden maar hoopte dat het niet nodig was”, aldus Larissa, “ook de operatie ging me niet in de koude kleren zitten. Het herstel was zwaar, ik had veel pijn en ik was in het begin volledig afhankelijk van anderen.”

Machteloze gevoel en onbegrip

Een aantal weken na de operatie startte Larissa met chemotherapie. “Ik heb in totaal drie zogenaamde ‘BEP’ gekregen. Iedere kuur werd ik opgenomen in het ziekenhuis, waar de infuuspaal mijn vaste gezelschap werd. 39 zakken chemo zijn er door mijn lichaam gepompt. Het ‘noodzakelijk gif’ heeft zijn werk gedaan maar alle bijwerkingen en klachten zijn niet aan mij voorbij gegaan. Zo was ik verschrikkelijk vermoeid, misselijk en al mijn haar viel uit. Ik werd kaal. Mijn lange haar ruilde ik in voor een pruik. Ik wilde zoveel mogelijk op mezelf blijven lijken. Voor mijn directe omgeving is dit een hele zware periode geweest. Tuurlijk, ik was ziek en ik moest alles ondergaan, maar het machteloze gevoel en het onbegrip waarom mij dit moest overkomen, waren misschien wel net zo erg.” Zelf had Larissa maar één doel: beter worden. “Daar heb ik ook altijd in geloofd. De behandeling was gericht op genezing. Die gedachte heeft me er doorheen gesleept. Ik wist waar ik het voor deed en telde af naar de laatste chemodag.”

Plannen voor de toekomst

Na de chemotherapie, die voor haar een eeuwigheid duurde, kwam er een einde aan de behandelingen. “Een week na mijn laatste chemo ben ik weer begonnen met werken en was ik weer volop plannen aan het maken voor de toekomst. De geplande reis naar Amerika hebben we gemaakt, mijn haar groeide weer aan en Kim en ik hebben samen inmiddels een huisje gevonden in Eindhoven. Ik ben zeker nog niet de oude, ik heb nog veel last van vermoeidheid en ben nog maandelijks te vinden in het ziekenhuis voor controles. Dat brengt iedere keer weer de nodige spanning met zich mee. Toch probeer ik de draad weer op te pakken. Het is voorbij, het zit er op”, aldus Larissa.

Catharina Onderzoeksfonds

Larissa realiseert zich heel goed dat wanneer ze in een andere tijd geboren was, ze haar verhaal wellicht niet meer had kunnen delen. “Onderzoek naar kanker en nieuwe behandelingen is essentieel. En daar wil ik mijn steentje aan bijdragen. Tot op heden zien mijn controles er heel goed uit, daar ben ik dankbaar voor. Maar kanker kan iedereen treffen en ik hoop dat door wetenschappelijk onderzoek naar deze ziekte er een dag gaat komen dat er een doorbraak wordt geforceerd. Het Catharina Onderzoeksfonds doet veel onderzoek naar kanker en daar wil ik, uit dankbaarheid, mijn steentje aan bijdragen. Ik roep mensen op om te doneren, maak samen het verschil. Kanker maakt namelijk geen onderscheid tussen mensen”, benadrukt ze. Steun Larissa en het Catharina Onderzoeksfonds en doneer via de geef.nl site.