‘Niemand kan in de toekomst kijken, maar genieten heb je zelf in de hand’

Verpleegkundige Elly Daems-Smulders (58) werkt op de afdeling Verloskunde van het Catharina Ziekenhuis en werd in november van 2011 getroffen door darmkanker. “Ik ben altijd heel transparant geweest over mijn ziekte tegen iedereen, heb ook mijn werkgever in het hele traject meegenomen. Als je dit niet doet, gaan mensen zelf invullen”, vertelt Elly.

Werken in een ziekenhuis op een afdeling waar nieuw leven aan de orde van de dag is en tegelijkertijd de diagnose darmkanker krijgen waardoor het leven ineens niet meer zo vanzelfsprekend is. Een bizarre situatie. “Ik ben er altijd van uitgegaan dat het goed zou komen. Ik heb niet gegoogeld wat me te wachten stond, heb me echt overgegeven aan de beste zorg. Slechts een keer in het hele behandeltraject heb ik gedacht; ‘als dit het is, dan hoeft het voor mij niet meer’”, zegt Elly.

Bloed bij de ontlasting

“Ik had wat slijm en bloed bij de ontlasting. Dat is nooit een goed teken, dus ik besprak dit met de huisarts. Na een scopie in mijn ‘eigen’ ziekenhuis werd al snel duidelijk dat ik een tumor van 1,5 centimeter had in mijn darmen. Ik zag het zelf meteen en dan lig je met collega’s geschrokken te kijken naar de beelden. Dat is een heel apart moment. Een paar minuten later sta je buiten met een hele lijst aan afspraken. Ik weet nog dat ik naar boven liep, naar de afdeling Verloskunde en tegen mijn leidinggevende zei; ‘ik heb een tumor in mijn darm, ik moet geopereerd worden maar tot die tijd kan ik gewoon komen werken. Ik voel me nog prima’. Het drong allemaal nog niet door. Pas toen ik naar huis reed, realiseerde ik me; ‘ik heb kanker’. Maar het woord kanker kreeg ik niet over mijn lippen. Toen kwam het pas écht binnen.”

Betrokkenheid

Elly was in eerste instantie een paar dagen vrij zodat ze de diverse onderzoeken kon ondergaan. “Ik kwam er al snel achter dat werken geen optie meer was. Je hoofd staat er gewoon niet naar. De spreekwoordelijke trein waar je op springt, is echt een sneltrein. Je wilt zo snel mogelijk alle feiten op een rijtje krijgen zodat er gehandeld kan worden. Ik werd pas rustiger na de operatie, toen de tumor uit mijn lijf was. In het ziekenhuis was er voor het eerst tijd om na te denken. Ik lag op de verpleegafdeling tegenover de afdeling Verloskunde. Mijn collega’s waren dichtbij, dat was een fijn gevoel”, aldus Elly, “ze waren er voor mij en ik hield ze op de hoogte. De betrokkenheid bleef en dat is het allerbelangrijkste, houd voeling met je werk.”

Positieve lymfeklieren

Hoewel Elly dacht dat ze na de operatie het diepste dal had gehad, bleek deze nog te komen. “De tumor was succesvol verwijderd maar mijn lymfeklieren bleken positief dus aanvullende chemotherapie was noodzakelijk. Dat was een tegenvaller. Maar ik dacht ‘aanvullende chemo’, dat is maar een ‘beetje chemo’, maar dat bleek een misvatting. Hoe naïef kun je zijn?” Begin januari 2012 begint ze aan haar chemotraject. “In totaal heb ik met rustperiodes acht kuren gehad. Vijf kuren heb ik gekregen via het infuus op de Dagbehandeling van het Catharina Ziekenhuis in combinatie met pillen en vervolgens heb ik nog drie keer, twee weken grote chemopillen geslikt. Omdat het gevoel in mijn vingertoppen verdween, is besloten te stoppen met de therapie via het infuus. Dit waren de zwartste maanden van mijn leven. Ik had me er echt op verkeken.”

Verschrikkelijke tijd

Het meest gekwetst was Elly toen een buitenstaander aan haar vroeg; ‘je kunt toch gewoon werken tijdens het ‘kuren’! “Of ik voor mijn lol thuis bleef. De buitenwereld kijkt vaak te licht tegen het ‘kuren’ aan, maar het is echt vreselijk. Ik had veel klachten, ik was vermoeid, had een dood gevoel in mijn vingertoppen en soms was mijn smaak een hele week weg. Ik voelde me zo lamlendig, de zwarte, grijze en witte weken waar kankerpatiënten over spreken, bestaan echt. In een van de meest zwarte weken heb ik één moment gedacht;  ‘zo hoeft het voor mij niet meer’. Ook voor mijn man, familie en vrienden is het een verschrikkelijke tijd geweest. Kanker heb je niet alleen, ik ben dan wel ziek maar de rest staat machteloos.”

Starten met werken

In juli was Elly klaar met kuren. “Drie weken erna ben ik weer begonnen met werken. Niet meteen fulltime maar twee uurtjes per dag. In februari 2013 was ik weer volledig aan de gang. Omdat ik in het hele proces binding heb gehouden met mijn collega’s en met mijn werk, was de stap om weer te beginnen niet lastig. Lichamelijk merkte ik wel dat de kanker erin had gehakt. Ik was snel vermoeid. Het leek wel of ik een marathon had gelopen als ik twee uur had gewerkt. Opbouwen is daarom heel belangrijk. Wat me wel goed heeft gedaan zijn de blije momenten die je meemaakt op de afdeling Verloskunde. Je voelt hoe waardevol nieuw leven is. Letterlijk en voor mij ook figuurlijk. Alle dagen hebben een gouden randje, in de toekomst kijken kan niemand, maar genieten heb je zelf in de hand.”