Het leven is mijn bucketlist
Graag schrijf ik in deze blog iets over mijn bucketlist. Want stel dat dit mijn laatste blog is omdat ik straks misschien een slechte uitslag krijg…. Dan moet ik er toch wel aandacht aan besteden. Zoals jullie inmiddels weten reis ik graag. Ook al kost het me meer moeite om lekker op vakantie te gaan, toch doe ik het. Nog een aantal weken te gaan en dan is het weer zomervakantie. Kortom tijd voor een reisje. Maar alles in mijn lijf geeft aan moe te zijn. En dus denk ik erover dichtbij huis te blijven. Maar ja, wat als dit de laatste reis is die ik kan maken, dan is het misschien zonde dat ik niet doe waar ik van droom. Moet ik er niet uit halen wat erin zit en optimaal genieten? Stel dat ik er volgende zomer niet meer ben?
Regelmatig spelen er bandjes, die ik leuk vind, bij mij in de buurt en soms is dat bijvoorbeeld op een dinsdag. Woensdags moet ik dan werken en is het eigenlijk niet slim om te gaan. Maar ja, daar komt dat stemmetje weer. “Deze band speelt niet vaak in Nederland. Stel dat dit de laatste keer is dat ik ze kan zien. Stel dat ik snel dood zal gaan?” Momenteel is het carnavalsvakantie en heb ik een weekje vrij. Heerlijk want ik was er erg aan toe. Ik mis mijn lachebekjes wel, maar merk toch ook dat ik stiekem best veel energie in mijn werk stop. Dit laatste is iets waarom ik ook wel eens denk of ik er slim aan doe om drie dagen bij de kleuters te werken. Want ik ben vaak wel erg moe. Maar stoppen met werken betekent weinig geld (mijn uitkering is 900 euro bruto en daar kan je dus niet enorm veel leuke bucketlist dingen van doen), en ik vind het ook wel leuk en fijn met het “normale” leven mee te mogen doen. Maar wat als ik snel dood zal gaan? Dan heb ik gewerkt terwijl ik andere dingen had kunnen doen…
En zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen opnoemen waarbij er een stemmetje is dat zegt: “Maar wat als ik snel dood zal gaan?” Maar ik geloof dat jullie het wel snappen. Dat er genoeg dingen zijn waarbij ik kan nadenken, of waarbij ik me laat beïnvloeden over eventueel doodgaan. Maar ik zal je zeggen: Ik ben er klaar mee zo te leven. Het kost me te veel energie. Het is te confronterend en het maakt me down. Natuurlijk vind ik dat het goed is om veel leuke en fijne dingen te doen maar dat geldt voor iedereen. Het continu bezig te moeten zijn met mijn ziekte en mijn misschien eerder doodgaan dan een leeftijdsgenoot is gewoon te vermoeiend. Menig mens die mij bijvoorbeeld zegt: “Ga toch lekker die verre reis maken, zeker jij moet dat doen want je weet maar nooit”, wil ik eigenlijk het liefst confronteren met zijn eigen sterfelijkheid. I hate to break it, maar de enige zekerheid in het leven is dat we allemaal een keer gaan, I am not that special. Mensen zonder een dikke kankerstempel op hun kop maken toch ook geen beslissingen met in hun achterhoofd dat ze er misschien snel niet meer zullen zijn?
En ja, ik heb dingen gedaan en doe dingen misschien juist wel, of niet vanwege mijn stempel. En ja, ik zeg ook met regelmaat: “geniet van vandaag, want vandaag komt niet meer terug”. Maar dat probeer ik te doen omdat ik denk en vind dat het leven nú is. Niet vanwege doodgaan, maar omdat de toekomst onduidelijk is en het verleden niet te veranderen. Je hebt eigenlijk alleen vandaag. En terwijl ik dit typ voel ik tweestrijd, want ja ik wil alles gedaan hebben wat ik wil doen. En alles uit het leven hebben gehaald wat kan. Maar dit doen omdat je bang bent snel dood te gaan is niet de goede insteek. En dus doe ik voorlopig niet aan bucketlists of doodgaan. En doe ik voorlopig aan leven. Het leven is mijn bucketlist! Gewoon iedere dag nemen zoals die is. Proberen niet te veel bezig te zijn met hoe dingen waren, of wat er gaat komen en gewoon lekker doorgaan zoals ik meestal doe. En wat er dan misschien in de toekomst gebeurt (zodat ik misschien alsnog een bucketlist ga maken) zie ik dan wel weer. Wie weet!
Voor mij is het tijd om op te staan. Vandaag is het weer uitslagdag en daarom was ik al vroeg wakker en kon ik dit nog zonder beïnvloed te worden typen. We gaan zien wat de uitslag me brengt 🙂 Het is wat het is, maar stiekem hoop ik op rustiger vaarwater.
Liefs Naomi