Catharina Ziekenhuis viert vijftigjarig jubileum: ‘Nog niemand had een telefoon op zak’
Het Binnenziekenhuis in het centrum van Eindhoven barstte vijftig jaar geleden uit zijn voegen. Daarom verhuisde het ziekenhuis naar een nieuwe locatie in de stad en kreeg het de naam Catharina Ziekenhuis. Dat is deze maand vijftig jaar geleden. Sindsdien veranderde er veel, maar niet alles. Sommige medewerkers waren er vanaf de eerste dag bij, zoals Mattie Teklenburg, coördinator keukenbedrijfsbureau, telefoniste en IC-vrijwilliger Anneke van Dijk en vrijwilliger Nel Velenturf.
“In 1972 opende mijn man een deur naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven”, zegt Anneke van Dijk. “Hij stelde voor dat ik als telefoniste ging werken in het Rooms Katholieke Binnenziekenhuis, nu bekend als het Catharina Ziekenhuis. Hoewel ik eigenlijk in het nieuwe ziekenhuis zou beginnen, kon ik gelijk aan de slag in de centrale van het oude ziekenhuis. Tijdens de overgang naar het nieuwe gebouw kregen we een plek bij de portiersloge. Als telefonisten wisten precies wat belangrijk was voor artsen, verpleging en patiënte en de spoedeisende hulp.”
“Zitten bij de portiersloge was in de jaren van zeventig van cruciaal belang, omdat we alle artsen en het OK-personeel voorbij zagen komen en meteen rechtstreeks aan konden spreken als er iets aan de hand was. Toen had nog niet iedereen een telefoon op zak. Door die plek hadden we meer zicht over wat er gebeurde in het ziekenhuis.”
Mijn man zei altijd ‘als mijn Ankje ziek is dan is ze thuis maar als ze gezond is dan is ze in het ziekenhuis’
“Tot 2016 werkte ik bij de centrale en ging ik met pensioen, maar ik kon het ziekenhuis nog niet loslaten. Als vrijwilliger begon ik op de Intensive Care (IC), waar ik mensen mocht begeleiden. Dit stukje van mijn werk vervult me met vreugde. Ik voel intens met de mensen mee en kan me goed inleven in hun situatie. Het is een voorrecht om mensen bij te staan in tijden van verdriet, angst en onzekerheid.”
Het ziekenhuis heeft mijn leven enorm verrijkt. Naast het bieden van zorg aan patiënten, wil ik nu ook mijn steun aanbieden aan de IC-medewerkers en hen helpen bij het verlichten van hun zware taken. Mijn doel is om een extra steunpilaar voor hen te zijn. Dat is mijn drijfveer bij alles wat ik doe.’’
Mattie Teklenburg: ‘Ik begon op de dag van de verhuizing’
“Ik hield altijd al van koken. Als jong manneke brouwde ik drankjes die mijn zus dan moest drinken! Na de koksopleiding zei mijn vader: er is open dag in het nieuwe ziekenhuis, ga maar eens kijken. Daar sprak ik het hoofd van de keuken en die zei: “Kunde morgen beginnen?” En zo begon ik de dag erna, op 19 september 1973. Ik werk er dus net zolang als het Catharina bestaat!
Het koken is drastisch veranderd. Voorheen werden maaltijden op dezelfde dag bereid en geserveerd. Nu werken we met verse ingrediënten en vermijden kant-en-klare producten. Het eten wordt gekoeld en ingevroren, koud verdeeld in porties, opgewarmd en naar de patiënten gebracht. Hoewel de productie nu beter gestroomlijnd is, is het voor de koks meer productiewerk geworden.
Ik sprak het hoofd van de keuken en die zei: “Kunde morgen beginnen?”
Sinds 15 jaar werk ik ‘op kantoor’ waar ik, samen met een collega, kwartaalplanningen maak en maaltijden bedenk. Leuk aan mijn werk vind ik de omgang met mensen en samen tot een mooi product komen. Een geintje op z’n tijd moet kunnen. Zoals die keer toen ze me in de ketel gooiden!”
Deze zomer komt er dan toch een einde aan de carrière van Mattie. “Het is tijd voor mijn pensioen. Mijn toekomst? Veel fietsen! Ik heb mijn arsenaal fietsen uitgebreid met een gravelbike, dus ik ga meters maken! In 2025 komt er een hele nieuwe keuken in het Catharina, die kom ik zeker een keer bekijken!”
Nel Velenturf: ‘Luisterend oor voor de patiënt”
Het is bijna niet meer voor te stellen dat het Catharina Ziekenhuis het de eerste 14 jaar zonder vrijwilligers werkten. Samen met de zorgmedewerkers vormen 130 vrijwilligers nu het kloppend hart van het Catharina Ziekenhuis. Een hele generatie is uitgestroomd, maar Nel Velenturf (79) is een van de weinige overgebleven vrijwilligers van het eerste uur. “Zo lang als het kan en ik het leuk vind, blijf ik het met veel passie en plezier doen.” Hoe kijkt zij terug op de afgelopen 33 jaar?
“In 1990 ben ik als vrijwilliger begonnen, drie jaar na de start van de Vrijwilligerscentrale. In die tijd was je vooral gastvrouw/heer voor de poliklinieken. Bijna allemaal vrouwen. Nu is het gemengder en dat is leuker. We gingen met enquêteformulieren langs alle bedden, later deden we dat met computertjes en nu gaat alles digitaal. Vanuit het ziekenhuiswinkeltje gingen we met kranten, tijdschriften en boeken langs alle kamers. We maakten een praatje en serveerden koffie aan mensen in de wachtkamer.”
“Inmiddels is het takenpakket voor vrijwilligers flink uitgebreid. We hebben nu bijvoorbeeld een shuttleservice, we hebben bezoekhonden, we verwelkomen patiënten in de centrale hal en zijn behulpzaam bij de aanmeldzuilen. Zelf werk ik nu bij ‘kort verblijf’. We proberen de dagopnames zo prettig mogelijk te laten verlopen, door een praatje met patiënten te maken en ze op hun gemak te stellen.”
Vanuit het ziekenhuiswinkeltje gingen we met kranten, tijdschriften en boeken langs alle kamers
“Graag draag ik mijn steentje bij met een open oor, een warm hart en oprechte aandacht voor de mens achter de patiënt. Daar draait het allemaal om. Iedereen wordt op zijn eigen talent ingezet. Ik kan goed luisteren, wil de mensen opbeuren, een lach op hun gezicht toveren ondanks alles wat ze meemaken.”
Ook vrijwilligerswerk doen bij het Catharina Ziekenhuis? Kijk dan hier naar de mogelijkheden