'Met gebalde vuisten kwam hij op me af'

Vrijdagavond op de huisartsenpost. Het is druk, mensen met allerlei soorten klachten komen binnen. Een jonge man en zijn vriendin stappen de wachtkamer binnen en ik zie direct aan zijn ogen en gedrag dat er iets niet in de haak is. Onrustig ijsbeert hij door de ruimte. Hij is ervan overtuigd dat hij ernstig ziek is en eist te worden opgenomen! Ik blijf op een afstand, maar mijn oren spitsen zich om de toon van zijn stem op te vangen. Het is duidelijk dat de man buiten zinnen is van woede.

De huisarts onderzoekt de man uitvoerig, maar kan niets afwijkends vinden en wil hem weer naar huis laten gaan. Maar de patiënt denkt daar anders over en schreeuwt naar de medewerkers. Hoewel ik me ervan bewust ben dat hij angstig is, weet ik dat dit zo niet kan doorgaan. Hij vormt een gevaar voor de medewerkers van de huisartsenpost. Ik besluit in te grijpen, met de hoop dat ik de situatie kan de-escaleren.

Ik loop de behandelkamer binnen en probeer met een kalme stem tot de man door te dringen. Maar dit gaat direct mis. Met gebalde vuisten komt hij woedend op me af, zijn ogen spugen vuur. Mijn collega en ik zien geen andere mogelijkheid dan hem naar de grond te werken om verdere escalatie te voorkomen. Ik grijp zijn armen en probeer hem onder controle te houden, terwijl mijn collega snel de politie belt. Binnen tien minuten komt de politie die de man van ons overneemt en hem afvoert. Zijn vriendin blijft ontredderd en heftig geëmotioneerd achter. Ik probeer haar te kalmeren door met haar te praten. Nadat ze rustiger is, verlaat ze de spoedpost.

Ik blijf vol vraagtekens achter. Wat maakte dat de man zo explodeerde? Was hij onder invloed van drugs of alcohol? Je weet nooit of en wat iemand gebruikt heeft en dat maakt dat je gedrag moeilijk kunt voorspellen. Het zorgt ervoor dat ik altijd op mijn hoede ben. Als mijn collega’s gevaar lopen, moet ik ingrijpen. Maar zoveel fysieke kracht gebruiken, dat wil ik eigenlijk niet. Dat raakt me.