Spoedeisende Hulp 24/7: ‘Dat wij fantastisch teamwork leveren, mag iedereen op tv zien’
SEH-arts Nathalie Ververs is een van de zorgverleners van het Catharina Ziekenhuis die de afgelopen maanden de camera’s van het RTL5-programma Spoedeisende Hulp 24/7 over haar schouder liet meekijken. “Ik wil graag laten zien hoe hard wij met z’n allen ons best doen om mensen beter te maken.”
“Onverwachte, levensbedreigende dingen blijven gebeuren. Daar zal ik nooit invloed op hebben. Op de afloop heb ik dat wel”, zegt Nathalie Ververs. “Dat is zo dankbaar en mooi. Dat én de dynamiek van ons werk op de SEH wil ik laten zien.” De camera’s mochten dus overal meekijken. “Zo hoop je toch dat er meer mensen enthousiast worden voor dit vak.”
“Sowieso heb ik de mooiste baan die er is”, zegt Ververs met een lach. “Maar wat is dat dan? Hoe leg je dat uit? Ik wil graag laten zien hoe georganiseerd de chaos hier is. Alles is ongelooflijk strak geregeld, iedereen weet precies wat er moet gebeuren, maar onvoorziene dingen zijn er altijd.” Toch lukt het Ververs en haar collega’s elke keer weer om de meest zieke patiënten er als eerste uit te pikken, staan ze de familie bij in onzekere tijden en kunnen ze mensen kalmeren die boos zijn omdat ze lang moeten wachten. “Dat we dat alleen maar kunnen doen door fantastisch teamwork mag iedereen van mij op televisie zien.”
Laat maar zien wat je in huis hebt
Ververs hoopt dat dit programma nieuwe verpleegkundigen over de streep trekt om te kiezen voor een baan op de Spoedeisende hulp. “Dit is echt zo’n vak waar je niet alleen maar aan het zorgen bent, maar waar alle facetten van verplegen aan bod komen en waar je als verpleegkundige ook echt zelf moet handelen. Je mag in de acute setting laten zien wat je in huis hebt. Mooi toch!”
Wat ze daar het meest interessante aan vindt? “Vaak weet je niet wat er aan de hand is, maar voel je aan alles dat het heel ernstig is. Dan moet je iets doen. Dat maakt het zo boeiend en ik hoop dat mensen dat ook écht zien als ze zitten te kijken.”
Last van de camera’s had ze naar eigen zeggen helemaal niet. “Ik heb geen geheimen, laat me niet snel afleiden en het is wel vaker druk in een behandelkamer. Dan maakt een paar mensen meer of minder mij niet uit.” Sterker nog: ze vergat de camera’s meestal. “Dan was ik zo geconcentreerd bezig, draaide ik me om en liep ik zo tegen een cameraman aan.”
Niet alles kunnen filmen
Wat ze jammer vindt, is dat een aantal veelvoorkomende casussen de uitzendingen niet halen. “In het weekend zitten hier bijvoorbeeld best veel patiënten die drugs gebruikt hebben. Zij geven geen toestemming voor deelname. Snap ik, je wil niet op landelijke televisie komen als drugsgebruiker. Ook acute traumaopvang en reanimaties konden we niet filmen, want patiënten moeten vooraf toestemming geven. Dat zijn wel zaken die hier ook veel voorkomen en die het werk nog interessanter maken. Dus eigenlijk kun je zeggen dat het in het echt nog veel boeiender is dan dat je op televisie ziet.”
