Bevriezing bij een trechterborstoperatie, Vince had na een dag al door dat het veel pijn scheelde: ‘Bizar’
Een operatie meemaken als patiënt is één ding. Maar terugkeren in de operatiekamer waar je zelf onder het mes ging, dat is wel heel bijzonder. Het overkwam Vince van Schaik (21) uit Amersfoort. Vier maanden nadat bij hem een zogenoemde Nuss bar-operatie werd uitgevoerd in het Catharina Ziekenhuis, mocht hij als geneeskundestudent toekijken bij dezelfde ingreep, onder leiding van dezelfde chirurg.
“Een paar gekke besefmomentjes had ik wel”, zegt Vince (21) met een glimlach. “Ik stond daar met mijn operatiemuts op, steriel naast de tafel. En dan denk je ineens: drie maanden geleden lag ík daar.”
Vince had een trechterborst, een aangeboren afwijking waarbij het borstbeen naar binnen groeit. Vooral bij jongens in de puberteit komt dat voor. “In die periode werd het bij mij steeds duidelijker zichtbaar”, vertelt hij. “Ik sportte veel, had geen klachten, maar het uiterlijk begon me wel dwars te zitten. Zeker op het strand, als ik m’n shirt uit moest. Je bent dan toch onzeker. Ik liep vaak met mijn hand voor mijn borst. Maar dit verhelpen enkel om esthetische redenen hoefde voor mij niet.”
De eerste dag had ik nog veel pijn, ondanks de morfine. Maar de tweede dag werd ik wakker en had ik die zware pijnstillers niet meer nodig. Ik kon gewoon naar huis
Innovatieve operatietechniek
Sinds anderhalf jaar kreeg Vince echter ook fysieke klachten. “Vooral tijdens het slapen als ik lag, kreeg ik last van druk op mijn borst, benauwdheid, zelfs pijn. Toen ben ik naar de huisarts gegaan.” De eerste verwijzing bracht hem bij het Amsterdam UMC. “Maar daar behandelen ze alleen kinderen met een trechterborst. Omdat ik 18-plus was, werd ik doorgestuurd naar het Catharina Ziekenhuis.”
In dit ziekenhuis werd Vince geopereerd door cardiothoracaal chirurg Bart Koene. Die past in het Catharina Ziekenhuis al enkele jaren een innovatieve operatietechniek toe bij deze ingreep. Daarbij wordt een metalen beugel (de ‘Nuss bar’) achter het borstbeen geplaatst om de borstkas naar buiten te duwen. Maar wat deze aanpak bijzonder maakt, is de manier waarop de pijn wordt bestreden.
“Ze bevriezen je tussenribzenuwen”, legt Vince uit. “Dat heet cryoanalgesie. Daardoor heb je na de operatie veel minder pijn, zo werd mij uitgelegd.” Dat verschil merkte hij zelf heel duidelijk. “De eerste dag had ik nog veel pijn, ondanks de morfine. Maar de tweede dag werd ik wakker en had ik die zware pijnstillers niet meer nodig. Ik kon gewoon naar huis. De pijn duurde nog wel een tijdje, maar de cryoanalgesie maakte het absoluut een stuk dragelijker.”
“We passen deze techniek nu al twee jaar toe en zien echt grote winst voor onze patiënten,” beaamt Koene. “Door de zenuwen tijdelijk te bevriezen, hoeven ze vaak geen ruggenprik of katheter meer, hebben ze aanzienlijk minder pijn én kunnen ze sneller naar huis. Met de nieuwe generatie cryo-apparatuur werken we nóg preciezer en efficiënter.”
“Veel mensen denken bij een trechterborst alleen aan het uiterlijk”, vevolgt Koene. “Maar patiënten hebben vaak ook lichamelijke klachten: vermoeidheid, moeite met inspanning, een slechte houding. En schaamte speelt zeker ook mee. Bij jonge mensen kan dat mentaal zwaar zijn, bij oudere patiënten kan het echt invaliderend worden.” Het Catharina Ziekenhuis opereert als enige in Nederland ook patiënten boven de 40 jaar met de Nuss bar. “Hoe ouder je wordt, hoe stijver de borstkas. Dan wordt de operatie lastiger, maar het kan wél, en het kan veel opleveren.”
Mooi om te zien hoe gecontroleerd het allemaal gebeurt. Alles gaat in volledige rust. Het geeft vertrouwen.
In operatiekleding in de OK
Tijdens een controleafspraak vertelde Vince dat hij geneeskunde studeert aan de Universiteit van Amsterdam. “Toen raakte ik met dokter Koene aan de praat. Ik vroeg of ik een keer mocht meekijken bij een operatie. En hij was meteen enthousiast.”
Een paar weken later stond Vince in operatiekleding in de OK. “Het was een ontzettend gave ervaring. Natuurlijk wel gek om te zien wat ze bij mij hebben gedaan. Maar ook mooi om te zien hoe gecontroleerd het allemaal gebeurt. Alles gaat in volledige rust. Het geeft vertrouwen.”
Bijzonder was ook dat Vince van dichtbij kon zien hoe de nieuwste generatie cryo-apparatuur wordt toegepast. De ervaring als patiënt én als toeschouwer heeft Vince geraakt. “Ik ben nooit ziek geweest, dit was mijn eerste echte ziekenhuiservaring. En ik heb gemerkt hoe spannend het kan zijn als een operatie op het laatste moment moet worden uitgesteld vanwege operaties met een urgenter karakter. Dat is natuurlijk heel logisch, maar zo’n mededeling hakt er toch in.”
Juist die ervaring maakt hem, denkt hij, een betere arts in de toekomst. “Ik weet nu hoe het voelt om patiënt te zijn. Die rol neem ik mee in mijn opleiding. Ik wil later echt proberen me in te leven in wat patiënten doormaken.”
Als je merkt dat het je fysiek of mentaal echt in de weg zit, kan deze operatie enorm veel betekenen
Klachten helemaal weg
Vier maanden na zijn operatie is Vince weer volop in beweging. “Ik tennis weer, ik doe aan krachtsport. De klachten die ik had, zijn helemaal weg. En ja, het ziet er ook nog eens goed uit. Ik ben blij dat ik het heb gedaan.”
Op de vraag of hij de operatie zou aanraden aan anderen met een trechterborst, denkt hij even na. “Voor mij was het absoluut de juiste keuze. Ik heb geen klachten meer en voel me veel prettiger in mijn lijf. Maar ik wil niet voor andere patiënten beslissen, redenen kunnen heel persoonlijk zijn. Laat ik het dan zo in zijn algemeenheid zeggen: als je merkt dat het je fysiek of mentaal echt in de weg zit, kan deze operatie enorm veel betekenen.”
