Blog Naomi: ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’
Hoi! Superleuk dat je me volgt. Al enige tijd schrijf ik verhalen over mijn leven en over de dingen waar ik mee deal als kankerpatiënt. Maar dat deed ik in eerste instantie alleen voor mezelf en mijn naasten. Nu kan iedereen mijn verhalen lezen, mensen die ik (nog) niet ken. Ik zoek nog een beetje naar waar of hoe te beginnen. Jullie vallen namelijk in terwijl ik al enige tijd, vier jaar en een aantal maanden om precies te zijn, worstel om deze ziekte mijn leven niet te laten regeren. Er zijn al zo enorm veel dingen gebeurd. Waar begin ik zonder dat het een grote chaos wordt. Want jullie kennen me misschien nog niet maar ik ben wel een beetje een kwebbeltante die van de hak op de tak kan springen, die altijd te weinig uren in een dag heeft en met honderd dingen tegelijk bezig is. Ik ben geen journalist of schrijver van beroep. Ik schrijf vanuit mijn hart. Ik hoop mensen die in een vergelijkbare of andere moeilijke situatie zitten een hart onder de riem te steken en ik wil graag laten zien dat het leven meer dan de moeite waard is, je altijd hoop moet houden en moet proberen te genieten van elke dag. Daarnaast mag je me alles vragen. Want of ik het nou wil of niet, ik heb inmiddels al best veel ervaring. Ik heb nooit de intentie om mensen te kwetsen. Het is mijn verhaal. Een manier om te dealen met mijn ziekte.
Zo richting de zomervakantie kun je in de winkel allerlei dikke edities van tijdschriften kopen. Ze staan vol met verhalen over hoe je een strak bikinilijf krijgt, of hoe je omgaat met vakantieliefdes. Dit inspireerde me tot het schrijven van een eigen vakantiespecial. Want op vakantie gaan, doe ik ook nog steeds! Genieten waar je genieten kan en het liefst zo vaak mogelijk. Maar op vakantie gaan met uitgezaaide borstkanker is een hele uitdaging.
Het schooljaar zit er al weer bijna op en dus staat de heerlijk lange zomervakantie voor de deur. We boeken met z’n allen allerlei vakanties en zo ook ik. Samen met Rick en twee vrienden gaan we richting Azië. Een hele uitdaging voor iemand in mijn situatie. Het begint al bij het boeken. Want om een redelijke prijs te krijgen en iets te hebben om naar uit te kijken, boeken wij altijd een flink aantal maanden vantevoren. Je zou zeggen ‘een leuk vooruitzicht’, maar voor mij is dit tegelijkertijd ook een trigger voor angst en onzekerheid. Het begint al bij het kiezen van een bestemming. Want ik wil graag naar een plek waar ze goede ziekenhuizen hebben voor het geval dat. Daarnaast moet ik checken of ze de medicatie en spuiten hebben die ik nodig heb. Hebben ze dit niet, dan vallen die landen sowieso af. Terwijl ik dit typ, voel ik me eigenlijk wel wat verwend, want ik kan ook in Nederland op vakantie. Maar nu het nog gaat, wil ik heel graag nog reizen, andere werelddelen ontdekken.
Samen met mijn reisgezelschap keek ik naar tickets, de sfeer was leuk en iedereen had er zin in. Ik deed naar mijn idee leuk mee maar van binnen huilde ik. Want op het moment van boeken, was het nog zeker vijf maanden voor vertrek. Wat is vijf maanden, dat vliegt voorbij? Nou voor mij is zo ver vooruitkijken een hele opgave. Hoe zal ik dan zijn, kan ik nog reizen, ben ik er dan nog wel? Dingen waarover de meeste mensen niet na hoeven te denken tijdens het voorbereiden van een vakantie. Ik probeer mezelf niet gek te maken en boek toch de tickets. Want mocht er iets veranderen of ik zou niet kunnen dan is het maar geld en is er altijd een annuleringsverzekering. Het afsluiten van een annuleringsverzekering is trouwens ook niet zo makkelijk als je ongeneeslijk ziek bent. Veel maatschappijen verzekeren je dan niet. Je weet immers dat je ziek bent en dat er mogelijk iets kan gebeuren. Ook mijn reisgezelschap is de dupe van mijn ziekte. Want ook zij weten dat ze met iemand op vakantie gaan die kanker heeft. Dus dat betekent dat iedereen moest overstappen naar de verzekering die mij, lees ons, wel wilden. Ik snap het wel maar aan de andere kant denk ik; ik kan er toch niets aan doen. Het voelt of je weer gestraft wordt. Is dood gaan niet voldoende? Ook zij kunnen toch tijdens een vakantie aangereden worden toch en naar huis moeten met het hele gezin?
De maanden gingen voorbij, bloedcontroles werden gedaan en ik moest nog in de CT-scan. Allemaal dingen die mijn reis in de weg zouden kunnen staan. Maar daar ging ik niet vanuit. Het schoot wel eens door mijn hoofd en was ik weer extra blij met een goede uitslag. Want dat bracht me weer dichterbij mijn reis! Inmiddels schrijf ik dit bericht een aantal weken voor mijn vakantie. Er staan nog wat dingen op mijn ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’. Zo ben ik al aan het tellen hoeveel kuren ik mee op reis moet nemen en welke spuiten ik vooraf nog moet zetten. Er zit nog een bloedcontrole tussen nu en mijn vakantie. Stel dat deze niet goed is, dan ziet de planning er al weer anders uit. Voor alle medicijnen die mee moeten op reis, heb ik haast een eigen koffer nodig. Maar het soort medicijnen vraagt ook om een officiële verklaring van de rechtbank. Yes, het is niet gemakkelijk om met kanker op vakantie te gaan. Je moet er wat voor over hebben, als je het pillenniveau op peil wilt houden! Anyway, een verklaring bij de rechtbank betekent dat je er zelf heen moet, 30 euro betaalt en een mooie stempel en een sticker met handtekening krijgt. Dat is geregeld, het koffertje is legaal!
Nu komt er een weetje waar ik ook geen idee van had voor mijn kanker. Naast de verklaring om mijn hele drugswinkel mee te nemen, moet ik ook een verklaring voor het mogelijk missen van m’n vingerafdruk regelen. Vanwege de chemo kan het zijn dat mijn vingerafdruk weg is of deels niet aanwezig is. Tja, het zou me maar eens overkomen dat ik aangehouden wordt vanwege m’n koffer vol drugs en dat ik dan ook nog geen vingerafdruk af kan geven. Maar gelukkig is dit te regelen via het ziekenhuis.
Als je denkt dat het dan nu toch allemaal geregeld is en ik lekker m’n tassie kan pakken en kan genieten…. Nope, nog niet! Aangezien ik optimaal wil gaan genieten, neem ik het er even goed van en ga ik gewoon lekker drie volle weken op reis. Ja, dat doe ik gewoon. En omdat ik niet echt invloed heb wanneer ik m’n kuur kan starten, kan het zijn dat het qua planning nét niet goed uitkomt. Het kan dus zijn dat ik halverwege een tweede kuur moet starten. Ik hoor je denken, ‘pillen poppen’ kan toch gewoon? Ja, dat kan als je goede bloedwaardes hebt. Chemo is geen vitaminepilletje en maakt ook allerlei goede dingen in je lichaam kapot. Mijn trombocieten, bloedplaatjes, zijn al maanden aan de lage kant. Je bloed stolt dan minder goed. Dan kun je niet zomaar starten met een volgende kuur. Want als er dan iets gebeurt, en ik moet geopereerd worden dan kan dat niet. Je bloed moet eerst herstellen van een kuur en goed zijn, voordat je aan een nieuwe kuur kunt beginnen. Dus bloedprikken in het buitenland is ook iets wat ik moet regelen. Dat is een redelijk gedoe, maar me alles waard als het moet.
Goed, m’n backpack staat al bijna klaar, het ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’ is bijna veranderd in een ‘to-do lijstje’ en ik ga er gewoon een mega vette reis van maken!
Tot snel! Liefs Naomi