‘Het kleintje in mijn buik weet nog maar half hoe bijzonder het is’

Al van jongs af aan kampte Angela met veel buikpijnklachten tijdens haar menstruatie. “Ik ben dan ook al op jonge leeftijd aan de pil gegaan. Het was vervelend, maar ik heb altijd gedacht dat die pijn  erbij hoorde. Ook de huisarts heeft altijd gedacht dat het hormonaal was.”

Pijn accepteren

Begin 2019 besloot ze te stoppen met de pil. Toen begon de ellende pas echt. “Een zwangerschap bleef uit en mijn klachten werden alsmaar erger. Op een bepaald moment liep ik krom van de pijn. Zelf dacht ik toen al aan endometriose. In het ziekenhuis in Roosendaal is er twee keer een echo gemaakt, waarop endometriose niet is gezien of is herkend. En omdat ik geen hevig bloedverlies had tijdens mijn menstruatie, gaf de gynaecoloog aan dat hij niet dacht aan endometriose. Er werd mij letterlijk gevraagd waar mijn prioriteit lag: bij een kinderwens of de pijnen tijdens de menstruatie”,  legt Angela uit, “hier hoefde ik niet lang over na te denken. Ik had tenslotte één doel en als er geen endometriose te zien is dan zal de pijn er wel bij horen. Ze hebben vervolgens mijn eileiders ‘doorgespoten’ om de kans op een zwangerschap te vergroten en ik mocht  weer naar huis. Ik moest de pijn maar accepteren.”

Ik was niet gek

Omdat Angela zelf een verpleegkundige achtergrond heeft, de pijn onhoudbaar werd en een zwangerschap uitbleef, vroeg ze een second opinion aan in het Catharina Ziekenhuis. “Ik had via ‘Dr. Google’ steeds meer gelezen over endometriose. Dat moest het wél zijn. En in Eindhoven zijn ze hier in gespecialiseerd. Begin 2021 kwam ik terecht bij gynaecoloog dr. Dana Huppelschoten. Zij dacht meteen aan endometriose toen ze mijn verhaal hoorde. Dat was een verademing. Erkenning. Ik was niet gek, ik had voor het eerst het gevoel dat ik gehoord werd.”

Zwanger worden onmogelijk

Na een MRI kwam de diagnose. “Op ieder beeld van de MRI waren afwijkingen te zien. Mijn buik zat vol verklevingen en cystes. Endometriose fase 4, iets wat ze in deze hoedanigheid bij ongeveer 2 tot 3 patiënten per jaar zagen. Daarnaast werd er ook  atypisch weefsel gezien van 5 bij 3 centimeter wat mijn endeldarm was ingegroeid. Ik zat als verdoofd te luisteren en werd overvallen door emoties. Ik voelde me direct patiënt. Zwanger worden was door de ernst van de endometriose sowieso onmogelijk en ik moest eerst geopereerd worden”, vertelt ze.

Atypische endometriose

In overleg met oncologisch chirurg dr. Johanne Bloemen wordt de operatie gepland. Angela wordt ondertussen met hormoonmedicatie in de kunstmatige overgang gebracht. Dit is om de endometriose zo rustig mogelijk te houden, om de kans op slagen van de operatie te vergroten. Op 1 oktober wordt Angela geopereerd. “Mijn linker eileider is verwijderd en al het weefsel in mijn buik, de endometriose, is weggehaald. Ook is een groot deel van mijn endeldarm eruit gehaald. Het weefsel van 5 bij 3 centimeter bleek gelukkig na onderzoek geen tumor, maar atypische endometriose.”

De operatie was zwaar en Angela mocht na een pittig herstel van 6 dagen naar huis. Maar ze bleef pijn houden en na vier weken nam ze contact op met dr. Bloemen. “Het voelde alsof mijn stuitje was gebroken. Er werd een nieuwe CT scan gemaakt, waarop een abces van 5 centimeter te zien was, precies op de plek waar mijn darmen weer aan elkaar waren gehecht. Op 19 november lag ik na nieuwe onderzoeken opnieuw op de operatietafel voor plaatsing van een drain en een mogelijk stoma. Gelukkig was een stoma niet nodig en werd ik wakker met een drain die er snel weer uit mocht. Na deze operatie ging het langzaamaan beter. Dat was een enorme opluchting.” Begin januari 2022 kreeg ze nog een controle CT. Het abces was terug, maar de verwachting is dat het lichaam dit in de komende maanden zelf opruimt.

Seinen op groen

Nu in januari 2022 het operatietraject achter de rug was, stonden alle seinen voor een mogelijke zwangerschap op groen. “We waren klaar voor het IVF-traject maar tegelijkertijd maakte het me ook onzeker. Kon mijn lichaam dit allemaal nog wel aan. Voor mijn gevoel was ik nog herstellende en stond mijn lijf in het rood. Maar de wens om zwanger te raken was groter…”

Ze vervolgt: “Begin januari van dit jaar zijn we begonnen aan ons eerste IVF-traject. Het was spannend en zwaar, maar we waren erg hoopvol. We gingen ervoor! Op 18 januari had ik mijn eerste punctie, waarna mijn partner met 10 eicellen in een koffertje naar het Elisabeth Tweesteden Ziekenhuis in Tilburg is gereden. En op 21 januari was de eerste terugplaatsing. Begin februari mocht ik een zwangerschapstest doen en…die bleek positief. Ik heb wel drie testen gedaan, van drie verschillende merken. Ik kon het niet geloven. We waren blij, maar ook gereserveerd. De afgelopen maanden zijn ook niet zonder slag of stoot gegaan. De eerste 10 weken van de zwangerschap heb ik ook telkens bloedverlies gehad, dus ik kon er nog niet echt van genieten. Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en de roze wolk is er nu volledig. Begin oktober ben ik uitgerekend. Voor mijn gevoel is de cirkel dan rond en sluiten we een jaar af waar geluk en verdriet heel dicht bij elkaar hebben gelegen. Het was heel zwaar en het heeft me veel bewuster gemaakt van het leven. Het kleintje in mijn buik weet nog maar half hoe bijzonder het is.”