‘Ik ben nou eenmaal geen piekeraar’

Tijdens de borstkankermaand in oktober wordt ieder jaar wereldwijd aandacht gevraagd voor borstkanker. Het thema dit jaar is ‘Borstkanker heb je niet alleen’. In oktober delen onze borstkankerpatienten hun verhaal; zij vertellen over het moment wat ze het meeste is bij gebleven. Onze professionals van het borstkankercentrum vertellen over die ene patient die ze nooit zullen vergeten. Vandaag: Annie van Aalst-Rutten.

Annie van Aalst-Rutten was 87 jaar toen ze zelf een hard plekje in haar borst ontdekte. Via de huisarts kwam ze in het Catharina Ziekenhuis terecht en daar volgde al snel de diagnose borstkanker. “Ik zei meteen, haal ‘m er maar af. Die heeft zijn dienst intussen toch wel gedaan.” Maar dat was niet nodig, de kanker van Annie bleek goed te behandelen met alleen anti-hormoontherapie. “Bij elke controle is het plekje weer verder geslonken. Het gaat langzaam, maar ooit is het helemaal weg.”

Annie is een geboren en getogen Eindhovense. Moeder van vijf kinderen, oma van zeven kleinkinderen en er is zelf één achterkleinkind. Ze is niet iemand die snel bij de pakken neer gaat zitten. “Het is dat ik af en toe op controle moet,” zegt Annie, “want ik vergeet helemaal dat ik het heb. Mijn dochters zeggen: ‘Mam, we horen je er nooit over.’ Maar wat moet ik er over zeggen, ik merk er niks van. Ik ben intussen 89 jaar. Ik heb een heel fijn leven gehad en ik ga dat laatste beetje leven dat ik nog over heb toch niet laten verzuren omdat er zo’n gemeen ding in mijn borst zit te vervelen.”

Definitieve diagnose

Het moment dat Annie het meest is bijgebleven, is toch wel het gesprek waarin de definitieve diagnose kwam. “Ik schrok niet, want ik was er op voorbereid, maar ik moest wel meteen aan mijn dochters en kleindochters denken.” Gelukkig kon Saskia, haar verpleegkundig specialist, Annie meteen geruststellen. De borstkankervariant die zij had was niet erfelijk. “In het begin had ik wel even het gevoel alsof ze me van binnenuit aan het opeten waren. Maar dat was natuurlijk raar, want uit onderzoek bleek dat het er al vijf jaar zat en eerder heb ik nooit iets gevoeld.”

Geen piekeraar

Het is opmerkelijk hoe nuchter en open Annie over haar ziekte spreekt. Maar ze is de eerste om te benadrukken dat ze makkelijk praten heeft. “Ik ben nou eenmaal geen piekeraar. En mijn leven is af. Sommige vrouwen staan nog midden in het leven als ze dit krijgen, dat is iets heel anders.” Voor alle vrouwen die denken dat ze iets in hun borsten voelen heeft Annie een heel simpele boodschap: “Als je twijfelt, meteen naar de dokter! Zelf kun je er nou eenmaal niet in kijken en des te eerder heb je zekerheid.”

Hele apotheek

Annie is blij dat ze zelf alleen maar medicatie hoeft te slikken. “Als ik op sta werk ik eerst een hele apotheek naar binnen. Pillen voor mijn hoge bloeddruk, mijn slechte rug, mijn slechte nieren en deze kunnen er ook nog wel bij. Ik heb hier en daar wat gebreken, maar ik voel me nog steeds een gelukkig mens.”