‘Ik zou niet meer terug willen naar hoe ik vroeger was
Het leven van Marieke van der Velden (verpleegkundige op de verpleegafdeling Chirurgie) laat zich opknippen in twee delen, de periode vóór en de periode ná het ongeluk. Het was oktober 2016. Ze fietste na een drukke werkdag naar huis en werd frontaal geschept door een auto. Ze belandde met haar hoofd op de motorkap en vervolgens op de straat. Ze was bewusteloos, maar had niets gebroken, dus de fysieke gevolgen leken mee te vallen. Alleen haar hoofd… de twee klappen resulteerden in een post-commotioneel syndroom en dat zette haar hele wereld op zijn kop. We vragen Marieke naar de periode voor en na het ongeluk en wat deze gebeurtenis haar heeft gebracht.
“Ik heb twee jaar in de overlevingsstand gestaan”, zegt Marieke. “Ik wist niet eens meer hoe ik me moest aankleden. Ik wilde vooruit, maar ik kon niet. Ik had allerlei cognitieve en lichamelijke klachten. Hoofdpijn, extreme vermoeidheid, geheugen- en concentratieproblemen, snel overprikkeld, mijn partner herkende me niet meer. Niet als persoon en ook niet qua karakter.”
Sportief type
Voor het ongeluk was Marieke een echte sportfanaat. “Als kind zat ik zo’n beetje op elke denkbare sport. Na de middelbare school wilde ik daarom in eerste instantie naar de Sportacademie of de Politieschool. Maar uiteindelijk werd het toch de zorg. Want mijn levensdoel is nou eenmaal mensen helpen en iets met gezondheid te doen. Na mijn HBO-V opleiding ging ik naar het Catharina Ziekenhuis. Eerst werkte ik op verpleegafdeling Interne geneeskunde, daarna Cardiothoracale chirurgie en uiteindelijk ging ik voor een opleiding naar de IC, want hoog complexe zorg daar lag mijn grootste interesse.” Haar IC-carrière was echter van korte duur, want toen kwam die klap. “Leren ging niet meer, dus ik moest wat anders. Een re-integratie traject werd opgestart en gelukkig kon ik op Chirurgie terecht. Ik werd met open armen ontvangen in een heel fijn team. Mijn teamleider had alle begrip voor mijn situatie. Daar heb ik de rust en tijd terug gevonden om te revalideren. Het heeft wel twee jaar geduurd voor ik weer een beetje de oude was.”
De weg terug
“Post-commotioneel syndroom is een lichte vorm van niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en er is nog geen duidelijke behandeling voor. Hierdoor viel ik een hele periode tussen wal en schip, want ik kon nergens terecht in een regulier revalidatie traject. Mijn neuroloog heeft me uiteindelijk verwezen naar Dr. Matser in Helmond. Die is gespecialiseerd in NAH en heeft een op maat gemaakt traject ontwikkeld voor mensen zoals ik. Ik ben met mijn partner veertien dagen naar Spanje geweest voor een heel intensieve therapie. Je krijgt veel uitleg over wat je hebt en hoe er mee om te gaan, want begrip is in dit verhaal heel belangrijk. Maar ook fysiotherapie, cognitieve therapie, psychosociale begeleiding, EMDR met een psycholoog en aan de slag met een re-integratie-coach. Ik heb twee jaar lang keihard gewerkt, want ik wilde me er niet bij neerleggen dat ik niet meer terug kon naar mijn oude leven. Maar als ik nu terugkijk -en dat klinkt misschien als een cliché- dan ik wil helemaal niet meer terug naar hoe ik was. Ook al voel ik me fysiek minder fit dan vroeger, emotioneel, psychisch en sociaal ben ik enorm gegroeid. Ik heb nu zoveel extra bagage. Ik sta zoveel positiever, blijer en bewuster in het leven. Ik ben echt super gelukkig.”
Toekomst
“Ik wil iets gaan doen voor mensen die zich verloren voelen. Ik weet hoe die machteloosheid voelt. Hoe pak je dingen weer op met een beperking, of na een heftige levensverandering. Of dat nu een ongeluk is, een scheiding, corona, of een sterfgeval. Ik wil mensen weer op weg helpen. In het ziekenhuis heb ik me aangesloten bij de werkgroep Sterk in je Werk en organiseren we samen yoga lessen en andere activiteiten. Op de afdeling waar ik nu werk, help ik laagdrempelig collega’s op weg bijvoorbeeld in het herstel als gevolg van corona. Ik vind het belangrijk dat mijn collega’s gezond en weerbaar blijven. Op de afdeling Chirurgie zie ik natuurlijk ook veel patiënten met trauma’s, daar neem ik extra de tijd voor. Ik maak een praatje en geef ze vaak info en een folder mee. Maar uiteindelijk wil ik meer. Ik wil dit op professionele basis gaan doen. Onlangs heb ik de opleiding stress en burn-out coach afgerond en zou het liefst hier in het ziekenhuis collega’s op weg willen helpen. Ik zoek alleen nog naar de juiste naam. ‘Life changing coach’ dat klinkt nog niet zo concreet, maar het is wel precies wat ik wil. Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje, dus binnenkort heb ik mooi de tijd om daar eens goed over na te denken. Ik weet zeker dat ik met iets goeds kom.”