Met de verhuizing kwam dat knobbeltje even niet zo goed uit
Tijdens de borstkankermaand in oktober wordt ieder jaar wereldwijd aandacht gevraagd voor borstkanker. Het thema dit jaar is ‘Borstkanker heb je niet alleen’. In oktober delen onze borstkankerpatienten hun verhaal; zij vertellen over het moment wat ze het meeste is bij gebleven. Onze professionals van het borstkankercentrum vertellen over die ene patient die ze nooit zullen vergeten. Vandaag: borstkankerpatient Jacqueline van Dijk..
Toen Jacqueline van Dijk op haar 45ste de diagnose borstkanker kreeg, moest ze meteen aan haar moeder denken. Die overleed op precies dezelfde leeftijd aan blaaskanker. Haar eerste gedachte was: ‘Als ik maar niet dezelfde kant op ga.’ Gelukkig wisten dr. Yvonne van Riet en dr. Johanne Bloemen van het Catharine Ziekenhuis haar snel gerust te stellen. “Op basis van statistische cijfers en nuchtere wetenschap legden ze me stap voor stap uit dat mijn kansen heel goed waren. Dat gaf me zoveel rust dat ik al snel iets had van: Kom maar op, we fiksen dit wel even.”
Jacqueline had net een nieuw huis gekocht toen ze een knobbeltje in haar borst voelde. Dat kwam met de verhuizing in zicht even niet zo goed uit, dus ze dacht ‘laat maar, nu eerst mijn huis.’ Toen ze zes weken later toch met haar zoon naar de huisarts moest, liet ze ook meteen haar borst bekijken. Met als gevolg dat ze de volgende dag al op de poli van het Catharina Ziekenhuis stond om een hele reeks onderzoeken te ondergaan. “Je komt in een soort ‘wasstraat’, zeg ik altijd maar. Onderzoek na onderzoek, allemaal netjes achter elkaar gepland, tot en met een punctie toe. Naïef als ik was, had ik helemaal niet door dat er iets serieus aan de hand was. Ik dacht nog: doe die onderzoeken maar zo goed mogelijk, dan kan ik in het weekend lekker gaan verhuizen.”
Donderslag
De uitslag de week erop kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. “Hier had ik totaal geen rekening mee gehouden.” Er werd een behandelplan opgesteld bestaande uit een borstsparende operatie, bestralingen en 5 jaar anti-hormoontherapie (medicatie). “In samenspraak met dr. Bloemen kozen we voor de vrije nieuwe NIL-techniek. NIL staat voor ‘nearly invisible lumpectomy’. Het litteken zit in de plooi aan de onderkant van de borst en is dan vrijwel onzichtbaar.” Hoewel de operatie voorspoedig verliep, kreeg Jacqueline toch een nabloeding, waardoor ze opnieuw moest worden geopereerd. “Dat is het moment dat ik me altijd blijf herinneren. Omdat ik al had gegeten, kon de operatie pas ’s avonds laat plaatsvinden. Ik vroeg nog of dr. Bloemen dat zelf weer zou doen, maar ik kreeg te horen dat ze al naar huis was. Toen ik later naar de OK werd gereden stond ze er echter toch. Ze was speciaal voor mij terug naar het ziekenhuis gekomen! Dat vond ik zó fijn. Dat is voor mij nog steeds het symbool voor dat ik in verschrikkelijk goede handen was.”
Tevreden
Intussen is Jacqueline ongeveer op de helft van haar anti-hormoontherapie “Ik dacht dat ik na de operatie en de bestralingen wel klaar was. Maar het na-traject met de verschillende medicamenten blijkt ook behoorlijk pittig. Ik kreeg gelukkig heel veel steun van verpleegkundig specialist Marjorie de Werd. Ik had zoveel last van overgangsklachten dat we in overleg zelfs met een medicijn zijn gestopt. Ook merk ik dat mijn energieniveau nog maar een fractie is van vroeger. Ik was altijd iemand die alles tegelijk deed. Zoon, vriend, werk, studeren, er op uit met vriendinnen, het kon niet op. Dat gaat nu allemaal niet meer. Gelukkig heb ik een heel afwisselende baan als coördinator Kwaliteit en Opleiding in de thuiszorg en verder leid ik een heel rustig leventje. Maar daar ben ik heel tevreden mee.”