'Als ze niet beter wordt, is het jouw schuld'

Zaterdagavond op de Spoedeisende Hulp. Een vrouw komt binnen met haar dochter in een rolstoel. Ze is in paniek, haar dochter heeft pijn, want ze is gevallen. De verpleegkundige probeert haar te kalmeren en legt haar rustig uit dat ze moeten plaatsnemen en dat er zo snel als mogelijk iemand bij hen komt. Vanuit mijn plek als beveiliger, vlakbij de Spoedeisende Hulp, zie ik het tafereel aan. Ik ben direct alert. Dit kan wel eens uit de hand lopen.

De vrouw gaat niet zitten, maar blijft dreigend en schreeuwend bij de balie staan. Ze eist dat er NU iemand komt om naar haar dochter te kijken.

Ik weet dat het tijd is om in te grijpen om erger te voorkomen en ga ernaartoe. Ik ben getraind om met dit soort situaties om te gaan. Het lukt me om haar rustiger te krijgen. Ze neemt plaats op de bank, haar dochter ernaast in de rolstoel. Ik ben tevreden dat het me gelukt is de situatie te de-escaleren. Als ik me omdraai om weg te lopen, sist moeder me toe: “Als ze niet beter wordt, is het jouw schuld!”

Ondanks dat ik ben opgeleid om met agressie om te gaan, raakt het me toch. Het is belangrijk om het niet persoonlijk op te vatten. Maar dat is moeilijk, want ze wijst wel direct naar mij. Wat voor mij helpt, is dat ik er met mijn collega’s over praat. Daardoor blaas ik stoom af en neem het niet mee naar huis. Maar, normaal is het niet.