'Hij bedreigde me met de dood'

Een vrijdagavond op de Spoedeisende Hulp. Mijn collega en ik worden geconfronteerd met een man die mogelijk onder invloed is van een overdosis medicijnen. Hij heeft zelf om hulp gevraagd waarop de ambulancedienst hem naar de spoedeisende hulp bracht. Bij ons wil hij inmiddels geen hulp meer en weigert hij mee te werken. Toch moeten wij eerst uitzoeken of hij zelf in kan schatten of hij hulp nodig heeft of veilig kan vertrekken.

Ik leg dit aan de man uit en vraag hem tot die tijd op de kamer te blijven. De collega’s van de beveiliging zijn onzichtbaar aanwezig, omdat ik er niet op vertrouw dat hij dit ook zal doen.

De alarmbel op de kamer gaat, maar op de kamer is niemand aanwezig. Ik ga af op het lawaai in de kamer ernaast en tref hem daar aan in gevecht met de beveiliging. Hij slaat de boel kort en klein en schopt en slaat om zich heen. Er zijn vier personen nodig om hem te overmeesteren. We leggen hem op een brancard, om hem weer medisch te kunnen behandelen. Hij blijft zich verzetten en wij kunnen niet veilig ons werk doen. Daarom bellen we de politie om ons te ondersteunen.

Terwijl drie beveiligers hem in bedwang houden, ga ik naast hem zitten om zijn toestand in de gaten te houden. Dit kan niet met onze bewakingsapparatuur voor bloeddruk, hartslag enzovoorts, omdat hij deze van zijn lichaam trekt. Het enige dat ik kan doen is goed naar hem kijken. Ondertussen blijft hij zich sterk verzetten en scheldt hij het complete team uit. Voor zijn veiligheid blijf ik, ondanks zijn gedrag, bij hem om zijn toestand te monitoren. Dit hoort tenslotte bij mijn werk. Plotseling richt hij zich op mij, kijkt mij met hele grote ogen in een niet te ontwijken blik aan en roept: “En jij krijgt zeker een kogel in je kop”.
Ik blijf bij mijn taak… Niet lang daarna krijgen we ondersteuning van de politie die hem uiteindelijk afvoert.

Deze vrijdagavond heeft grote impact op mij gehad. Iets met een kogel in mijn kop… letterlijk… figuurlijk… Ik wilde hem helpen, maar hij bedreigde me met de dood… Waarom?

Dat vergeet ik nooit meer.