'Ik weet je te vinden'

Een woensdagavond op de afdeling Kort Verblijf en Dagverpleging. Op onze verpleegafdeling nemen we patiënten voor een korte periode op. Na een operatie gaan ze eerst naar de uitslaapkamer en komen dan weer naar onze afdeling. Omdat de patiënten rust nodig hebben, mogen zij tijdens het bezoekuur twee personen tegelijkertijd ontvangen.

Een patiënt is net terug van zijn operatie. Hij is nog aan het bijkomen. Het is inmiddels bezoekuur en er zitten vier familieleden rond zijn bed. Ik ga naar binnen en leg geduldig uit dat dit niet de bedoeling is. Ze kunnen elkaar wel aflossen, dat is geen probleem, maar niet met meer dan twee personen aan het bed. Gedwee vertrekken twee familieleden naar het dagverblijf.

Een half uur later loop ik de kamer binnen en zie dat ze toch weer met vier personen aan het bed zitten. Ik leg hen nogmaals uit waarom dit niet wenselijk is voor de patiënt en vraag hen te vertrekken. Maar het helpt niet, de bezoekers weigeren te vertrekken. Ze vinden dat ze het recht hebben om bij hun vader te zijn. Ze zijn boos, verheffen hun stem en komen dreigend over. Ik weet: dit krijg ik niet voor elkaar in mijn eentje. Ik verlaat de kamer en bel de beveiliging. Na lang praten lukt het de beveiligers om twee bezoekers naar buiten te krijgen. Als zij de kamer uitgaan en mij op de gang zien staan, wijst een van hen naar me en roept: “Ik weet je te vinden!”

Het lijkt alsof mensen een steeds korter lontje hebben. Sommigen menen dat ze zelf de regels kunnen bepalen. Dat zorgt voor agressie. En dat moet stoppen. Daarom werk ik mee aan deze campagne. Mensen moeten weten dat we allemaal ons uiterste best doen voor de patiënt. De regels zijn er omdat we het beste voor de patiënt willen.