Over leven, Eva’s verhalen: hij raakt me met zijn mooie woorden op de gang bij de radiologie

Terwijl we bij de radiologie zitten te wachten tot hij aan de beurt is voor zijn ingreep vertelt hij me over zijn leven
Hij vertelt onder meer over zijn werk
Het werk wat hij heel graag deed en waar hij zo goed in was
“Ik ben een echte verbinder”, zegt hij trots

Hij vertelt ook over zijn kinderen
Zes heeft hij er
En daar geniet hij enorm van
Hij vertelt hoe ze hun leven hebben opgebouwd 

Hij vertelt ook over zijn vrouw
Die nu zelf ook ziek is
Ze redden het niet meer om helemaal voor elkaar te mantelzorgen
En dus hebben ze hulp ingeschakeld om te ondersteunen
Ik vraag hem of hij dat lastig vindt
Het moeten loslaten van het zorgen voor elkaar. “Het zij zo”

Hij vertelt over zijn keuze om geen chemotherapie te starten
Hij weet sinds een maand of drie dat hij uitgezaaide alvleesklierkanker heeft
69 jaar is hij
Eigenlijk zou hij nog wat jaren voor de boeg moeten hebben
Om van het leven te genieten na zijn pensioen
Maar hij weet heel goed hoe beperkt zijn tijd is
Heel bewust heeft hij gekozen voor kwaliteit in plaats van tijd
Hij wil niet ziek worden van behandelingen
Daarvoor heeft hij al te veel om zich heen gezien
Hij wil in het moment kunnen zijn met de mensen die belangrijk zijn

Nadat hij het nieuws had gehoord van zijn diagnose ging hij wandelen op de hei
Daar kwam hij tot een besluit
Hij voelde heel sterk: zo wil ik het doen
Daar nam hij een filmpje op voor zijn naasten

“Ik liet in dat filmpje niet alleen zien waar ik stond op de hei, maar ook waar ik stond in dit moment. De keuze die ik maakte”
“Ik heb het allemaal gezegd wat ik wilde zeggen”
En toen hij naar huis ging en ze vertelde wat hij had besloten, steunden ze hem onvoorwaardelijk daarin
“Ze hadden even een paar uur nodig maar daarna stonden ze ook achter mijn besluit”

“Ik heb niet alleen alles gezegd, maar ik heb het ook allemaal gedaan”
“Ik word misschien niet ouder dan 70. Maar ik ben voor 140 jaar bezig geweest. Ook als ik er eigenlijk geen tijd voor had, dan deed ik nog al die dingen die op m’n pad kwamen. Ik kon het niet laten.”
“Ik heb wel eens een ADHD-test gedaan. Ik kon zo alles afvinken.”

Ik lach erom, ik herken het
Het zou me niets verbazen als ik zelf ook de nodige hokjes kan afvinken.
We zien het allebei als een kwaliteit
“Al ging ik soms wel een beetje ten onder aan mijn eigen succes”
Ook dat is herkenbaar

Hij is dankbaar voor hoe rijk zijn leven tot nu toe is geweest
Terwijl we zo ontspannen zitten te kletsen, zie ik een man die zich volledig lijkt te berusten in zijn lot
Die het helemaal lijkt te aanvaarden
Ik vraag hem of dat ook echt zo is?
Zit er niet stiekem toch wat verdriet wat hij vanuit een stukje coping weg drukt?
Vooral heel dankbaar zijn zodat er weinig ruimte of aandacht overblijft voor het verdriet?

Hij kijkt me aan met een glimlach
“Deze periode in mijn leven is zo warm”
En dan zegt hij iets heel moois en hij raakt me daar op de gang bij de radiologie
“Ik ervaar golven van liefde” 

Zijn woorden en zijn blik terwijl hij dat zo uitspreekt, ontroeren me en terwijl hij dat zegt, zie ik hem even letterlijk dobberend op de golven
Ergens in een grote tropische oceaan
Drijvend op zijn rug
Gezicht omhoog naar de hemel
Armen wijd, handpalmen naar boven
Hij laat zich meevoeren op de golven
Hij trappelt niet en zwemt niet
Alleen maar drijven
Hij voelt het warme water aan zijn lijf
Maar durft ook naar boven te kijken
Naar dat wat er nog meer is

Even later is hij aan de beurt
De arts komt hem halen
Ik weet niet of ik hem nog zie, want het onderzoek duurt even en hij mag vrij snel na de ingreep naar huis en ik ben na vandaag vrij
Hij gaat de onderzoekskamer in

En terwijl ik terugloop naar de afdeling, ervaar ik een golf van dankbaarheid om deze ontmoeting