Trauma Centrum: ‘Je rent niet als George Clooney door de gangen’
De laatste aflevering van het televisieprogramma Trauma Centrum op SBS6 zit er op. Het programma gaf de afgelopen drie weken op werkdagen een inkijkje in het leven van patiënten en het ziekenhuispersoneel van het Catharina Ziekenhuis. Naast een serie aan complexe operaties was een bijzondere rol weggelegd voor onze afdeling Spoedeisende Hulp (SEH). SEH-arts dr. Nathalie Ververs was in diverse afleveringen te zien en kijkt tevreden terug op de televisieserie. “Ik ben zo trots op mijn SEH-collega’s!”
“Het televisieprogramma Trauma Centrum geeft een redelijk realistisch beeld van de afdeling Spoedeisende Hulp. Dit in tegenstelling tot diverse Amerikaanse ziekenhuisseries”, lacht SEH-arts dr. Nathalie Ververs. Van ‘ER-perikelen’ is volgens haar geen sprake. “Je rent niet als George Clooney met een stethoscoop om je nek door de gangen. Natuurlijk is het een hectische omgeving, ik vergelijk het met een georganiseerde chaos en daar voel ik me als een vis in het water.”
Levensbedreigende situaties
Wat Ververs mist in Trauma Centrum, zijn de écht levensbedreigende situaties. “Dat kun je niet laten zien, mensen moeten immers toestemming geven dat ze gefilmd mogen worden, daar zijn we heel strikt in. Maar met een groot gespecialiseerd Hart & Vaatcentrum kun je je voorstellen dat veel ambulances direct doorrijden naar het Catharina Ziekenhuis. Je ziet veel op deze afdeling, we zijn écht een ziekenhuis in een grote stad. Er komt van alles voorbij, zeker in het weekend”, benadrukt Ververs.
Team
Ze vervolgt: “Zonder gevoel voor humor en relativeringsvermogen is dit werk niet te doen. En je doet het nooit alleen, je werkt hier echt in een team waarin iedere schakel belangrijk is. Dat heb je terug kunnen zien in de serie. Ik was na elke aflevering steeds zo trots op mijn collega’s. Functies spelen geen rol op de Spoedeisende Hulp. Ook het hebben van empathie is essentieel. Je moet het werk wel kunnen loslaten, het mag geen invloed uitoefenen op je emoties en beoordelingsvermogen, want er is altijd een volgende patiënt. En je moet iedereen oordeelvrij kunnen helpen. Iedereen is in de eerste plaats een mens. Om het werk een beetje los te laten, sport ik veel. Ik loop graag hard. Even mijn koppie leegmaken, dat werkt voor mij heel goed. En uiteindelijk kan ik niets doen aan hoe mensen binnenkomen, maar heb ik wel invloed op de afloop en dat geeft vaak een voldaan gevoel. Je kunt niet iedereen redden helaas!” Door de serie wordt Ververs ineens herkend op de meest gekke plaatsen. “Dat is wel ff wennen ja. Maar in de serie ben ik wie ik ben. Dus ook dat accepteer ik met een lach. Mooi toch om een inkijkje te geven in mijn werk!”