Immunotherapie; een wonder of een ‘last’
Zelf twijfelde hij of immunotherapie iets voor hem zou zijn. “Mijn longkanker is zover uitgezaaid dat genezing niet meer mogelijk is. Ik wilde mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen niet tot last zijn. Maar ik heb me over laten halen en nu, drie jaar later, leef ik nog steeds. Het is écht een wonder, ik ben heel dankbaar”, vertelt de inmiddels 80-jarige Jan Vossen uit Ospel.
Dagelijks rijdt Jan met zijn taxibusje, gehandicapten naar de dagbesteding. Drie jaar geleden had hij niet gedacht, dat ooit nog te kunnen. “Ik was doodziek, benauwd en heel erg vermoeid. Twintig meter lopen zonder tussendoor te gaan zitten, kon ik niet meer”, legt Jan uit.
Chemo en operatie
In mei 2016 kreeg hij de diagnose longkanker. “Er zat een tumor in mijn rechterlong. Na eerst vier chemokuren om de tumor te doen slinken, ben ik in juni meteen geopereerd en is er een deel van mijn rechter longkwab verwijderd. Ja, het ging allemaal heel snel. Je ondergaat het, veel tijd om na te denken is er niet.”
Uitzaaiingen
Drie maanden later gaat Jan onder de scan en ziet alles er goed uit. Maar weer drie maanden later, is het beeld anders; uitzaaiingen. “Toen was het eigenlijk afgelopen. Ze konden niets meer voor me doen, genezen was niet meer mogelijk”, benadrukt hij. “De enige optie die er nog was, was immunotherapie, palliatief. Moet ik dat wel doen? Ik wil niemand tot last zijn. Ik heb een goed leven gehad en een mooie leeftijd bereikt. Maar mijn kinderen hebben me toch overgehaald. Tuurlijk ben ik daar nu blij om, want ik leef nog steeds.”
Lastig
Toch vindt Jan het ook lastig. “Je bent ziek, je weet dat je niet meer kunt genezen maar je gaat niet dood. Zo lang ik bezig blijf, kan ik mijn zinnen wel verzetten. Maar als ik de kans krijg om te piekeren, dan maakt me dat wel eens weemoedig. Het is heel dubbel. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik er nog ben en dat de immunotherapie zo goed aanslaat. Zeker als je de dood in de ogen hebt gekeken, maar de kwaliteit van leven staat voor mij wel voorop. En zoals ik me nu voel, kan ik nog wel twintig jaar vooruit. Maar met minder ben ik ook tevreden”, lacht Jan. “Aan de andere kant, weet je ook dat de kanker me op een bepaald moment fataal gaat zijn en ben je ook bezig met herinneringen ophalen, gaan er jonge mensen om je heen dood, je overdenkt zaken. Mooie en verdrietige momenten. Losse eindjes zijn er niet, met mijn kinderen en kleinkinderen gaat het goed, ze zijn allemaal gezond. Ik heb het denk ik wel goed gedaan. Dat is een prettig idee.”
Het Catharina Ziekenhuis is een van de twaalf medische centra die van de overheid mochten starten met immunotherapie. Immunotherapie groeide in korte tijd uit tot een van de meest onderzochte en hoopgevende kankerbehandelingen. De therapie helpt het immuunsysteem, zodat de afweercellen van de patiënt kankercellen kunnen opsporen en vernietigen.