“Je doet je best — en dan word je zó behandeld”

Marijke over een agressie-incident dat haar jaren is bijgebleven
Al 38 jaar werkt Marijke in het Catharina Ziekenhuis. In 2010 stapte ze van een service-afdeling over naar de polikliniek, waar ze patiënten ontving aan de balie en telefoontjes aannam. “Het was er altijd druk,” vertelt ze. “Soms zó druk dat de rij maar bleef groeien.” Op een van die drukke dagen gebeurde iets dat ze nooit is vergeten.

“Hij trok me half over de balie”
Ze herinnert het zich nog haarscherp. Achter de balie probeert ze patiënten zo goed mogelijk te woord te staan. De rij is lang. De sfeer onrustig. Dan stapt een man naar voren, buiten de volgorde om. “Hij vond dat het allemaal veel te lang duurde,” zegt ze zacht. “Voor ik het wist trok hij me half over de balie heen.” Twee collega’s schoten direct te hulp. Ze zetten een stap naar voren, armen breed, en trokken haar uit de situatie. Marijke werd snel in een kantoor gezet, de man werd tot bedaren gebracht.

Pas toen het weer rustig was, voelde ze de klap. “Het besef kwam later. Ik begon te huilen. De schrik, de spanning — het kwam er in één keer uit. Ik kreeg wat te drinken, heb even gezeten. En daarna… ben ik gewoon weer aan het werk gegaan.”

“Het voelde alsof ík verantwoordelijk was voor die wachttijd”
Marijke is van nature conflictmijdend. Deze situatie voelde dan ook als een persoonlijke aanval. “Het was alsof die man vond dat de lange wachttijd mijn schuld was.” Die dagen erna bleef het door haar hoofd spoken. “Ik merkte dat ik het lastiger vond om in situaties te komen waarin mensen boos worden. Het was alsof ik er extra gevoelig voor was geworden.” Binnen anderhalf jaar vertrok ze van de poli. Maar deze ervaring bleef knagen

“Goede opvang maakt echt verschil”
Ze kon er wel met collega’s en thuis over praten, maar een structurele opvang was er toen nog niet. “Dat is nu gelukkig anders. Er is veel meer aandacht voor dit onderwerp. Dat vind ik echt heel belangrijk.”

Waarom ze haar verhaal wil delen
“Je doet allemaal je best. En dan is het zó naar als iemand je zo behandelt. Ik hoop dat collega’s en bezoekers zich realiseren hoeveel impact dat heeft. En dat leidinggevenden weten hoe belangrijk goede opvang is. Het maakt echt verschil.”

Inmiddels werkt Marijke in een ander team in het Catharina Ziekenhuis. Hier voelt ze zich veilig genoeg om dit soort verhalen te delen — ook als het al langer geleden is. “Dat helpt. Want je hoeft het niet alleen te dragen.

Vanwege privacyredenen gebruiken we niet de echte naam van de medewerker.