‘Mijn ziek zijn heeft me als verpleegkundige verdiept’

“Mijn ziekte kwam totaal onverwacht. Gezien mijn leeftijd, kon het bijna geen kanker zijn. Toch was het zo. Als jonge moeder van drie kinderen ging het leven door. Je moet er op dat moment mee dealen. Dat doe je dan ook. Ik heb twee operaties gehad en vier chemo behandelingen. Natuurlijk heb ik me wel eens zorgen gemaakt, maar ik ben een positief ingesteld mens. Ik had door mijn werk in het Catharina Ziekenhuis veel kennis over de ziekte, mijn traject en de keuzes die ik kon maken. Gelukkig heeft het allemaal goed uitgepakt. Ik denk dat mijn kinderen niet heel veel mee hebben gekregen van die periode. Ik vond het belangrijk dat voor hen alles door ging”, vertelt Hellen.

Leuk mutsje

Beau, inmiddels 26 jaar, herinnert zich weinig van die tijd. “Ik weet nog dat mijn moeder met een mutsje thuiskwam. Door de chemo’s was haar haar uitgevallen. Ik vond het gewoon een leuk mutsje, had geen idee van de impact”, lacht ze, “toch hebben we jaren later wel vaak gesproken over haar ziek zijn. Die gesprekken hebben er uiteindelijk wel toe bijgedragen dat ik gekozen heb voor de zorg. En specifiek voor de zorg voor kankerpatiënten. Voor mij is werken met kankerpatiënten iets heel intiems. Het gaat op de verpleegafdeling in eerste instantie om de zorg voor de patiënten, maar ook naasten en familie hebben – als het om leven en dood gaat – aandacht nodig.”

Kanker heeft mijn leven verdiept

Hellen: “Ongeveer een jaar na de diagnose, toen alle behandelingen achter de rug waren, wilde ik  mijn werk als oncologieverpleegkundige weer oppakken. In eerste instantie werd me dat afgeraden. Werken met kankerpatiënten zou te confronterend zijn omdat ik zelf ziek was geweest. Maar ik wilde perse weer beginnen en ik heb daar nooit spijt van gehad. Kanker is meer dan ziek zijn of de behandeling ondergaan. Kanker heb je niet alleen; een heel gezin, een hele familie, een heel sociaal vangnet hangt er om heen. Dat is ook de reden dat ik me heb ingespannen voor het opzetten van de Oncologische Revalidatie. Dat is zo belangrijk en daar ben ik nog altijd actief bij betrokken. Ik denk dat mijn ziekte me in dat opzicht ook iets moois heeft gebracht. Het heeft me als verpleegkundige verdiept.”

Gauw een knuffeltje

Beau knikt instemmend. “Ik heb al zoveel van mijn moeder geleerd. Als moeder, als collega, als vriendin. Haar kennis over de ziekte, haar extra voelsprieten omdat ze zelf ziek is geweest, neem ik nog dagelijks mee in de zorg voor mijn patiënten. Natuurlijk is het af en toe op een leuke manier wel eens ongemakkelijk. Zo stonden we laatst in de lift samen, en wilde ik mijn moeder even gauw een knuffeltje geven, toen ik meteen dacht; oh nee, dat kan ik niet doen vanwege de coronacrisis. Patiënten weten natuurlijk niet dat het mijn moeder is. En ja, soms floept er ook wel eens mama uit in plaats van Hellen. Maar dat wordt me wel vergeven”, lacht ze.