Zo maken labradoodles een verschil voor zieke mensen: ‘Je maakt mijn hele dag weer goed’

Als de Eindhovense met Engelse roots Alison Altena de bruin-witte labradoodle Ties ziet binnenkomen, verschijnt er direct een brede glimlach op haar gezicht. “Wat een afsluiter”, zegt ze terwijl de hond rustig naast haar stoel gaat liggen. Bijna een week ligt ze al op de oncologieafdeling, maar dit onverwachte bezoek zorgt voor een andere energie in de kamer. Ze aait het zachte krulhaar. “Dit is fijne afleiding.”

Alison is die ochtend de laatste stop van Ingrid van Griensven (63) en Ties op de afdeling oncologie, deze augustusochtend. Samen maken ze deel uit van het Knuffelhondenteam: zes vrijwilligsters en acht labradoodles die het ziekenhuis rondtrekken om patiënten even uit de medische werkelijkheid te halen. “Het lijkt misschien iets kleins”, vertelt Ingrid, “maar zo’n moment kan iemands dag, of zelfs laatste dagen, lichter maken.”

Of het nu bij een kind is dat een knuffelhondje krijgt of bij een oudere patiënt die zijn eigen hond mist: je ziet mensen zichtbaar opbloeien

Hoe veel het voor haar had betekend

Het begon vijftien jaar geleden met twee vrouwen, onder wie Paula van Knippenberg, die hun honden meenamen naar onder meer de kinderafdeling. Inmiddels bezoekt het team zeven afdelingen, waaronder dialyse, geriatrie, cardiologie, oncologische chirurgie en de PAAZ (psychiatrische afdeling). Elke afdeling heeft zijn eigen sfeer, maar overal is de reactie hetzelfde: een glimlach, ontspanning en even geen ziekenhuis. “Of het nu bij een kind is dat een knuffelhondje krijgt of bij een oudere patiënt die zijn eigen hond mist: je ziet mensen zichtbaar opbloeien”, aldus Ingrid. Naast hun bezoeken zamelen de vrijwilligers geld in via de stichting Pootjes voor Positiviteit. Daarmee kopen ze pluchen knuffelhondjes en gelukspoppetjes, die worden uitgedeeld.

Sommige ontmoetingen worden zó bijzonder dat Ingrid ze niet vergeet. Zoals die van de puber die bijna niet sprak, maar week na week steeds meer contact maakte met de hond. Of het bezoek aan een terminaal zieke vrouw die later schreef hoe veel het voor haar had betekend.

Het Eindhovens Dagblad liep in augustus een ochtend mee en sprak patiënten die geraakt werden door het hondenbezoek (verhaal achter een betaalmuur). Jacqueline Pennings zei, terwijl Ties bij haar op bed lag: “Je maakt mijn hele dag weer goed.” En even later tegen de journaliste: “Hier is het alleen maar ziek, ziek, ziek en heel veel witte jassen. Dit is een heel ander soort medicijn.”

Een bezoek verloopt volgens een vast ritueel. Ingrid meldt zich bij de afdeling en krijgt een lijstje van patiënten die een hondenbezoek willen. “We kloppen altijd eerst aan en vragen of het uitkomt”, vertelt ze. Soms blijft het bij een kort moment aan het bed, soms ontstaat er een langer gesprek. “Het belangrijkste is dat het voor de patiënt een fijne ontmoeting is, dat bepaalt de duur.”

Door een strenge selectie

Maar, wie kijkt naar de hele ochtend: het welzijn van de honden staat altijd voorop. Ingrid let tijdens een bezoek scherp op signalen van vermoeidheid of stress. “Als een hond niet meer wil, stoppen we.” Soms is een kwartier genoeg, soms blijft een hond drie kwartier actief. “Je ziet het vanzelf: eerst nog kwispelen, dan languit liggen; dan is het klaar.”

De honden van het team zijn allemaal labradoodles, vanwege hun vriendelijke karakter en hypoallergene (minder allergieën veroorzakend) vacht. Nieuwe honden gaan door een strenge selectie: gedrag in de ziekenhuisgangen, reactie op patiënten, en zelfs een proefbezoek aan een afdeling. “We letten goed op stresssignalen. Als een hond het niet meer leuk vindt, stopt hij”, legt Ingrid uit. Voor elk bezoek worden de honden gewassen of geborsteld. Bij regen belt het team de shuttledienst, zodat de viervoeters droog op de afdeling arriveren.

Ingrid merkt dat haar bezoeken niet alleen patiënten, maar ook familie, artsen en verpleegkundigen raken. “Soms hoor ik dat ze er nog dagen over praten”, zegt ze. Als ze na een ochtend terug naar huis gaat, is Ties moe van alle aandacht. Dan wacht zijn beloning: een lange wandeling in de natuur. Alleen maar frisse lucht en vrijheid tot de volgende ronde, waarin hij weer een spoor van kwispelende positiviteit door het Catharina trekt.