De schildklier is een kleine, vlindervormige klier die laag in de hals ligt. De schildklier produceert schildklierhormonen, de zogenaamde T4 en T3, die noodzakelijk zijn voor de groei, voor de ontwikkeling van het zenuwstelsel en voor het regelen van stofwisselingsprocessen in het lichaam. Voor het aanmaken van de schildklierhormonen heeft de schildklier jodium nodig, dat uit het bloed wordt gehaald en in de schildklier wordt opgeslagen.

Symptomen

Mogelijke klachten bij hyperthyreoïdie:

• vermoeidheid
• slecht slapen
• gejaagdheid
• nervositeit
• snelle polsslag
• soms onregelmatige, snelle hartslag (gevoel van ‘fladderen’)
• kortademigheid, vooral bij inspanning
• last van warmte (overmatig transpireren), voorkeur voor koude omgeving
• warme, vochtige handen
• bevende handen, trillerigheid
• spierzwakte in armen en benen
• gewichtsverlies ondanks toegenomen eetlust. In een enkel geval gewichtstoename
• darmklachten, vaker ontlasting, diarree
• verandering in de menstruatie
• ongeduld, geïrriteerdheid
• emotionele labiliteit
• angst
• vergroting van de schildklier (struma of krop)• oogklachten (bij de ziekte van Graves).

Oorzaken

Er zijn verschillende ziekten die een te snel werkende schildklier kunnen veroorzaken. De meest voorkomende zijn:

De ziekte van Graves (of ziekte van Basedow of diffuus toxisch struma genoemd): De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte van de schildklier. Dit betekent dat het lichaam antistoffen produceert tegen de eigen schildklier, waardoor een ziekte ontstaat. Bij de ziekte van Graves zorgen de antistoffen ervoor dat de schildklier te snel werkt, waardoor de hoeveelheid schildklierhormonen in het bloed verhoogd is.

Toxisch multinodulair struma (of ziekte van Plummer genoemd): In de schildklier bevinden zich groepjes cellen die zich niet laten aansturen en uit zichzelf teveel schildklierhormonen produceren. Deze groepjes cellen zijn soms te voelen als knobbeltjes. De schildklier wordt in de loop van de jaren steeds groter.

Toxisch adenoom: Een toxisch adenoom is een goedaardige zwelling van schildklierweefsel, die een te hoge schildklierfunctie heeft. Deze zwelling (knobbel) is niet altijd voelbaar. Er is sprake van één te hard werkende knobbel in de schildklier, die de rest van het omliggende schildklierweefsel onderdrukt.

Behandeling

De overproductie van schildklierhormonen kan bij elke patiënt onder controle gebracht worden. Er zijn drie behandelmethodes, maar ook een combinatie is mogelijk:

Behandeling met medicijnen: De ziekte wordt behandeld met twee soorten medicijnen. Enerzijds medicijnen die de aanmaak van de schildklierhormonen remmen. Onder invloed van deze medicijnen wordt de schildklier volledig stilgelegd. Anderzijds schildklierhormoontabletten, die worden voorgeschreven zodra de schildklierwerking vermindert.

Behandeling met radioactief jodium: U krijgt het radioactief jodium aangeboden in de vorm van een capsule, die u moet innemen. Via de maag komt het in uw bloed. Vanuit het bloed wordt het radioactief jodium zeer goed door de schildklier opgenomen en vastgehouden. Hierdoor wordt alleen schildklierweefsel vernietigd, zonder schade aan te richten in de rest van het lichaam.

Chirurgische behandeling: Bij de chirurgische behandeling wordt een groot gedeelte van de schildklier weggenomen of, in het geval van een toxisch adenoom, alleen het adenoom (de knobbel). Dit is meestal genoeg om de klachten te laten verdwijnen.