Het leven van Annemijn na haar obesitasoperatie: discipline, balans en geluk
Ze verloor bijna 50 kilo, kreeg haar energie terug en heeft geen seconde spijt gehad: Annemijn Berings (39) kreeg anderhalf jaar geleden een gastric bypass in het Catharina Ziekenhuis. “Het is en blijft pittig maar ik zou het zo weer doen. Bovendien wil ik vooral laten zien dat het ook een behandeling kan zijn zónder complicaties, na alle verhalen die ik zelf van tevoren hoorde.”
Dat Annemijn naar het obesitascentrum ging, kwam niet alleen door haar overgewicht. “Natuurlijk was ik veel te zwaar, maar ik was er niet per definitie onzeker of heel ongelukkig over”, zegt ze. “Ik ben geboren met een huidsyndroom waarvoor ik een aantal huidtransplantaties heb gehad.”
Door die transplantaties heeft ze veel littekenweefsel in haar schouders en rug. “Dat rekt niet mee als je gewicht toeneemt. Het zorgde voor heel ernstige hoofdpijn. Mijn plastisch chirurg zei: ‘Wat je eigenlijk zou moeten doen, is krimpen.’ Dat was het eerste zetje richting een operatie.”
En afvallen met een dieet? “Ja dat heb ik natuurlijk geprobeerd. Maar dat lukte me niet. Ik hield het niet vol, had geen echte motivatie die voor blijvend succes zorgde. Ik was nooit blij met wat ik in de spiegel zag, maar bourgondisch leven won het toch telkens van de wens voor een slanker lijf. Dat spiegelbeeld in combinatie met de verwachting dat de hoofdpijnen weg zouden blijven, heeft uiteindelijk voor de trigger gezorgd om er tóch voor te gaan.”
Die operatie en het herstel verliepen bij Annemijn voorspoedig. “En daar was ik vooraf wel een beetje bang voor. De slechte voorbeelden kende ik wel, maar dat het zo voorspoedig kon gaan heb ik niet eerder gelezen. Medisch gezien verliep alles ontzettend goed. Nagenoeg geen complicaties, snel weer op de been. Daar ben ik enorm dankbaar voor.”
Toch wil ze realistisch blijven: “Het psychische stuk is wél pittig. Ik moet opletten met eten, soms zit ik ineens helemaal vol en krijg ik buikpijn. Dat vergt veel discipline. Je hoort ook wel dat je hoofd je lichaam niet bij kan houden. Dat geloofde ik niet. Inmiddels wéét ik dat dat zo is. Je lichamelijke verandering gaat snel, terwijl je in de spiegel zelf je eigen oude ik ziet staan.”
Veel makkelijker bewegen
De ingreep veranderde veel. “Ik merkte pas hoe zwaar die vijftig kilo extra waren, toen ik ze niet meer had. Nu kan ik gewoon met mijn kinderen over het strand rennen, zonder dat ik na vijf minuten uitgeput achter ze aan loop. Trappen op en af, dat gaat allemaal veel makkelijker. En mijn huid ziet er beter uit. Dat zijn allemaal kleine dingen die samen een groot verschil maken.”
Nu kan ik gewoon met mijn kinderen over het strand rennen, zonder dat ik na vijf minuten uitgeput achter ze aan loop.
Ook haar man en kinderen werden nauw betrokken bij haar operatie en het natraject. “Het is ontzettend belangrijk om een sterke achterban te hebben. Het is niet zonder risico’s en dat kan ook consequenties voor je gezin hebben. Mijn man vond het spannend en was terugkijkend liever meer geïnformeerd geweest over de details van het traject.”
“Daarnaast vinden wij het ook belangrijk om onze kindjes mee te geven dat elke vorm van lijf gerespecteerd mag blijven”, zeg Annemijn. “We willen ze meegeven dat ze mooi zijn zoals ze zijn. Mijn beslissing tot deze ingreep mocht geen negatief effect hebben op hun inzicht hierover, dit blijft een onderwerp waar we over blijven praten. Gelukkig gaat dat goed!”
Het leven ná een operatie
Het leven na een operatie vraagt uiteraard om aanpassingen. “Brood, rijst of pasta kan ik niet zo goed verdragen.” Ze kiest vaker voor groenten en eiwitrijke maaltijden. “Ik hield van koken en eten. En dat doe ik nog steeds. Ik heb me er echt in verdiept hoe ik zo lekker mogelijk kan koken met alles wat wel mag.”
“En uiteraard hou ik me niet altijd precies aan de regels. Dat gaat ook bijna niet. Ik eet gewoon wel eens frietjes met mijn gezin. Dat mág ook best een keer. Soms krijg ik er buikpijn van, maar het zijn ook leuke momenten die je je kinderen wil gunnen. Het draait om balans en bewustwording. En ook om het eerlijke verhaal. Het zou onzin zijn als ik zou zeggen dat ik nooit zondig.”
En allemaal makkelijk is het uiteraard ook niet. “Ik was goed voorbereid op die mentale kant, maar toch valt me dat af en toe nog wat tegen. Ik ben weleens bang dat ik toch weer terugval en de kilo’s terugkomen. Dat blijft in mijn achterhoofd zitten. En mentaal duurt het lang voordat je jezelf ook echt ziet zoals je bent. Complimenten aannemen vond ik lastig. De kilo’s vlogen eraf, maar ik zag mezelf nog steeds zoals vroeger.”
Over die fase is ze nu heen, zo’n anderhalf jaar later. “Ik heb nooit meer last van die hoofdpijn en merk aan alles dat ik veel fitter ben. Dat geeft alleen al meer dan genoeg energie om vol te blijven houden. Ik wil echt niet terug naar Annemijn van een paar jaar geleden.”
