Mijn leven met uitgezaaide borstkanker…
Borstkankerpatiënt Naomi Kanters (30) uit Eindhoven is kleuterjuf, getrouwd en moeder van drie ‘ice baby’s’. Haar borstkanker is uitgezaaid naar haar botten en lever, ze wordt niet meer beter. Een volledige borstamputatie, IVF, chemotherapie en verschillende bestralingen kregen de kanker er niet onder. Maar ze is zeker nog niet klaar met het leven. “Ik blijf vechten en accepteer niet dat ik van binnen opgegeten wordt. ‘He cancer, you picked the wrong bitch’.”
Vier jaar geleden voelde Naomi een knobbeltje in haar borst. Borstkanker. Inmiddels is haar borst geamputeerd, legt ze haar linkerborst iedere avond samen met haar bril op het nachtkastje, is ze getrouwd en heeft ze na twee IVF-puncties, drie ‘ice baby’s. Beter worden gaat niet meer. “Ik heb uitzaaiingen in mijn lever en botten. Ik leef en deal met deze kloteziekte. Inmiddels zie ik de kanker als ‘Venom’, een schurk uit Spiderman, die mij van binnen helemaal kapot probeert te maken. Tot nu toe ben ik nog altijd aan de winnende hand”, lacht Naomi.
‘Venom’
“Ik slik levensverlengende chemo. Dat betekent dat ik twee weken lang chemotabletten slik en dan één week chemovrij ben. Elke drie weken wordt mijn bloed gecontroleerd en zijn mijn waarden goed, dan begint de cyclus weer opnieuw, ik leef per drie weken. Vier keer per jaar ga ik onder de scan, om te kijken waar ‘Venom’ allemaal zit en of er meer uitzaaiingen bij zijn gekomen. De scans wennen nooit, die brengen iedere keer weer veel spanning mee. Mijn lichaam en hoe ik me voel, kloppen niet, ik voel me goed en zit vol levenslust”, vertelt Naomi.
Ice-baby’s
“Natuurlijk ben ik af en toe boos, maar het is verspilde energie. En ja, ik sluit me ook wel eens een heel weekend op. Dan kom ik mijn bed niet uit en wil ik niemand zien. Dan haat ik de kanker. Maar het levert niets op, dus kan ik er maar beter iets van maken. Ik voel me nu niet ziek en hoe het volgende week is, dat zien we dan wel weer”, zegt Naomi stellig. Toch zijn er zeker moeilijke momenten. “Moederdag is net geweest en Vaderdag komt er aan. Ik ben dol op kinderen, ben zelf kleuterjuf. Mijn droom om zelf moeder te worden, heeft de kanker ruw verstoord. Die kloteziekte heeft voor mij de keuze gemaakt om kinderloos te blijven. Dat is en blijft lastig. Op Moederdag bijvoorbeeld moest ik denken aan onze drie ice baby’s. Ik dacht aan alle mama’s die deze dag van die prachtig eigen gemaakte cadeaus van hun kinderen krijgen. Ik dacht aan hoe tof het zou zijn als je vanuit het ziekenhuis van je embryo’s een kaartje had gekregen of misschien een ander teken van vriesleven. En dan is het over een paar weken Vaderdag. Misschien vind ik dat nog wel moeilijker. Het besef dat ik mijn man geen kinderen kan geven.”
Blog
Een keer per maand schrijft Naomi een blog voor het Catharina Ziekenhuis over haar leven met uitgezaaide borstkanker. Over dingen die haar bezig houden, bizarre gebeurtenissen, levensvragen, tattoos en andere gekke dingen. “Niet alleen om mijn verhaal te delen maar ook voor mezelf. Door te schrijven leer ik te dealen met mijn ziekte. Leer ik omgaan met verschillende emoties en hoop ik, door mijn verhalen terug te lezen, dat ik in moeilijke tijden kan relativeren. Schrijven werkt helend voor mij. De buitenwereld draait gewoon door, een wereld waar ik me aan vastgrijp, maar tegelijkertijd is er voor mij nog een andere wereld, een ander leven, mijn leven met uitgezaaide borstkanker”, aldus Naomi.
