‘Samen hand in hand in bed, dat ik dat ooit zo fijn zou vinden’

“We zijn besmet geraakt bij het afscheid van ons mam. We zaten alle twee helemaal ingepakt aan haar bed, maar op de een of andere manier testten we een paar dagen later toch positief. Mijn zus belandde woensdag in het ziekenhuis, ik een paar dagen later. Toen kwam ik bij haar op de kamer te liggen. We zijn een identieke tweeling, 50 minuten na elkaar geboren, we zien er hetzelfde uit, we praten hetzelfde en volgens de artsen waren zelfs onze waarden steeds hetzelfde. Op zich handig om met je tweelingzus te liggen, want als een van de twee geen nachtjapon meer had, dan had de ander altijd nog wel iets.”

Kerkdienst

“Daar lagen we dan. Ons mam net gestorven en wij alle twee in het ziekenhuis. We waren er behoorlijk aan toe. We kregen 14 liter zuurstof; één liter meer en we moesten naar de IC. Mijn schoonzus heeft samen met onze kinderen de begrafenis moeten regelen en wij konden niks doen. Maar in het ziekenhuis hebben ze het, voor zover mogelijk, fantastisch voor ons geregeld. Ze hadden onze bedden naast elkaar gezet, kopje thee erbij, ze hadden de gordijnen dichtgedaan en zo hebben we samen naar de livestream van de begrafenis in de Petruskerk liggen kijken. We hebben ons mam geen laatste rustplaats kunnen geven, maar omdat iedereen hier zo lief en aardig was, hebben we het wel samen kunnen beleven. En daardoor kunnen we het samen ook een stuk beter verwerken. Want het blijft moeilijk.”

Complimenten

“Maar nu lijkt het over mij te gaan, ik wil juist vertellen hoe geweldig de zorg in het ziekenhuis is. Niets was teveel. Altijd met een glimlach. Altijd van ‘kom maar, ik zorg voor je’. Als je ’s nachts van de koorts wakker werd en belde dat je kliedernat was, dan was het: ‘Kom maar, ik pak een molton, ik pak een nieuws donsdek, ik doe even een schoon nachtjaponneke aan, ik maak wat melk met honing.’ Midden in de nacht, hè. Zo lief, zo zorgzaam, met alles. En niet alleen de verpleegkundigen, iedereen. De fysiotherapeuten, de mevrouw die schoonmaakte en zeker ook de voedingsassistenten. Die kwamen langs, ‘wilt u wat drinken?’ Doe maar water zei ik dan. ‘Nee, water heeft u vanmorgen al gehad, daar zit niks in, u heeft proteïnen en eiwitten nodig, dus zeg maar wat u wilt, alleen geen water.’ Dat vond ik zo fijn allemaal, daar zijn geen woorden voor.”

Geen voorkeursbehandeling

“Alleen in het begin ben ik even bang geweest. Toen ik aan de 14 liter zuurstof zat en misschien naar de IC moest. Maar toen ik dat vertelde, werd ik meteen gerustgesteld. Alles werd ook zo goed uitgelegd. Je werd helemaal ontzorgd. En even voor de duidelijkheid, het is niet zo dat ik een voorkeursbehandeling kreeg omdat ik ook in het ziekenhuis werk. Ik heb dat pas later verteld, toen er kaarten uit het ziekenhuis kwamen. Iedereen krijgt gewoon die zorg, dat vind ik zo mooi. Mijn zus lag hier al drie dagen en die zei meteen: Marga, die zorg hier, fantastisch! Ik zou na 38 jaar natuurlijk moeten weten wat voor ziekenhuis we zijn, maar je weet het pas echt als je het ervaren hebt. Een ziekenhuis opname was sowieso nieuw voor me, ik was nog nooit ziek geweest. Ik wist niet eens hoe ik me ziek moest melden.”

Hand in hand

“Het moment dat me altijd bij blijft, is toch toen ik bijna naar huis mocht. Ik had nog maar één liter zuurstof en ik hoopte dat ik met zuurstof naar huis mocht. Die beslissing liet echter nog al lang op zich wachten. Ik maakte me al zorgen, maar toen was er meteen weer iemand die me geruststelde. ‘Maak je niet ongerust, jij gaat gewoon naar huis vandaag. Desnoods krijg je van ons een klein tankje mee, maar jij bent vanavond thuis.’ En zo is het gegaan. Ik lag ’s avonds weer heerlijk in mijn eigen bed. En ik was me blij! Ik zei tegen mijn man: ‘Hans, nooit gedacht dat ik het ooit zo leuk zou vinden om weer samen hand in hand in bed te liggen.’”