Stewardess verruilt tijdelijk haar ‘vleugels’ voor vaste grond in het Catharina Ziekenhuis
Even geen karretjes met eten en drinken op 10 kilometer hoogte, maar ‘passagiers’ op bedden op de Spoedeisende Hulp van het Catharina Ziekenhuis. Mariska Raaijmakers, al 23 jaar stewardess bij KLM, heeft haar ‘vleugels’ tijdelijk verruild voor vaste grond. De coronacrisis heeft het werk in de luchtvaartsector nagenoeg stil gelegd, maar in de zorg is het drukker dan ooit.
“Door de coronapandemie staan onze toestellen vanaf maart grotendeels aan de grond. Ik vlieg nu gemiddeld een á twee keer per maand. Onze kernkwaliteiten servicegerichtheid en klantgerichtheid hebben veel raakvlakken met de zorg. Er willen zijn voor mensen, het zorgen en in de watten leggen, zit in mijn genen. Ik mis dat enorm, ik ben echt een dienstverlenend ‘ei’ en kom in deze coronatijd gewoon een stukje tekort voor mijn gevoel. Dus toen ik hoorde dat ze hulp konden gebruiken in de zorg, heb ik me ook direct gemeld. Ik kan dan wel geen zorgtaken overnemen, maar ik kan wel ontlasten en een luisterend oor bieden”, vertelt Mariska, “zoals een kopje koffie halen of net even een extra praatje maken met de patiënten. Dat is natuurlijk iets wat wij heel goed kunnen en wat we ook op elke vlucht doen.”
Nooit meer vergeten
Mariska springt nu ruim anderhalve maand bij op de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis. “Ik ga deze ervaring nu al nooit meer vergeten. De dynamische omgeving, de manier hoe dit team op elkaar is ingewerkt en wat ze voor elkaar over hebben, de ontzettend zieke mensen die binnen worden gebracht. Het heeft nu al een enorme indruk op me gemaakt. En het geeft me tegelijkertijd zo’n enorme voldoening, overal zit een verhaal achter. Ik durf wel te zeggen dat het mijn leven heeft verrijkt. Ook al zijn het maar kleine dingen die we doen, de uitwerking is vaak heel groot”, aldus Mariska.
‘Het is al spannend genoeg’
En de ‘werkzaamheden’ zijn divers. “Dat varieert per dag. Het is echt hollen en stilstaan. Ook als vrijwilliger is geen dag hetzelfde. Bij coronapatiënten kunnen we niet langs, maar ik zie wel dat deze mensen echt heel ziek zijn. Die extra dingen, waar het verplegend personeel vaak niet aan toekomt als het druk is, probeer ik te ondervangen. Tuurlijk haal ik veel kopjes koffie maar ik ga ook met een patiënt mee naar de echo, of breng testen naar het laboratorium en ik maak een praatje met een naaste die wacht op zijn dierbare. Maar ik haal ook ontzettend veel kopjes koffie en vang naasten op als ze moeten wacht op uitslagen. Zo sprak ik laatst een zestienjarige jongen die binnen werd gebracht op de SEH. Zijn batterij van zijn telefoon was leeg en daar maakte hij zich ontzettend druk om. Ja, dan regel ik een oplader, want voor deze leeftijdscategorie is een mobieltje natuurlijk onmisbaar. Maar ik heb ook een lange tijd gesproken met een echtpaar wat een heel slechte uitslag had gekregen, totaal onverwacht. Sommige verhalen gaan echt onder je huid zitten. Ik probeer mijn voelsprieten uit te zetten en net dat stapje extra te zetten. Het is al spannend genoeg voor patiënten en naasten als je terecht komt op de SEH”, benadrukt ze.