‘Voor iemand die haar trouwdag vierde, regelde ik een dinertje’
Afgelopen zaterdag was het Wereldkankerdag. In het AD stonden drie verhalen met verpleegkundigen die dagelijks het verschil maken voor patiënten met kanker. Eén van die verpleegkundigen is Sandra Braks (22) uit ons ziekenhuis. “Thuis laat ik echt weleens een traan. Zeker als het om jonge mensen gaat.”
Toen een patiënt onlangs vertelde dat een dag later haar trouwdag was, wist oncologisch verpleegkundige in opleiding Sandra Braks genoeg. Ze vroeg wat het stel normaal op die dag doet (samen uit eten) en ging stiekem aan de slag. “Ik heb een dinertje geregeld, inclusief wijnglazen met appelsap erin. Die mensen moesten ontzettend huilen toen ik ze erheen bracht.”
Het zijn die bijzondere momenten waardoor deze jonge verpleegkundige besloot haar carrière op een oncologische afdeling te beginnen. Ze werkt er nu anderhalf jaar en is onlangs begonnen aan de specialisatie tot oncologisch verpleegkundige. “Ik vind het werk op deze afdeling mooi, omdat het onder meer over de kwaliteit van leven gaat. Deze patiënten komen vaker, dus je leert ze kennen en kunt echt iets toevoegen”, legt ze uit.
Tot dat inzicht kwam Sandra tijdens de pandemie. Ze liep stage op de afdeling orthopedie van het Catharina Ziekenhuis. Juist daar kwamen ouderen met corona te liggen die niet meer behandeld wilden worden. Sandra zag ontzettend veel mensen sterven. “Natuurlijk was dat heftig, maar ik vond het ook heel bijzonder. Je kon het laatste stukje van het leven mooi maken. Daar kreeg ik een warm gevoel van.” De verpleegkundige hield handen vast, nam de tijd voor gesprekken, zorgde dat een stervend echtpaar bij elkaar op de kamer kwam.
Voor mij is het zoiets kleins, maar voor zo’n patiënt betekent het zo veel. Dat vind ik waardevol.
Sandra Braks
Het zette haar aan het denken over welke stages ze nog meer wilde lopen: op de oncologische verpleegafdeling. Daar liggen soms ernstig zieke mensen die niet lang meer te leven hebben. Andere patiënten knappen juist weer op. Ze had het gevoel dat ze daar op haar plek zou zijn.
Natuurlijk, als patiënten overlijden, grijpt dat Sandra aan. “Thuis laat ik echt weleens een traan. Zeker als het om jonge mensen gaat. Gelukkig zijn de meeste patiënten behandelbaar.”
Sandra vertelt over een patiënt die door uitzaaiingen in zijn rug weinig kon. “Hij was al weken niet buiten geweest.” Met bed en al reed Sandra hem naar buiten. ,,Hij was zo gelukkig, maakte een selfie om aan bekenden te sturen.”
Op dierendag liet de verpleegkundige twee honden op de afdeling komen. Een patiënt waardeerde dat zó dat ze een traan liet. “Voor mij is het zoiets kleins, maar voor zo’n patiënt betekent het zo veel. Dat vind ik waardevol.”
Bron: AD.nl/Ellen van Gaalen (betaalde content)
Foto: Koen Verheijden