Ze dachten dat er iemand met corona binnen kwam wankelen
Als chauffeur van Hoogland Medical, een speciaalzaak voor medische hulpmiddelen, is René van Eldijk kind aan huis in het Catharina Ziekenhuis. Dagelijks staat hij bij de goederenontvangst om zijn spullen af te leveren, een beetje dollen met de mannen over voetbal (hij is fervent Ajacied) en dan weer verder met zijn ronde. Nooit had hij kunnen denken dat hij hier nog eens per ambulance zou worden binnen gereden om midden in coronatijd een bypass operatie te ondergaan.
Foto: Ingmar Timmer Fotografie
Vrijdag 27 maart begon al niet lekker. “Ik had wat druk op mijn borst, maar ik wilde mijn vrouw daar niet mee lastig vallen, dus ik ben normaal naar mijn werk gegaan.” Daar trok de pijn weg en René is gewoon zijn ronde gaan doen. Toen hij in Nuenen een doos uit de auto pakte, kreeg hij zulke verlammende steken in de borst dat hij meteen naar de dichtstbijzijnde huisarts is gereden. “Ik ben letterlijk binnen gewankeld. Je zag de mensen achteruit deinzen, ze dachten allemaal dat ik een doodzieke coronapatiënt was. De dokter kwam me in vol ornaat onderzoeken. In eerste instantie kon ze niets vinden. ‘Spanning’, dacht ze. Maar uiteindelijk heeft ze toch een ambulance laten komen. Toen ze me vroegen waar ik heen wilde, hoefde ik geen seconde na te denken, het Catharina Ziekenhuis natuurlijk!”
Alles anders
Op de spoedeisende hulp was alles anders dan anders. Via een tent werden de gewone patiënten snel gescheiden van de Covid-19 verdachte mensen. “Ik werd meteen op corona getest. Ik hoorde in de ruimte naast me iemand verschrikkelijk hoesten, maar ik heb me nooit onveilig gevoeld. Zelf heb ik me overigens ook nog nooit zo slecht gevoeld. Toch konden ze niet direct iets vinden. Pas toen ze mijn bloedwaarden zagen, werd duidelijk dat het om mijn hart ging.”
Snelle actie
“De volgende dag werd ik gedotterd. Halverwege de behandeling zei de interventiecardioloog plotseling dat hij er niet doorheen kwam en dat ik geopereerd moest worden. Drie omleidingen waarschijnlijk. Ik dacht nog ‘dat zal wel maandag worden’ maar hij was heel stellig. Het moest binnen twee uur. Ze hebben mijn vrouw voor me gebeld, dat kon ik zelf niet meer en die kon gelukkig nog komen voor ik onder het mes ging. Nog even afscheid nemen voordat je onder narcose wordt gebracht, dat heb ik als heel prettig ervaren. Net als het feit dat er één verpleegkundige is die de hele dag voor je zorgt.”
Onder de indruk
“Ik was onder de indruk dat alles zo snel kon. Je staat er niet bij stil, maar ook in coronatijd draait een ziekenhuis gewoon door. Acute hartproblemen, kanker, bevallingen, dat kun je niet zomaar stop zetten. Toen ik daags na mijn operatie op Teletekst las dat door corona veel mensen met hartklachten weg blijven uit het ziekenhuis, heb ik meteen op Facebook gepost: ‘Het is hier veiliger dan in de supermarkt!’”
Intussen is het revalideren geblazen voor René. “Ik ben net zestig geworden. Dit zou het jaar van mijn grote feest worden, maar dat schuiven we een jaartje op. Ik heb mezelf getrakteerd op een nieuwe fiets en daarop werk ik nu lekker in het bos aan mijn conditie .”