Blog: De donkere kant van de Lichtstad
13 DECEMBER 2017
dr. Nathalie Ververs
Spoedeisende Hulp (SEH) – Arts
De donkere kant van de Lichtstad
De Spoedeisende Hulp van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven is een drukke post. De Lichtstad kent echter ook haar donkere kant. Nathalie Ververs, Spoedeisende Hulp (SEH) arts heeft, zoals ze zelf zegt ‘de mooiste baan van de wereld’. Maar er zijn momenten dat ze keuzes maakt als arts, waarbij ze als mens, niet-arts, frustreren. Twee uur uit een willekeurige dienst van deze gedreven arts.
“Over een paar minuten komt een ambulance binnen met een patiënt die zojuist is gereanimeerd. Snel wordt een kamer in gereedheid gebracht en weet ik welke verpleegkundigen er in mijn team zitten. We staan klaar. Als de patiënt arriveert, luister ik naar de overdracht. In mijn hoofd loop ik de stappen door die we moeten nemen. Ineens klinken er overal toeters en bellen en is hij van het ene op het andere moment instabiel. Ondertussen trekt de oudste van dienst aan mijn jas dat er een kind binnen is gebracht met een gebroken armpje. Dit moet gezet worden. Hoe lang gaat dit nog duren, vraagt ze me. Het team is opnieuw gestart met reanimeren en ik zie een hartslag verschijnen op het scherm. We krijgen hem stabiel. Ik bel de cardioloog om door te geven dat er een dotter aan komt. Vervolgens loop ik snel met de verpleegkundige mee naar de kamer aan het einde van de gang, waar een kleuter me met paniekerige ogen aankijkt. Haar armpje staat in een driehoek. Met een sedatie, een lichte narcose, kan ik de arm zetten zodat deze netjes in het gips kan.
In mijn ooghoeken zie ik een brancard binnen komen met daarop de aangekondigde man die bewusteloos op straat is gevonden. Ik verontschuldig me naar de ouders van de kleuter en ren snel achter de brancard aan. De man lag bewusteloos naast zijn fiets. Ik ken hem, hij is drugsverslaafd. Vorige week had hij teveel Ghb gebruikt. Er wordt belachelijk veel Ghb gebruikt in de stad, iedereen kan het maken, dat is het verraderlijke. Maar maken is een, het is zo moeilijk te doseren. Ik zie veel mensen hier die ‘out’ zijn gegaan of erger, een ademstilstand krijgen. Ik vermoed dat onze oude bekende opnieuw ‘out’ is gegaan. Maar zeker weten doe ik dat niet. We starten de hele traumascreening. Want als hij gevallen is van zijn fiets, kan hij hersenletsel hebben. Is hij aangereden dan moet je rekening houden met inwendige bloedingen. Er komt niets uit. Ineens komt de man bij, trekt alle slangen en infusen uit zijn lichaam en reageert agressief. Hij zet de hele tent op stelten. Vijf man zit boven op hem om hem in bedwang te houden. Ik druk op de knop. Binnen twee minuten stappen er drie kleerkasten de kamer op. De politie voert hem af. Een geruime tijd later, nog bijkomend van het voorval, loop ik gefrustreerd terug naar de kleuter voor wie Ghb ver van haar bed show is. Toch moest zij wachten. Met een sedatie, zet ik de arm van het arme kind en wordt ze in het gips gezet. Met een glimlach kijkt ze een uurtje later naar het rode gips en vraagt ze of ik mijn handtekening op haar arm wil zetten. Moeder blij, kleuter blij, ik blij. Daar doe je het voor.”
