Blog Naomi: Mijn psych!

Het nieuwe schooljaar is weer begonnen. Ik ben al weer een aantal weken lekker aan het werk. De kinderen geven me energie. Maar ik denk ook wel eens na over het moment dat ik echt ziek ga worden. Maar gelukkig komt dan snel dat andere stemmetje in mijn hoofd naar boven; ‘Naomi, dat gaat nog lang niet gebeuren! Je bent een taaie en je blijft nog heel lang hier bij je kinderen.’ Ik ben zo blij met mijn stemmetje. Een nieuwe maand en dus tijd voor een nieuw kankerverhaal.

Terwijl ik mezelf installeer voor mijn laptop om jullie te schrijven, gaat de bel. Ik doe de deur open waar een vriendelijke meneer met een collectebus voor mijn deur staat: ‘Dag mevrouw, heeft u misschien een kleine bijdrage voor het KWF?’ Een fractie van een seconde denk ik; ‘Ik geef toch al genoeg aan die kakziekte’. Maar dat kan deze vriendelijke meneer niet weten. Hij zamelt geld in voor mensen zoals ik, vrijwillig. Hij zet zich in zodat er misschien ooit een medicijn tegen kanker wordt gevonden. Misschien zelfs voor mij. Ik kijk de meneer aan en wil hem eigenlijk het liefst een knuffel geven. Ik bedwing mezelf en beloof via de website van KWF geld over te maken. Onze wegen scheiden. Hij gaat door met zijn ronde en ik kruip achter mijn laptop. Geld overmaken, jullie schrijven!

Want ik wil jullie graag iets vertellen over mijn ‘psych’. Toen ik de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg, merkte ik dat ik soms niet goed wist hoe en wat. Mijn oncoloog stelde toen voor een afspraak te maken bij een psycholoog. Ik was sceptisch, hoe kon die mij helpen, dat kan ik wel alleen. Maar ik heb ooit met mezelf afgesproken dat ik er alles aan zou doen om beter te worden of om mentaal rust te vinden. Dus ik maakte een afspraak bij een psycholoog in het ziekenhuis. Eentje met ervaring, want ze zag alleen maar mensen met kanker, dus ze wist met wat voor soort mens ze te maken kreeg. De eerste keer was ik gespannen maar ik voelde al snel dat het goed zat. Mijn ‘psych’ was een jonge vrouw, net iets ouder dan ik en ik voelde me op mijn gemak bij haar. We spraken over allerlei onderwerpen, over alles wat me bezig hield. Hoe deal je met het verdriet van jezelf en het verdriet van je omgeving? Hoe zorg je ervoor dat je grip krijgt op je gedachten die soms van hot naar her gaan? Hoe deal je met de angst om dingen te voelen? En dat zijn maar een paar voorbeelden. Ik ging elke twee weken bij haar op bezoek, de ene keer alleen en de andere keer ging Rick mee. Want wat veel mensen vergeten, is dat het voor partners en naasten misschien nog wel ingewikkelder is. Zij moeten toekijken en aan hen wordt amper gevraagd hoe het met ze is. Dus voor Rick was het ook fijn.

De afspraken werden gevuld met tranen, gelach, tips en gewoon fijne gesprekken. Ook adviseerde ze me om mee te doen met de mindfulness-training die gegeven werd vanuit het ziekenhuis. En aangezien ik alles zou doen voor een rustiger hoofd, besloot ik ook hieraan deel te nemen. Niet wetende wat me te wachten stond. Ik weet nog dat ik er best tegenop zag. Waarom? Nou, omdat alle deelnemers ziek waren. Dat was wel een dingetje. Het is heel confronterend. Ik ben ziek en ik hoor ook in deze wereld. Bam, dat komt binnen. Maar ik deed het en ook dit was fijn. Ik spreek nog steeds mensen uit die groep, we checken even bij elkaar hoe het gaat. Ik raad het iedereen aan, gun jezelf even de rust, alleen met jezelf en de ziekte, samen met andere mensen die ziek zijn. Ik vond het oprecht fijn! Daar mocht ik even ziek zijn van mezelf.

Alle mentale hulp die ik aangeboden heb gekregen, heb ik geaccepteerd en ondanks mijn sceptische houding, vond ik het zeer prettig. Mijn ‘psych’ heeft me aan het denken gezet, heeft me tips gegeven hoe om te gaan met een hoofd dat soms enorm verdrietige gedachten kan hebben en ze heeft me vooral geleerd dat ik mijn boosheid, verdriet en onzekerheden mag en kan delen. Zij was het die mijn naam heeft genoemd toen het ziekenhuis aandacht wilde besteden aan kanker en het mentale proces. Daarom mag en kan ik dit doen. Ik ben haar enorm dankbaar!
Wie had dat gedacht. Ik heb mijn mening bijgesteld. Ik dacht ook; daar heb ik geen hulp bij nodig. Ben niet eigenwijs, het brengt je zoveel meer. Je kunt niet alles zelf oplossen, soms is dit gewoon even niet het geval!

Voor zover #Naomiweetraad!

Liefs Naomi