Blog Naomi: Moedertoekomst?

Hoi! Superleuk dat je me volgt. Al enige tijd schrijf ik verhalen over mijn leven en over de dingen waar ik mee deal als kankerpatiënt. Maar dat deed ik in eerste instantie alleen voor mezelf  en mijn naasten. Nu kan iedereen mijn verhalen lezen, mensen die ik (nog) niet ken. Ik zoek nog een beetje naar waar of hoe te beginnen. Jullie vallen namelijk in terwijl ik al enige tijd, vier jaar en een aantal maanden om precies te zijn, worstel om deze ziekte mijn leven niet te laten regeren. Er zijn al zo enorm veel dingen gebeurd. Waar begin ik zonder dat het een grote chaos wordt. Want jullie kennen me misschien nog niet maar ik ben wel een beetje een kwebbeltante die van de hak op de tak kan springen, die altijd te weinig uren in een dag heeft en met honderd dingen tegelijk bezig is. Ik ben geen journalist of schrijver van beroep. Ik schrijf vanuit mijn hart. Ik hoop mensen die in een vergelijkbare of andere moeilijke situatie zitten een hart onder de riem te steken en ik wil graag laten zien dat het leven meer dan de moeite waard is, je altijd hoop moet houden en moet proberen te genieten van elke dag. Daarnaast mag je me alles vragen. Want of ik het nou wil of niet, ik heb inmiddels al best veel ervaring. Ik heb nooit de intentie om mensen te kwetsen. Het is mijn verhaal. Een manier om te dealen met mijn ziekte.

In een eerder verhaal lazen jullie al iets over moeder zijn van drie ice ice babies. Ik kan me voorstellen dat als je niet weet wat en hoe, er op dat moment grote vraagtekens voor je ogen dansten. En misschien heb je wel even gedacht dat de chemo me naar het hoofd was gestegen. Dat laatste is niet waar hoor, ik functioneer nog best prima maar ik snap best dat je verward bent. Tijd om jullie een beetje meer te vertellen hierover.

Toen ik in 2015 de diagnose borstkanker kreeg, was ik 26 jaar. Ik had al een langere periode een relatie, we hadden een fijn huisje en allebei een baan. Een kinderwens was er destijds zeker maar er kwam een knobbel in mijn leven die dit alles verstoorde. De specialisten vertelden me dat chemotherapie ervoor zou zorgen dat mijn lijf vervroegd in de overgang kon komen waardoor een natuurlijke zwangerschap mogelijk van de baan was. Vanuit het ziekenhuis werd toen voorgesteld om een IVF-traject te starten om zo eitjes of embryo’s in te vriezen voor als de tijd daar was.

Natuurlijk zaten hier ook weer wat haken en ogen aan, mijn tumor was hormoongevoelig maar toch koos ik ervoor mezelf te injecteren met hormonen. Of die hormonen de tumor ook zouden voorzien van een lekkere maaltijd, weet ik niet eens maar het voelde vreemd destijds. En het was tegenstrijdig. Want dit traject zorgde er ook voor dat ik moest wachten met de chemo. Op zich geen probleem maar als je hebt gehoord dat je kanker hebt, wil je zo snel mogelijk af van je ongewenste gast. Ik zag het als kiezen tussen twee kwaden maar het idee dat ik anders misschien geen kinderen meer kon krijgen en er niet alles aan had gedaan om dit wel te kunnen, was geen optie.

Dus startte ik het traject en spoot ik mezelf vol met hormonen om mijn moedertoekomst veilig te stellen, niet wetende of het er ooit van zou komen. Maar goed, beter alles proberen en doen dan later te moeten zeggen ‘had ik maar’. “Maar als ik toen had geweten wat me nog allemaal boven het hoofd hing, had ik het niet gedaan, maar dat is de koe in zijn kont kijken. Maar goed, de eerste punctie werd gedaan en omdat embryo’s een hogere overlevingskans hebben dan eitjes, koos ik daar voor. Ook weer een bijzondere afweging die je moet maken. Want je kiest er op dat moment voor embryo’s te hebben met de partner met wie je op dat moment bent. Maar we dwalen af.

De eerste oogst leverde drie eitjes op waarvan er slechts één goed ging delen. Van deze mooie deling kregen Rick en ik een foto. Om de ‘geboorte’ te vieren, aten we beschuit met muisjes. Het voelde toch een beetje alsof we ouders waren geworden. Hij of zij werd ingevroren en dat was nummer een. Helaas was één eigenlijk niet genoeg en dus werd er nog een rondje hormonen ingepland. Zo werden de andere twee embryo’s een soort van op de wereld gezet en stond de teller op 3!

Maar deze tweede poging ging niet zonder slag of stoot. De punctie was geweest maar ik voelde me niet helemaal lekker. Uiteindelijk werd ik die nacht opgenomen en na de nodige onderzoeken, bleek dat ik een bloeding had en met spoed geopereerd moest worden. Mijn eierstok bleek een grote gatenkaas en was niet meer te redden. Dus binnen een paar maanden was ik zowel mijn linkerborst als linker eierstok kwijt. Geen pretje kan ik je zeggen. Met vier gaten in mijn buik en een eierstok lichter, ging ik na een aantal nachtjes hotel Catharina Ziekenhuis weer naar huis en begon het herstellen.

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder, hebben de embryo’s al drie verjaardagen gevierd en zijn ze verhuisd naar Tilburg. En helemaal zuur (netjes uitgedrukt), mijn kanker is uitgezaaid wat voor nu betekent dat ik ze zelf niet kan dragen of zwanger kan worden. De kanker heeft voor mij de keuze gemaakt dat ik nooit geen kinderen zal krijgen. Tot op de dag van vandaag vind ik dit verschrikkelijk maar ik heb het geaccepteerd. Het is gewoon niet anders. Wie weet wat de toekomst brengt? Ik niet, ik leef per dag. Misschien vinden ze in de toekomst een medicijn tegen kanker (als ik het maar lang genoeg volhoud). Misschien gaan we op zoek naar een draagmoeder? Voor nu blijven het drie mooie prachtige ice ice babies!

Liefs Naomi


© 2024 Catharina Ziekenhuis
Alle rechten voorbehouden