Blog Naomi: ‘Yes! Uitslag… van mijn ‘donut-worry-scan’

Hoi! Superleuk dat je me volgt. Al enige tijd schrijf ik verhalen over mijn leven en over de dingen waar ik mee deal als kankerpatiënt. Maar dat deed ik in eerste instantie alleen voor mezelf  en mijn naasten. Nu kan iedereen mijn verhalen lezen, mensen die ik (nog) niet ken. Ik zoek nog een beetje naar waar of hoe te beginnen. Jullie vallen namelijk in terwijl ik al enige tijd, vier jaar en een aantal maanden om precies te zijn, worstel om deze ziekte mijn leven niet te laten regeren. Er zijn al zo enorm veel dingen gebeurd. Waar begin ik zonder dat het een grote chaos wordt. Want jullie kennen me misschien nog niet maar ik ben wel een beetje een kwebbeltante die van de hak op de tak kan springen, die altijd te weinig uren in een dag heeft en met honderd dingen tegelijk bezig is. Ik ben geen journalist of schrijver van beroep. Ik schrijf vanuit mijn hart. Ik hoop mensen die in een vergelijkbare of andere moeilijke situatie zitten een hart onder de riem te steken en ik wil graag laten zien dat het leven meer dan de moeite waard is, je altijd hoop moet houden en moet proberen te genieten van elke dag. Daarnaast mag je me alles vragen. Want of ik het nou wil of niet, ik heb inmiddels al best veel ervaring. Ik heb nooit de intentie om mensen te kwetsen. Het is mijn verhaal. Een manier om te dealen met mijn ziekte.

De uitslag van mijn ‘donut-worry-scan’ is binnen. Heel eerlijk ‘I did worry massive. Maar…tromgeroffel, de uitslag was goed! De #ikmagnietscheldenvanmijnmoeder kanker is de afgelopen vier maanden niet gegroeid en dat is positief. Toch een beetje jammer dat ‘Venom’ er nog steeds is en niet plotseling spoorloos is verdwenen. Iets waar ik iedere scan toch, misschien tegen beter weten in, een beetje op hoop. Maar hoe ziet zo’n ‘uitslag dag’ er nou eigenlijk uit? Dat gaat als volgt: 1: Je slaapt de nacht ervoor vaak niet al te best en dus slik je nog een extra pilletje in om een beetje tot rust te komen! Heerlijk! 2: Je wordt brak wakker en voelt spanning. 3: Deze keer ging ik werken en hadden we een schoolreisje, een heerlijke afleiding! 4: Ineens waren we terug op school en was het voor mijn gevoel ineens half 15.30 uur…kak! 5: Met enige haast snelde ik naar het ziekenhuis en deze keer stonden mijn mama en ‘cadeaupapa’ (stiefvader) me op te wachten om mee te gaan. 6: Je neemt plaats in de wachtkamer tussen mensen die je soms vragend aankijken, ze denken dat niet ik kanker heb, maar een van mijn ouders. Want als je jong bent, krijg je toch geen kanker? Dus wel! 7: Dan is het wachten, wachten en nog eens wachten. Tot het moment dat je oncoloog de wachtkamer in komt en met een strak gezicht mijn naam noemt; mevrouw Kanters. 8: Pffff, ja dan gaat je hart echt enorm hard kloppen. Niet snel… maar hard. Alsof een heihamer een betonnen paal in de grond mept, zo hard. 9: Het is niet de eerste keer dat ik aanschuif voor een uitslag, dus mijn oncoloog kent me inmiddels en weet dat ze direct de uitslag moet geven. Social talk kan er na haha. 10: En het verlossende woord; de uitslag is goed, niks veranderd! Naomi van binnen super mega duper blij. Voor een tel of vier. 11: Dan zie je de beelden van de scan en besef je ineens weer wat er allemaal speelt. De kanker stond helaas goed op de foto. Hoppa, dag blijheid #zwaaizwaai. 12: Ik doe nog alsof ik vrolijk ben en maak zelfs nog een grapje. ‘Er is wel degelijk iets veranderd’ Mijn oncoloog lijkt even te schrikken. ‘Die vetlaag op de foto van vier maanden geleden is dikker!’ Mijn oncoloog kijkt me even serieus aan en begint dan te lachen. Ik lach als een boer met kiespijn met haar mee maar goed, lachen zorgt voor een bepaald stofje in je hoofd en dus word ik toch iets vrolijker. Zo ziet zo’n dag er drie keer per jaar ongeveer uit. Uitslag goed, bloed goed dus gaat het stukje leven met kanker weer verder. En…alsof het de normaalste zaak van de wereld is, stap ik mijn afspraak met de oncoloog de apotheek binnen en wachten op mijn volgende kuur. Ik ben weer klaar voor de komende vier maanden. Nog een leuk nieuwtje; ik ben tussendoor ook nog even geslaagd voor mijn theorie voor de motor!! Woehoeeee!!!

Tot snel, Liefs Naomi


© 2024 Catharina Ziekenhuis
Alle rechten voorbehouden