Domper

Vanaf 11 mei gaan de basisscholen weer open!
Me: ‘YES!!!!!!! Ik mag weer werken!! Doen wat ik zo graag doe!’
Oncoloog: ‘Naomi, het lijkt me nog niet verstandig om tussen ongeveer 13 kleuters te gaan staan.’

Sinds maandag gaan de kinderen weer lekker naar school maar zit ik nog thuis. Waar ik al bang voor was, is toch gebeurd. Het is (nog) niet verstandig om te gaan werken en dus blijf ik op advies van mijn oncoloog en schoolbestuur thuis. Ik heb het hier eerlijk gezegd best wel moeilijk mee. Natuurlijk verbiedt niemand me te gaan werken, maar als ik denk aan de eventuele gevolgen van de combinatie kanker en corona dan pas ik. Er is nog te veel onzeker en er staat te veel op het spel om de gok te wagen. Al moet ik zeggen dat die gok wagen steeds meer mijn interesse wekt!

Mijn klasje start deze periode zonder mij en dat vind ik moeilijk. Voor het eerst sinds mijn afstuderen, heb ik vanaf het begin van het schooljaar een eigen groep, waarvoor ik een enorm groot deel van de verantwoordelijkheid draag. In het begin van het schooljaar stond ik twee dagen in de week voor deze groep, maar al na een aantal weken veranderde dat naar drie dagen en schreef ik de rapporten, voerde ik de oudergesprekken en voelde ik me echt de leerkracht van deze klas. Het klinkt misschien gek maar dat ik dit bereikt heb, is voor mij erg belangrijk. Een soort van bewijsdrang richting mezelf.

Ik was super trots en dacht dat er niks meer tussen mij en mijn klasje kon komen. Ik heb dit jaar enorm veel geleerd en wat er komend schooljaar ook zou gaan gebeuren, ik zou één jaar echt juf zijn geweest van mijn klas. Wist ik veel dat corona daar een stokje voor kwam steken. Ik was onbewust altijd bang dat mijn andere ongewenste vriend dat zou doen. Maar angst is een slechte raadgever en dus had ik kanker weggestreept als potentiele kanshebber om mijn jaar als juf te verzieken. Maar hallo, daar kwam corona. En ik weet dat het voor iedereen anders is, dat iedereen het anders ervaart en dat het voor iedereen klote is maar deze zag ik even niet aankomen!

Ik heb hard gewerkt om te komen waar ik voor corona was, en misschien kan ik datgeen wat ik zo graag wil nu niet afmaken. Ik zou zo graag mijn schooljaar met deze klas in real life willen afronden. Gewoon één keer van begin tot eind. Maar goed! Dat gaat misschien niet gebeuren. Ik heb hier sinds de vorige persconferentie best wel last van gehad. Ik merkte dat ik hiermee stoeide en dat ik het gewoon nog geen plekje had gegeven. Al meerdere keren kroop ik achter mijn laptop maar de woorden kwamen niet.

Vanochtend werd ik wakker en ik voelde dat ik klaar was om te accepteren dat alles momenteel even anders gaat en dat ik daar gewoon mee moet dealen. Ik trok ik mijn donut-worry- sokken aan, deze hebben kleine donuts aan de zijkant, en begon mijn dag goed. Tja, ik ben een klein beetje een vreemde vogel soms. Maar dit soort dingen kunnen me uit een bepaalde spiraal halen en ervoor zorgen dat ik mezelf uitdaag om weer verder te gaan. Te kijken hoe te dealen met deze nieuwe situatie.

Want ook aan deze situatie zitten leuke nieuwe uitdagingen. Vanaf deze week begeleid ik de kinderen die thuis zitten en vragen hebben, ik neem nog steeds filmpjes op, ik bel met mijn klas en doe een digitaal spel en ik geef yogalessen voor de kinderen die dat leuk vinden om te volgen. Genoeg uitdagingen en wie weet komt er een moment waarop ik toch nog in mijn klas sta met mijn kinderen. Maar dan moet er niet zo veel onzekerheid zijn of veel op het spel staan. Ik wilde nog veel meer vertellen over die gok die mijn interesse heeft gewekt en over mijn leuke ervaringen met mijn prikkers. Maar dan wordt mijn verhaal te lang. Dus dat komt de volgende keer. Eerst even dit en eerst even een nieuwe ronde CT en uitslagen. Want dat gaat nog steeds door. 

Liefs, Naomi