‘Het had de mooiste week van ons leven moeten zijn’
Charissa Paardekooper en haar vriend hadden het zo mooi bedacht. Ze zouden op 3 juni met familie en vrienden naar Zuid-Afrika vliegen, om daar drie dagen later midden tussen de wilde dieren in een lodge te trouwen. Maar het liep allemaal anders. Eerst werd de trouwerij afgeblazen door corona en vervolgens zat Charissa, uitgerekend op 3 juni, bij de huisarts omdat ze een knobbeltje in haar borst voelde. Nog dezelfde dag doorliep ze een reeks onderzoeken in het Catharina Ziekenhuis en toen was er de diagnose: niet-uitgezaaide borstkanker.
“Mijn eerste gedachte was ‘nou heb ik het ook’”, zegt Charissa. “De afgelopen jaren hadden mijn vader, mijn oom en mijn schoonvader kanker, en ineens, zomaar uit het niets was ik ook lid van die club. Ik kende de stress eromheen en ik was ook wel bang voor het etiket wat je krijgt. Dat blijft toch je hele leven plakken. De positieve kant was dan weer dat de zorgen om ons werk, mijn vriend en ik werken allebei bij de KLM, ineens een stuk minder belangrijk leken.”
Ik hoor hier niet
“Ik kwam nooit in het ziekenhuis en dan loop je ineens op maandagmorgen zo’n chemo afdeling op. Ik had echt iets van ‘ik hoor hier niet’. Ik was met mijn 41 jaar ook veruit de jongste. Ik lag tussen twee mannen van achter in de 70, toen voelde ik me echt ongelukkig. Maar de week erna lag ik naast een jongen van 22. Die hoorde er helemaal niet. Toen schaamde ik me weer een beetje voor mijn gedachten. Ik wilde absoluut niet kaal worden, dus ik heb de chemo met een coldcap gedaan. Ook geen pretje om 4 uur met zo’n ijsoud ding op je hoofd te zitten, maar het heeft wel geholpen. Ik heb gelukkig dik haar, en hoewel ik flink wat kwijt ben, zien de meeste mensen niet dat er iets gebeurd is.”
Nu de operatie
“Ik ben nu net klaar met de chemo. Ik heb er acht gehad en ik heb het gevoel dat het ergste nu achter de rug is. Volgende week krijg ik een MRI en dan ga ik met dr. Yvonne van Riet de operatie plannen. Daarna komen de bestralingen en de anti-hormoontherapie. Ik heb een tijdje gedacht ‘als je dan toch kanker moet krijgen, dan is dit de beste tijd.’ Want met corona ligt het leven toch grotendeels stil. Maar nu ik geopereerd moet worden, ben ik toch een beetje bang of er wel een bed voor me is. Of nog belangrijker een OK. Ik heb pas echt rust als de operatie achter de rug is.”
De bruiloft
“Ik zit natuurlijk nog midden in het proces. Maar zelf heb ik de ziekte intussen een plekje gegeven. Het is gewoon zo, daar verander je niks aan. En het had veel erger kunnen zijn. Maar ik vraag me wel af hoe het is als ik straks weer aan het werk ben. Hoe reageer ik als mensen in het vliegtuig om kleine wissewasjes zeuren. Kanker is toch net een tikkie erger. Het moment dat me altijd bij blijft is toch die 3e juni. Het had de mooiste week van mijn leven moeten zijn en die droom veranderde langzaam in een nachtmerrie. Als dit hele traject achter de rug is, hoop ik dat ik het snel kan vergeten. De bruiloft staat nu voor oktober 2021 gepland. Hopelijk is alles met mij en de hele wereld dan weer een beetje normaal.”