‘Ik ben blij dat ik het nu langzaam begin te vergeten’

Tijdens de borstkankermaand in oktober wordt ieder jaar wereldwijd aandacht gevraagd voor borstkanker. Het thema dit jaar is ‘Borstkanker heb je niet alleen’. In oktober delen onze borstkankerpatiënten hun verhaal; zij vertellen over het moment wat ze het meeste is bij gebleven. Onze professionals van het borstkankercentrum vertellen over die ene patiënt die ze nooit zullen vergeten. Vandaag, borstkankerpatient Corine Barbeau..

Geboren Française Corine Barbeau werd eruit gepikt bij het bevolkingsonderzoek. “Ik was het alweer bijna vergeten toen ik gebeld werd door een onbekend nummer. Mijn huisarts. Zij vertelde dat ze iets gezien hadden op de foto en dat ik snel naar het ziekenhuis moest voor verder onderzoek. In de brief van het bevolkingsonderzoek stond een afbeelding van een borst met daarin een kwaadaardig bolletje met overal tentakels. Het deed mij denken aan een landmijn. Ik kreeg het gevoel dat er een soort bom in me zat. Ik dacht echt ‘ik ga ontploffen’.”

“De eerste dag in het ziekenhuis, toen ik alle onderzoeken kreeg, kon ik niet stoppen met huilen. Mijn eerste vraag was: ga ik dood? Maar gelukkig waren er ontzettend veel fijne mensen die me verschrikkelijk goed geholpen hebben. Sommige Fransen zeggen weleens: ‘Nederlanders, die hebben geen gevoel’, maar dat ben ik absoluut niet met ze eens! Nederlanders zijn misschien direct, maar ze zijn vooral duidelijk. Dat vond ik als patiënt heel prettig.”

Elke dag een plan

Corine is eerst geopereerd, kreeg daarna chemo en bestraling en nu zit ze in haar laatste jaar anti-hormoon therapie. “Het is misschien raar om te zeggen, maar ik vond het eng dat de chemo stopte. Misschien is dat wel typisch Frans, maar zolang ik werd behandeld voelde ik me veilig. Chemo was mijn ‘werk’. Het feit dat ik een heel duidelijk en vastomlijnd programma had, heeft mij enorm geholpen. Tijdens de chemo deed ik met de fysiotherapeut ook mee aan het programma GoFit. Zo had ik elke dag een plan, heerlijk.”

Blijven dansen

“Ik ben ook altijd blijven dansen. Ik heb het mijn jazzdans groep meteen verteld en mede door hun steun heb ik geen les gemist. Dansen voelde voor mij in die periode als vliegen, zo licht voelde ik me. Toen de grote vakantie eraan kwam, vroeg ik aan mijn docente of ze misschien privéles wilde geven, want ik wilde niet stoppen. Ze heeft die vraag eigenlijk nooit beantwoord, maar de lessen gingen die zomer gewoon door. Ik had het in het begin niet in de gaten, maar al die vrouwen zijn de hele zomer voor mij blijven dansen. Dat was zo bijzonder. Als Française durf je zoiets niet eens te vragen, dat is niet ‘comme il faut’.”

Energie

“Ik vind het moeilijk om één moment kiezen wat me altijd bij blijft. Er is zoveel gebeurd. Maar ik vergeet nooit die keer dat we aan het eind van de chemo een paar dagen op Schiermonnikoog waren. We moesten op de fiets terug naar de boot. Door de straffe tegenwind kwam ik haast niet meer vooruit. Ik zat helemaal stuk. Mijn zoon van 17 kwam toen naast me fietsen en die heeft me als een soort drill instructor op een bootcamp vooruit geschreeuwd. Ik vond dat zo grappig, dat gaf me weer precies de energie die ik nodig had.”

Langzaam vergeten

“Ik woon hier nu 23 jaar en ik schaam me een beetje, maar ik was nooit zo bezig met de Nederlandse cultuur. Ik scheerde er een beetje langs. Maar het ziekenhuis heeft me die kennismaking geschonken. Mijn Nederlands is ook een stuk beter geworden. Mijn oude vader zei: ‘Wil je hiervoor niet terug naar Frankrijk komen?’ Nee dus. Ik hou van mijn land, maar ik wil daar niet oud worden.” Ze vervolgt: “Ik ben een aantal jaren heel actief met mijn ziekte bezig geweest. Ik deed aan mindfulness, ik heb gedanst voor kankeronderzoek, ik ben zelfs gaan toneelspelen, maar ineens dacht ik: genoeg met kanker! Ik ga dit afsluiten. Ik ben blij dat ik het nu langzaam begin te vergeten.”

Kankerzorg in de anderhalvemeter-samenleving, wat is uw ervaring? Samen met de NFK horen wij graag hoe u de veranderingen in de zorg ervaart als gevolg van de coronacrisis? Alle ervaringen helpen patiëntenorganisaties, ziekenhuizen en de politiek om afspraken te maken over de toekomst van de kankerzorg. De wens is om ‘het goede’ van alle aanpassingen die in de coronacrisis zijn doorgevoerd, te behouden, en het ‘minder goede’ waar mogelijk te verbeteren. Laat het ons weten op doneerjeervaring.nl.