‘Ik vocht om beter te worden, zij maakte zich klaar voor haar laatste reis’

Vier patiënten van het Catharina Kanker Instituut zijn voor de tv-serie ‘Diagnose Kanker’ een jaar lang thuis en in het ziekenhuis gevolgd door een cameraploeg. Henri van de Peppel uit Uden is één van de deelnemers. De serie is vanaf 27 februari, tien weken lang, elke zaterdag om 18.45 uur te zien op Omroep Brabant.

Een jaar geleden maakten Henri en Leny van de Peppel nog plannen voor een vakantie naar Griekenland. Nu, een jaar later, heeft Henri afscheid moeten nemen van zijn vrouw, die in oktober overleed aan alvleesklierkanker. Hij beseft dat hij zijn strijd tegen slokdarmkanker heeft gewonnen. “Terwijl ik vocht om beter te worden, maakte zij zich klaar voor haar laatste reis.” Nuchter en enigszins cynisch. Zo komt Henri over als hij aan de keukentafel in Uden terugblikt op de ingrijpende gebeurtenissen die hij de laatste vier jaar heeft meegemaakt. “In het voorjaar van 2012 kreeg mijn vrouw de diagnose darmkanker. Terwijl zij er direct haar schouders onder zette, zakte voor mij de grond letterlijk onder mijn voeten weg. Ik was helemaal van de kaart en alle scenario’s schoten door mijn hoofd. Maar ze kwam er bovenop, ze is geopereerd en chemo en bestralingen waren niet nodig. Ik kon mijn geluk niet op toen we te horen kregen dat ze kankervrij was”, begint Henri zijn verhaal. Dit geluk was echter van korte duur. Nog geen twee jaar later was de kanker terug. “Borstkanker. Opnieuw moest de kanker verslagen worden. Weer was mijn vrouw zo sterk, ze was er van overtuigd dat als ze één keer de kanker had overwonnen, dit een tweede keer ook wel weer zou lukken. Ik had hier zo ontzettend veel bewondering voor. Ze flikte het weer, na een borstbesparende operatie en twintig bestralingen was de kanker weg. Ik was zo trots op haar.”

 

Het leven lacht weer

Een periode van rust leek het echtpaar nu dan toch eindelijk te zijn gegund. Er werd een reis naar Griekenland geboekt en samen genoten ze weer optimaal van hun kinderen, kleinkinderen en het leven. Het leven lachte hen weer toe.  “We keken uit naar de vakantie en maakten plannen. Toen ik nietsvermoedend naar de huisarts ging omdat ik het gevoel had dat mijn eten ‘bleef steken’, had ik nooit verwacht dat ik 2 april vorig jaar het bericht slokdarmkanker zou krijgen. Drie tumoren hadden zich genesteld in de slokdarm en ik werd direct doorverwezen naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. De rollen waren omgedraaid. Nu was het mijn vrouw die volledig in paniek was, en was ik diegene die maar bleef roepen:  ’t kumt goed’. Dat was een hele rare gewaarwording. Ik was er rustig onder en strijdlustiger dan ooit. Heel bijzonder hoe dat mechanisme in je hoofd gaat werken.”

Allebei ziek

De vakantie werd geannuleerd en in april en mei onderging Henri vijf chemokuren en 23 bestralingen. “En toen werd het juni en kreeg Leny pijnklachten in haar zij. En ja, wat er toen gebeurde was gewoon ondenkbaar. Het klinkt haast ongeloofwaardig; Leny kreeg te horen dat ze alvleesklierkanker had met uitzaaiingen naar haar lever. Er was niets meer aan te doen. Deze strijd zou ze niet gaan winnen. Ineens waren we allebei ziek. Ik vocht om beter te worden, zij maakte zich klaar voor haar laatste reis.” Terwijl Henri zich opmaakte voor zijn operatie in augustus, besloot Leny te stoppen met de chemokuren. “Ze heeft er één gedaan, maar werd daar zo vreselijk ziek van, dat ze aangaf dat niet te willen. Menswaardig leven, dat was wat ze wilde. Voor zolang ze nog had. We steunden elkaar, deden de dagelijkse dingen en praatten veel. Wat de een niet kon, deed de ander. Je leeft alsof er niks aan de hand is.”

Pijn had ik niet

Na alle bestralingen en chemo’s brak voor Henri in augustus vorig jaar dan de laatste fase aan. Chirurgen Misha Luyer en Grard Nieuwenhuijzen van het Catharina Ziekenhuis begonnen aan de vijf uur durende ingewikkelde operatie om de tumoren in de slokdarm te verwijderen. “Ik weet nog dat Grard Nieuwenhuijzen voor de operatie tegen me zei: ‘morgenavond zit je in de stoel’. Toen kon ik dat niet geloven maar het was uiteindelijk wel zo. Ik werd wakker op de Intensive Care, ik kan me alleen alle slangen nog herinneren. Pijn had ik niet en een dag later lag ik op de afdeling en liep ik al weer. Een week later mocht ik naar huis. Voor mij zat het er op. De operatie was geslaagd. Hoewel ik nog weinig kon, begon het traject van aansterken. Ik was heel wat kilo’s kwijtgeraakt door de maanden heen. En ook mijn conditie had een flinke knauw gehad. Maar het was achter de rug.”

Afscheid

Twee maanden later, in oktober vorig jaar, overleed Leny. “Ja, bizar. Dat is misschien wel het juiste woord. Leven en dood komen dan wel heel dichtbij. Ik heb ontzettend veel steun aan mijn kinderen en kleinkinderen. En sinds kort ben ik via het Catharina Ziekenhuis in contact gekomen met Care for Cancer. Die gesprekken doen me goed, ik wil weer meer bij mijn gevoel komen. Ik heb mijn emoties weggestopt en voor de verwerking wil ik daar aan werken. Er zijn nog ontzettend veel dingen waar ik voor wil leven, je moet door.”

Gemengde gevoelens

De eerste aflevering van de serie Diagnose Kanker ziet hij met gemengde gevoelens tegemoet. “Tuurlijk, er is zoveel gebeurd. Het doet zeer om mijn vrouw te zien en aan de andere kant is het iets moois. Heel dubbel. Maar de motivatie waarom ik mee heb gedaan blijft overeind. In eerste instantie wil ik dat mensen die zelf kanker hebben zich kunnen identificeren met mijn verhaal en dat van de andere deelnemers. En hoewel ik daarnaast een mooi document voor mijn kleinkinderen wilde achterlaten, als het onverhoopt toch fout zou gaan, is het nu ook een mooi document voor mezelf, een prachtige herinnering aan mijn vrouw.”

Bekijk het artikel van Henri van de Peppel in DeMooiUdenKrant