Ingrediënten voor slapeloze nachten
Het is vroeg en dus donker als ik naar mijn werk fiets. Ik heb mijn koptelefoon op en luister naar het liedje ‘Weatherman’ van Victory. Ooit hoorde ik dit liedje en de tekst raakte me diep. Het staat op repeat en steeds weer hoor ik nieuwe dingen waar ik me enorm mee kan identificeren. Het leven is soms best ingewikkeld, vraagt veel, terwijl ik gewoon alleen maar wil kunnen genieten.
Woke up to a cloud hanging over me
Rain is coming down over only me
I see people everywhere but they don’t share my pain
They can’t see my clouds they can’t feel my rain
I wear a smile that’s fake ‘cause I’m too proud to cry
Pretend the weather’s great ‘cause it’s easier to lie
I don’t know when the weather will clear
I don’t know how much more I can bear
Bovenstaande tekst is een gedeelte uit het liedje wat zo passend is voor mij, hoe ik me soms voel. Want op dagen zoals deze draag ik af en toe een nep-lach en doe ik alsof alles goed gaat. Het is gewoon makkelijker om te zeggen dat het goed gaat dan toe te moeten geven aan hoe ik me voel. Je denkt nu misschien dat ik echt super down ben maar dat is niet zo. Ik heb gewoon zo nu en dan donkere momenten. Die maken gelukkig ook vaak plaats voor fijne vrolijke momenten maar soms, soms is deze spring in het veld gewoon iets minder hoog aan het springen.
Met Weatherman in mijn oren, kom ik dichterbij het grote grijze gebouw met rode lampjes aan de zijkant. Het ziekenhuis is rond dit tijdstip een groot betonnen blok. In sommige kamers is het licht al aan. Mijn hersenen gaan nu nog meer ratelen. Ik denk ineens terug aan de tijd van de diagnose, aan die verdomde statistische cijfers die werden genoemd, aan de tranen die ik liet rollen, aan de woede die ik voelde, aan mijn kamertje waar ik rust vond en tegelijkertijd uit balans raakte, aan de embryo’s en aan de toekomst die me bang maakt…. Even denk ik weer dat alles een zieke grap is of een foutje…maar dat is het niet. Hoe kan het toch dat ik zo’n beest in me heb dat me zo kapot maakt?
Het liedje is afgelopen en de stilte haalt me uit mijn negatieve vibe. Ik realiseer me dat ik onderweg ben naar mijn klasje. Het werk waar ik zo veel van hou, wacht op me. Daardoor verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik kijk nog even naar de betonnen doos, ditmaal vanuit een andere hoek omdat ik er al bijna voorbij ben. Ik lach en zeg zachtjes in mezelf ‘tot straks en laat de uitslag goed zijn’.
Maandag was het weer donut-day ofwel ct-scan-dag. Het voelde als de dag van gisteren dat ik in de scan lag maar er zijn al weer vier maanden voorbij. Nadat de scan gemaakt is, is het wachten op de uitslag. Dat betekent dat de slapeloze nachten nog even doorgaan want die uitslag is er helaas niet meteen. Je moet 48 uur wachten. En wachten is een vies woord, zeker als de uitslag heel belangrijk is. Als je voor een vervolgonderzoek of een verdacht knobbeltje in de borst binnenkomt, krijg je binnen één dag alle onderzoeken én de uitslag. Maar wie eenmaal borstkanker heeft, moet wachten. Daar moeten we toch iets op kunnen verzinnen!
Maar de uitslag is binnen. De scan laat zien dat er niets is veranderd is: het is niet weg of kleiner geworden maar ook niet gegroeid en er zijn geen nieuwe enge plekken bij gekomen. Een top uitslag! En ik hoop dat deze uitslag mijn donkere wolken in mijn hoofd weer wat lichter maakt. Ik worstel steeds meer met het feit dat mij deze ‘kankerzooi’ moet overkomen. Ik ben boos en verdrietig wat voor een enorme vermoeidheid zorgt. Ik merk dat het schrijven van mijn blogs voor mij een uitlaatklep zijn. Alles op papier zetten, geeft grip op mijn chaos. Mijn vingers verwoorden redelijk goed wat er in mijn koppie gaande is. Mijn hele situatie is gewoon moeilijk en daar verandert niets aan. Wat voel ik? Wat heb ik nodig? Hoe ga ik en moeten anderen dealen met mijn situatie?
Ik ben blij dat ik kan schrijven, blij dat jullie me volgen. Dat ik mensen kan raken of aan het denken kan zetten. Goed, het vonnis is weer geweest. Op naar de volgende vier maanden. Hopelijk komt er nu weer rust in mijn lijf en kan ik zo weer lekker slapen. Even opladen want vandaag begin ik aan mijn 38ste chemokuur. Ik hou van alles om me heen en ik ga genieten en stralen want zoals de laatste zinnen van het liedje Weatherman zijn… you’ve gotta learn how to shine. ‘Cause you never know if your light will be the hope. For somebody else that’s all alone.