Komt mijn tikkende tijdbom dan toch bijna tot ontploffen?
Alles is anders. Niet alleen is de wereld door corona veranderd, ook mijn (meestal) positieve pad heeft een onverwachte afslag genomen. Mijn kanker vindt het nodig om zich anders te gaan gedragen en heeft me gedwongen een nieuw pad te bewandelen. Een pad in een enorm groot zwart bos. Het ziet er eng uit maar ik heb geen keuze, ik moet er doorheen.
Mijn bloedwaardes zijn verslechterd. Ik voel me leeg en ben woedend. Hoe kan dit gebeuren? Wanneer is het nou eens genoeg? Waaraan heb ik dit te danken? Een skelet- en CT-scan werden gepland en ik werd al een beetje voorbereid op een nieuwe ronde wekelijkse chemotherapie via het infuus. Ik ben bang want de scenario’s die worden beschreven, zijn niet heel optimistisch. Komt mijn tikkende tijdbom dan toch bijna tot ontploffen?
De scans laten een dubbel beeld zien. De aangedane plekken in mijn skelet zijn stabiel gebleven (goed nieuws), mijn organen zijn op mijn leveruitzaaiingen in orde (ook goed nieuws) maar er was een a-typisch beeld te zien in mijn buikvlies (alarmbellen!). Nu ben ik misschien wel een a-typisch mens, maar ik zat te trillen als een rietje toen ik dit hoorde. En ook mijn oncoloog is ongerust. En dat is niet goed. Juist die persoon moet niet ongerust zijn.
Ik en mijn a-typische dingen zijn besproken binnen het team en een andere behandeling is geadviseerd. Geen pretje maar niets doen is geen optie. De komende zes maanden krijg ik iedere week via het infuus een nieuwe chemococktail. Drie weken cocktailmaandag, gevolgd door een rustweek. En dat zes maanden lang. Mijn haar ben ik inmiddels kwijt en werken gaat niet meer met al die cocktailparty’s. Maar er schijnt weer een klein lichtje aan het einde van de tunnel. En daar ga ik heen! Want ondanks dat ik moe ben en er geen einde lijkt te komen aan alle negatieve dingen, wil ik leven.
De eerste drie cocktailmaandagen zitten erop. Omdat het prikken niet goed meer ging heb ik inmiddels een port a cath en ik moet zeggen dat dit veel rust geeft. De dagen na de kuur zijn pittig. Ik denk dat het een combinatie is van al het gif in je lichaam maar ook de stress en de onzekerheid. Ineens is mijn leven veranderd; van ‘niks’ aan de hand, 30 kilometer skaten en 3 dagen per week werken, ben ik ineens veranderd in een vaatdoek. Op vrijdag word ik weer een beetje mezelf, het weekend gebruik ik om fijne dingen te doen. Ik laad de batterij weer op voor de volgende cocktail op maandag. Zo zien mijn weken er nu een beetje uit. Ja, je moet iets als je wil leven!
Liefs,
Naomi