Live vanuit ‘el hospital’ lach ik als een boer met flinke kiespijn

Daar zit ik dan, in kleermakerszit op een ziekenhuisbedje in mijn eigen ‘privékamer’ van het Catharina Ziekenhuis. Versierd met een slinger, die de kinderen uit mijn klas voor me hebben gemaakt (wat een schatjes!) Sinds vorige week zaterdag verblijf ik in het ziekenhuis. Niet vanwege de kanker maar door een verstandskies die eruit moest worden gehaald.

Voordat ik borstkanker kreeg, kwam ik er achter dat ik twee verstandskiezen had die mogelijk nog door zouden komen. Ik geloof dat deze kiezen niet van chemo houden, want bij de eerste ronde chemo werd kies één gevoelig en getrokken (dit was appeltje eitje). En nu bij de tweede diagnose en dus chemo nummer twee, ging  kies twee vervelen. Ondanks dat ik soms best een grote mond heb, bleek na een foto dat er toch geen plaats was voor de kies en dat hij eruit moest. Dikke pech, maar wat moet dat moet en dus maakte ik een afspraak om hem te laten verwijderen. Zonder enige zenuwen ging ik naar de kaakchirurg om mijn laatste beetje ‘verstand’ te laten verwijderen. Het was lang geleden dat ik niet gespannen was in het ziekenhuis. Het had niks met de kanker te maken, leuk was een ander verhaal maar niets vergeleken bij die andere shit. Dat dacht ik anderhalve week geleden tenminste nog.

De boosdoener werd getrokken, de hechtingen werden aangelegd, ik bedankte de chirurg en liep vrolijk naar buiten. Bij de Albert Heijn kocht ik een zak diepvrieserwten en met de erwten op zak reden we nog even langs de Ikea om nog even te shoppen. Appeltje eitje. Maar op dag drie werd ik wakker met een gigantische wang en besloot ik toch nog even een bezoekje aan de arts te brengen. De arts keek, voelde wat en besloot de hechtingen open te maken en een kleine drain te plaatsen zodat de eventuele troep uit mijn wang kon lopen. Deze actie was alles behalve fijn maar again: wat moet dat moet.

Eenmaal thuis werd ik niet echt lekker en besloot ik toch maar paracetamol te nemen (ik vermijd medicijnen waar kan, omdat mijn lijf al zo veel te verduren krijgt) en viel ik in slaap. Mijn wang wekte me want het klopte als een malle, daarnaast was de smaak in mijn mond ook niet best. Alles wat uit mijn wang kwam, liep direct mijn mond in dus ik hing de halve dag boven een bak alles uit te spugen. Later hoorde ik dat ik ook enorm uit mijn mond stonk, kortom het was niet alleen voor mij vervelend. De vrijdag kroop voorbij, ik lag in bed maar van slapen kwam maar weinig.

Zaterdagochtend werd ik wakker en helaas was het alles behalve beter. Waar ooit een klein schattig wangetje zat (dat mag ik best over mezelf zeggen toch?), zat nu een grote rode hamsterwang die mijn halve gezicht misvormde. Wie was die trol die me aankeek in de spiegel? Naast dit gratis Halloween masker dat ik in één nacht had gekregen, was mijn temperatuur ook wat hoog en dus genoeg redenen om het ziekenhuis te bellen.

Ik was bang. Bang voor de pijn en bang voor mijn lijf. Ik wil zo min mogelijk medicijnen om mijn lever te sparen maar ik moest ook van de pijn af! De kaakchirurg kwam me halen en keek enigszins ernstig. Eenmaal in de kamer zei hij zonder echt te kijken: dit moet worden opgelost onder narcose. Ergens was ik opgelucht maar tegelijkertijd enorm geschrokken en voelde ik de angst in mijn lijf. Tranen rolden over mijn wangen en in mijn hoofd speelden diverse scenario’s zich af. Wat als ik niet wakker word, wat als ik door de medicijnen die ik nu ga krijgen alleen maar zieker word. Maar ik trok het niet meer. De pijn was niet te houden en ik voelde me gewoon heel naar. Me overgeven aan de zorg was de enige manier. Een andere keuze had ik niet.

Ik kroop in mijn ziekenhuisbedje en onderging de operatie. In eerste instantie zouden ze mijn wang van buiten openmaken maar dat is gelukkig niet gedaan. De wond zit binnenin en lijkt redelijk te herstellen. Toch lig ik nog steeds all inclusive in het ziekenhuis. Dit omdat voor mijn lijf het krijgen van antibiotica beter te verdragen is via het infuus. Weer een tegenvaller maar ik blijf positief en het zal vast snel beter gaan. Want naast de zakken  antibiotica, word ik geweldig verzorgd door de zusters en broeders! Al typende vanaf mijn ziekenhuisbedje, hoop ik vandaag (het is vrijdag nu) naar huis te mogen. Zie je me lopen met mijn infuuspaal, zin in een praatje, spreek me dan gerust aan! 😀

Fijne dag en tot snel!

Liefs Naomi

Naomi een hart onder de riem steken? Laat hieronder een berichtje voor haar achter!


© 2024 Catharina Ziekenhuis
Alle rechten voorbehouden