Naomi blogt: Corona enzo

Al een aantal weken zitten we binnen. Het is voor iedereen een andere ervaring, maar één ding is zeker: het is wennen! We worden ‘beperkt’ in ons doen en laten. We kunnen ineens niet meer doen wat we gewend zijn. Het leven is ineens onzeker. We weten niet wanneer we weer op het terras kunnen zitten, wanneer we weer in de file staan naar ons werk, of op vakantie kunnen gaan. Ineens ervaren mensen hoe het leven met onzekerheid is.

Het leven in onzekerheid doe ik momenteel al 1622 dagen, ofwel ruim 4 jaar en 5 maanden. Ik zeg dit niet om medelijden of begrip te krijgen. Of omdat ik zou vinden dat mensen de situatie zoals ie nu is niet als vervelend mogen ervaren. Nee, ik zeg dit om bewustwording aan te wakkeren. Even stil te staan bij wat voor een fijn leven we eigenlijk hebben als het leven ‘gewoon’ is. Want zelfs ik verlang terug naar de tijd voor corona en naar de tijd waarin mijn leven alleen het leven met kanker was. Zonder al die extra onzekerheid.

Mijn leven werd al beïnvloed door een ziekte die ongewenst is, maar deze tweede ongewenste nieuwkomer maakt het net wat ingewikkelder en zorgt voor extra kopzorgen. Sinds de sluiting van de scholen werk ik vanuit huis. Zonder enige gêne probeer ik allerlei experimenten uit. Ik lees verhalen voor en neem alles op, om het vervolgens via Youtube te delen.

Wij juffen en meesters worden klaargestoomd voor de wereld van het digitaal onderwijs. We krijgen allerlei webinars om te zorgen dat we onderwijs op afstand kunnen geven. Er wordt hard gewerkt om de connectie met je klas te houden. Ik mis ze, mijn 26 grote, kleine kleuters! Ja, het werken vraagt soms enorm veel van mijn energie- niveau en ja, ik ben onzeker over de nieuwe taken die ik heb gekregen. Maar in tijden waar dingen ineens niet meer kunnen, besef je ook hoe fijn die soms vermoeiende en moeilijke dingen kunnen zijn!

De “quarantaine” zorgt ervoor dat mensen klusjes gaan doen die al enige tijd lagen te wachten. Of mensen gaan op  zoek naar klusjes die ze in huis kunnen doen. Tot die laatste groep behoor ik. De slaapkamer en onze “ooit-zou-hier-een-babykamer-kunnen-komen” nu game/filmkamer, zijn van saaie witte kamers omgetoverd tot kleurrijke domeinen. Ik heb me uit de naad gewerkt, maar dat klusje is nu af en ik merk dat ik even geen zin heb om de derde kamer ook aan te pakken. Even bijtanken. En die rust zorgt op de een of andere manier voor ruimte in mijn hoofd. Ruimte voor leuke maar ook vervelende gedachtes.

Gelukkig heb ik al weken hulp van mijn geliefde psych. En ben ik dus een aantal EMDR- en praatafspraken verder en kan ik het allemaal wat beter relativeren. Toch waren er vandaag een aantal zaken erg op de voorgrond. Het thuis zitten met zijn tweeën gaat beter dan verwacht. Toch ben ik een enorm sociaal dier en mis ik mijn uitstapjes, mijn vrienden, mijn werk, mijn dagtripjes naar de winkel en gek genoeg het hebben van een grote(re) familie.

Het was dit weekend Pasen en ik zie en hoor allemaal mensen die het missen dat ze nu geen familiebrunch hebben. Op de een of andere manier moet ik hierdoor denken aan mijn eigen ervaringen en denk ik na over hoe ik deze ‘feestdagen’ had willen doorbrengen. Ik mis het hebben van broertjes en zusjes, het hebben van die brunch met een grote familie, het hebben van een gezin met een eigen kind(eren). Ja, ik besef me dat ik die dingen nu romantiseer maar ik kan er niks aan doen dat het in mijn hoofd zit. Niet alleen ik ben enig kind, maar Rick is ook maar alleen thuis en bobendien zijn allebei onze ouders gescheiden. We hebben wel drie ijs-babies maar die kan ik geen eieren laten schilderen. De staarten van de katten in een pot verf duwen en kijken wat voor moois daaruit komt durf ik ook niet aan. Want dan zit echt alles onder. Al zal dat met kleine kids misschien ook wel zo zijn, haha. Ik weet het niet.

Ik weet alleen wel dat ik vandaag toch weer best vaak moest denken aan het niet kunnen krijgen van kids. Misschien is het ook wel dat het gemis van mijn klasje dat het aanwakkert. Misschien vullen zij onbewust toch het gemis van een eigen wondertje. Geen idee. Het is gewoon even zo en dat mag er zijn. Leuk is wel dat het gevoel ook wel weer verdwijnt als ik meteen een aantal aanbiedingen krijg van vrienden die me hun kinderen wel even willen ‘lenen’. Schijnbaar snakken zij juist naar momenten zonder kids en mag ik dus misschien wel blij zijn met mijn 3 rustige ijs-babies en mijn 26 kleuters die om 3 uur weer naar huis gaan. Ach, het leven is zoals het is en ik deal ermee zoals ik het krijg voorgeschoteld. En dus kocht ik afgelopen week een mooi borduursel met de tekst:

Life is a dick. Sometimes it gets hard for no reason.

Ja, een abrupt einde. Ik weet het. Maar soms ben ik dan ineens klaar met eraan denken en gaat het leven met de twee ongewenste ziektes die me in mijn nek hijgen gewoon door.

Stay safe allemaal!

Liefs Naomi