‘Niet vechten tegen maar vooral ook niet vluchten voor de kanker’

Rikkie had al wat langer bloed bij de ontlasting, maar omdat het bevolkingsonderzoek nooit geen afwijkingen had laten zien, dacht ze in eerste instantie aan aambeien. “Het bloed was helder. Toen er wat slijm bij kwam, heb ik direct bij de huisarts aan de bel getrokken. Maar ik had totaal geen rekening gehouden met de diagnose endeldarmkanker”, begint ze haar verhaal, “en het zag er in eerste instantie niet goed uit, er zat een enorme tumor in de endeldarm en deze was verkleefd aan de buikwand en de baarmoeder. Ik heb er niets van gemerkt.”

Zombie

De eerste weken is ze, zoals ze het zelf zegt, doorgekomen als een zombie. “Ik heb een aantal weken moeten wachten voordat ik kon starten met de behandeling. Die weken waren verschrikkelijk, want als je eenmaal weet dat er een tumor in je lichaam zit, dan wil je ook zo snel mogelijk starten met de behandeling”, legt de Rosmalense uit.

Regie houden

Samen met haar oncoloog dr. Geert Jan Creemers wordt besloten om eerst te starten met 6 kuren chemotherapie, daarna 25 bestralingen en als de tumor voldoende geslonken was, een operatie. “Na de derde serie chemo, was de tumor voor 75 procent verdwenen. Toen kreeg ik zelf heel sterk het gevoel, dat een operatie wellicht helemaal niet nodig was. En dat gevoel heb ik besproken. Samen met dr. Creemers hebben we besloten niet te starten aan een vijfde serie chemo behandelingen. Ik trok het fysiek niet meer, dus na vier chemokuren ben ik gestopt”, legt ze uit, “ik heb dat gesprek als heel prettig ervaren. Als patiënt spring je op een rijdende trein als je kanker krijgt. Maar het is zo belangrijk om zelf de regie te houden. Wat wil de patiënt, wat wil ik. De match tussen mijn oncoloog en mij was perfect. Dat is heel belangrijk, ik vroeg om een directe benadering en die heb ik gekregen. Het is essentieel dat hier naar wordt gekeken, dat je als patiënt centraal staat”, benadrukt Rikkie.

WW

Na een maand rust, begon de reeks van 25 bestralingen. “Dat was een hels karwei, werkelijk afschuwelijk. Fysiek en mentaal. Ik ben met pensioen maar ik had echt het idee dat ik nog in de WW zat: werken en wachten. Fysiek fit blijven tijdens de bestralingen, Werken en elke scan weer Wachten op de uitslag. Vooral dat wachten doet iets met je”, legt ze uit.

Om mentaal sterk te blijven, kreeg Rikkie begeleiding van een therapeut. “Daar heb ik zo veel baat bij gehad. Het gehele traject heb ik begeleiding gehad op mijn ademhaling. Leerde ik mijn situatie te accepteren, want verzet is zinloos. Hij heeft me geleerd niet te vechten tegen maar vooral ook niet te vluchten voor de kanker, voor de behandeling. Een kankerbehandeling is een ‘oefening in geduld’ en een kwestie van ‘aanzien en uithouden’. Dat heeft me enorm geholpen en door het gehele traject gesleept”, benadrukt ze, “ik heb het als heel waardevol ervaren om niet alleen naar het medisch technische aspect te kijken maar ook naar de psyche en alles daaromheen. Iedereen gaat anders om met deze ziekte, en daarom is maatwerk heel belangrijk.”

Wonder van Rosmalen

Een operatie bleek na de bestralingen niet nodig. “De kanker was weg. Dat was een ongelooflijk gevoel, zeker omdat ik dat gevoel de hele tijd heb gehad. Zelfs de specialisten waren verbaasd, ik word door mijn vriendinnen het ‘wonder van Rosmalen’ genoemd”, lacht ze. Nu twee jaar later is Rikkie nog altijd schoon. Ze zit nu in een ‘wait en see’ traject van drie jaar. “Nu ben ik echt met pensioen, en ga ik samen met mijn partner genieten van de sterrenrestaurants die ons land rijk is en naar Frankrijk.”