Blog: Te goed in m’n vel…
13 DECEMBER 2017
dr. Gerbrand van Hout
klinisch psycholoog Obesitascentrum
Maar daar is het toch juist om begonnen, om goed in uw vel te zitten, zei ik met een verbaasde blik. Een vage term overigens, ’niet goed in je vel zitten’. Zeker bij de patiëntenpopulatie die ik zie binnen het Obesitascentrum; want wat wordt er nou precies mee bedoeld: zit u te strak in uw vel, voelt u zich somber of zoals uit het onderstaande verhaal blijkt, zit u te ruim in uw vel?
Dit laatste was inderdaad wat de dame tegenover mij bedoelde. Zij had ruim een jaar geleden met goed resultaat een gastric sleeve gekregen en was fors afgevallen, meer dan 50 kilo. Nu zou zij graag een buikwandcorrectie hebben en als het kon ook strakkere bovenbenen. Misschien zou er ook nog iets kunnen worden gedaan aan haar bovenarmen. Ik vroeg of ze dan ook, zoals veel vrouwen na de operatie hun borsten plegen te omschrijven, ‘theezakjes’ had. ‘Theezakjes’, het zijn eerder koffiefilters was haar antwoord.
Weer een operatie
Tegelijkertijd zag zij er ook erg tegenop, het is immers wéér een operatie. Ze was al bij de plastisch chirurg geweest en die was wel positief over de mogelijkheden. Deze had overigens ook opgemerkt dat mevrouw misschien wel geneigd was om te veel correcties te willen, ze had blijkbaar ook gevraagd of haar hals wat strakker getrokken kon worden. Nu leek het risico dat mevrouw zou doorslaan en een strak maatpak begeerde niet zo groot, maar toch was het verstandig van de plastisch chirurg om deze patiënte naar me door te verwijzen. Soms weten patiënten na plastische chirurgie namelijk niet van ophouden en zien ze telkens wel weer wat overtollig vel wat toch wel erg ontsierend is en gecorrigeerd zou moeten worden. In een enkel geval is er dan sprake van een zogeheten ‘stoornis in de lichaamsbeleving’. Een dergelijke stoornis kan ernstige vormen aannemen en is niet opgelost met plastische chirurgie, integendeel, dergelijke ingrepen dragen het risico in zich om het probleem te verergeren.
‘Buikdutje’
Van dit alles bleek bij bovengenoemde dame gelukkig geen sprake. Zij was wel gewend aan een buik, maar nu deze aanzienlijk minder gevuld was dan voorheen had zij er meer last van dan ooit. Naast de smetplekken, belemmerde haar buik haar nog altijd in haar bewegingen. Hetzelfde gold voor haar bovenbenen, die ‘klotsten tegen elkaar’ bij het lopen. Nu zij eindelijk aan sporten toe kan komen, had ze dit weer. Daarnaast moest zij haar rokken nog steeds bij de grote maten zoeken, terwijl zij wat haar blouses betrof met een veel kleinere maat toe kon. Zij leek dikker dan haar werkelijke gewicht rechtvaardigde en haar lichaamsbeeld en zelfbeeld werden er niet veel beter op. Het ergste was misschien wel dat haar kinderen niet meer met hun hoofd op haar buik een dutje wilden doen. Ze zeiden: ‘mama, ik vond jouw buik vroeger veel zachter’. Door dit alles overwoog zij om maar weer wat meer te gaan eten om te voorkomen dat zij nóg meer af zou vallen en nóg beter in haar vel zou komen te zitten!
Stoute schoenen
Voor deze patiënte was het traject nog lang niet afgelopen. Zij zat er nog middenin en haar omvang was nog steeds een obsessie voor haar. Met nog wat extra piekermomenten op de koop toe: wel of niet plastische chirurgie, wel of niet haar spaargeld daar aan besteden? Enerzijds was zij al dankbaar dat haar zorgverzekeraar de maagverkleining had willen betalen, anderzijds vond zij dat het werk nog niet áf was. Maar of haar verzekering nú ook over de brug moest komen, daar was zij nog niet helemaal uit. Zij kon zich voorstellen dat de kosten van de bariatrische ingreep op den duur zouden opwegen tegen de kosten van alle medicijnen die zij voorheen gebruikte en die zij zonder operatie zou moeten blijven gebruiken; maar of dat voor plastische chirurgie ook zou gelden…?
Het duurde nog een jaartje voordat mevrouw, zij het uiterst voorzichtig, de stoute schoenen aantrok en de plastisch chirurg zijn kunsten liet vertonen, maar daarna zat zij dan ook een heel stuk beter in haar vel, letterlijk en figuurlijk.