Drie keer kanker: ‘We panieken pas als het nodig is’
Ondanks dat kanker haar lichaam drie keer heeft getroffen, voelt Annie van de Westerlo (72) uit Stiphout zich nog altijd een zondagskind. “Drie keer kanker, drie keer genezen. Zonder een beetje geluk vaart niemand wel.”
Met haar man Henk, haar drie zoons, schoondochters en zes kleinkinderen leeft Annie een ‘rijk’ leven. “Ik ben altijd gezond geweest en actief. Toen ik in 2007 te horen kreeg dat ik borstkanker had, was ik eerder verbaasd dan geschokt. Ik had twee maanden daarvoor nog een mammografie laten maken waarop niets te zien was”, vertelt Van de Westerlo. Veel tijd om over de diagnose en de behandeling na te denken had ze niet. “Het is in gang gezet en ik ben gevolgd. Niet teveel nadenken, gewoon doen. Dus na een borstsparende operatie en 33 bestralingen, was de kanker weg. En door! Ja, zo stond ik er echt in.”
Raadsel
Precies vier jaar later, in 2011, gaat het opnieuw mis. “Ik merkte dat ik op de tennisbaan de ballen niet meer haalde. Had wat klachten aan mijn heup. Ik heb geen moment gedacht dat de kanker terug was. Je wordt immers ook een dagje ouder”, lacht ze. Een bezoekje aan de huisarts, een echo en CT-scan in het ziekenhuis verder kwam de diagnose: pseudomyxoma peritonei. “Door een scheurtje in mijn blinde darm zijn slijm en tumorcellen in de hele buik terecht gekomen. En die hebben zich in sneltreinvaart vermenigvuldigd. Alles zat onder, het was werkelijk een rotzooitje in mijn buik”, benadrukt Annie.
HIPEC-operatie
Annie stond aan de vooravond van een zware operatie. “Ik kwam in aanmerking voor de HIPEC-operatie. Een zware operatie van uiteindelijk zeven uur. Chirurg dr. Ignace de Hingh heeft tijdens de operatie alle zichtbare tumoren weggehaald. Ook mijn blinde darm en mijn eierstokken zijn verwijderd. Daarna is in dezelfde operatie mijn buik gespoeld met verwarmde chemo”, aldus Annie. Opnieuw stond het geluk aan haar zijde. Na de operatie bleek de buik schoon en was aanvullende chemotherapie niet nodig. Het herstel was zwaar maar het goede nieuws gaf me moed. Ik heb letterlijk een paar dagen na de operatie met de fysiotherapeut een polonaise door de gang van het ziekenhuis gelopen. Dit alles speelde zich af rond mijn 65ste verjaardag, een beter cadeau kun je niet krijgen.”
Vechtlust
Voor Annie breekt een periode van rust aan maar het spreekwoord ‘drie keer scheepsrecht’ blijkt voor haar waarheid. Weer vier jaar later, in 2015, zag dr. De Hingh, tijdens een controle van de buik, nog nét op een scan een verdacht plekje in haar andere borst. “Ja, toen ik dat hoorde, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Hoe ga ik mijn kinderen dit vertellen? Dit keer was chemotherapie en bestraling wel nodig. Ik zou mijn haar verliezen en me ziek gaan voelen. Deze boodschap was écht een teleurstelling, maar tegelijkertijd ontvlamde er zo’n vechtlust in mijn lijf. Ik zag het als een geluk, omdat het vroegtijdig ontdekt werd en pech omdat de kanker voor een derde keer terug was gekomen. Het ziek zijn van de chemo’s viel mee, ik zorgde dat mijn conditie op peil bleef, wandelde veel in de natuur, heb liters kippensoep gedronken en er zijn pakjes kauwgom doorheen gevlogen. Ik had ook al een pruik uitgezocht voordat ik mijn haar verloor. Negen maanden lang heb ik geknokt en daarna ben ik letterlijk herboren. Geknokt met mijn man en kinderen, want je bent niet alleen ziek. Kanker ontwricht een heel gezin. Maar ook nu verdween de kanker.”
Genieten
Hoe de toekomst eruit ziet? “Ik heb nog voldoende plannen. Niemand kan vooruitkijken. Ik geniet van elke dag, angst dat de kanker terugkomt, heb ik niet. Ik ga elke controle vol goede moed tegemoet. Het komt zoals het komt, ik zeg altijd ‘uit iets negatiefs, komt altijd iets positiefs’. We panieken pas als het nodig is”, besluit Annie.