‘Na mijn kanker merk ik dat ik haast heb in mijn leven’
Nicole Broers (33) krijgt op haar 30ste na haar eerste uitstrijkje tijdens het bevolkingsonderzoek de diagnose baarmoederhalskanker. Nu, drie jaar, later kijkt ze terug op die periode en heeft ze, zoals ze het zelf zegt, ‘haast in haar leven’. “Kanker is iets dat ik met me meedraag, maar het heeft mij ook laten zien hoeveel overlevingskracht een mens heeft. Ik heb het op jonge leeftijd gekregen, ik wist niets van baarmoederhalskanker, ik heb er stress van gehad, maar nu denk ik: je leeft maar een keer, ik geniet meer van de kleine dingen en ik stel geen dingen meer uit.”
Nicole werd vanuit het ETZ in Tilburg na de diagnose doorgestuurd naar het Catharina Ziekenhuis dat gespecialiseerd is in gynaecologische kanker. “Dat gaf me vertrouwen.” Eenmaal in Eindhoven bleek na een inwendig onderzoek, MRI, longfoto en bloedonderzoek dat ze een tumor van 3,5 centimeter had. Er waren geen uitzaaiingen. “Het wachten op alle uitslagen vond ik misschien wel het zwaarst. Die onzekerheid is verschrikkelijk”, benadrukt Nicole.
Niet in overgang
Samen met haar specialist werd besloten voor een Wertheim operatie. “Mijn baarmoeder inclusief baarmoedermond, steunweefsel, bovenste deel van de vagina, lymfeklieren in het bekken, één eierstok en eileiders zouden worden verwijderd. Mijn rechter eierstok is ‘opgehangen’ zodat ik niet in de overgang terecht zou komen. Ik weet nog dat ik blij was dat het behandelplan er lag, want je wilt zo snel mogelijk van de kanker af. Liever gisteren als vandaag”, aldus Nicole. De operatie slaagt en ze begint aan haar herstel. “Dat was pittig. Ruim zes weken heb ik moeten herstellen, mocht ik niet tillen, bukken of autorijden en omdat mijn blaaszenuw was geraakt, moest ik mezelf katheteriseren. Met een jong gezin was dat een hele uitdaging. Maar mijn kinderen zorgden ook voor een enorme overlevingsdrang. Dat heeft me enorm gesterkt. Ik dacht niet na over ‘wat als het helemaal mis is’. Dat besef komt nu pas. Wat als ik niet deel had genomen aan het bevolkingsonderzoek? En ik weet dat je daar niet te lang bij stil moet staan, maar als ik dan op televisie de discussies hoor over de HPV-vaccinatie of het bevolkingsonderzoek hoor, dan gaan mijn haren overeind staan. De pijn van het prikje of de angst voor een uitstrijkje wegen niet op tegen de gevolgen.”
Man met de hamer
Na de operatie kreeg Nicole preventief nog 25 bestralingen. “En daarna ben ik vertrokken voor een vakantie in Turkije. Ik wilde zo snel mogelijk mijn normale leven weer oppakken, weer gaan werken maar vooral weer door. Daar heb ik me goed in vergist want na een paar maanden kwam genadeloos de ‘man met de hamer’. Ik moest werken aan de verwerking, wat me allemaal was overkomen. Daar had ik te makkelijk over gedacht.”
In januari 2020, na een controle bij de radiotherapeut, bleek alles goed te zijn, de kanker was nog steeds weg. “Bij de controle in juni bij mijn gynaecoloog in Tilburg, bleek ze toch weer wat stug weefsel te voelen. Ik schoot direct weer in mijn overlevingsmodus. Het bleek weer mis en ik moest opnieuw onder het mes. Dus terug naar Eindhoven.”
Mooie levensles
Nicole wordt geopereerd en ook haar blaas werd verwijderd. “Dat betekende een blijvende urinestoma. Maar mijn stoma heeft mijn leven gered. Als je nooit iets heftigs hebt meegemaakt, realiseer je de normale dingen in het leven niet. Plassen is zo’n voorbeeld. Je beseft na zo’n periode pas hoe waardevol het leven is. Mijn stoma is een onderdeel van mijn leven geworden, daar heb ik nooit zwaar getild. Ik ben nog jong en ik ben de kanker dankbaar dat ik nu al een hele mooie levensles heb geleerd. Dat neemt niemand van me af”
Nieuwe normaal vinden
De afgelopen drie jaar stond alles in het teken van ziekte. Sinds twee haar is Nicole schoon maar staat ze nog altijd onder controle. “Ik voel me goed maar ik merk dat ik nog altijd ‘haast’ heb in mijn leven. Ik stel de dingen niet meer uit. En iedere controle blijft spannend, je moet echt het vertrouwen in je lichaam terugvinden, ik weet niet of me dat ooit lukt. Als onderdeel van het verwerkingsproces ben ik afgelopen zaterdag dan ook afgereisd naar de Franse Alpen om een wilde rivier te bedwingen met de Powder Days Foundation. Een week lang ga je met jongvolwassenen die kanker hebben (gehad) het avontuur aan op de wilde golven. Daar leer je om je angsten te overwinnen, naar je lichaam te luisteren en om los te laten door met de stroom mee te varen. Ik hoop daar, met lotgenoten, ‘mijn nieuwe normaal’ te vinden in het leven.”
Wil je meer weten over Nicole? Ze houdt een persoonlijke blog bij waarin ze vertelt ov er haar leven met kanker. Kijk maar eens op https://vivalanicole.jouwweb.nl
Ook gaf ze een interview aan het Eindhovens Dagblad. Dat interview lees je hier terug (let op: premium artikel)