Naomi Kanters Blogt

Domper

Vanaf 11 mei gaan de basisscholen weer open!
Me: ‘YES!!!!!!! Ik mag weer werken!! Doen wat ik zo graag doe!’
Oncoloog: ‘Naomi, het lijkt me nog niet verstandig om tussen ongeveer 13 kleuters te gaan staan.’

Sinds maandag gaan de kinderen weer lekker naar school maar zit ik nog thuis. Waar ik al bang voor was, is toch gebeurd. Het is (nog) niet verstandig om te gaan werken en dus blijf ik op advies van mijn oncoloog en schoolbestuur thuis. Ik heb het hier eerlijk gezegd best wel moeilijk mee. Natuurlijk verbiedt niemand me te gaan werken, maar als ik denk aan de eventuele gevolgen van de combinatie kanker en corona dan pas ik. Er is nog te veel onzeker en er staat te veel op het spel om de gok te wagen. Al moet ik zeggen dat die gok wagen steeds meer mijn interesse wekt!

Mijn klasje start deze periode zonder mij en dat vind ik moeilijk. Voor het eerst sinds mijn afstuderen, heb ik vanaf het begin van het schooljaar een eigen groep, waarvoor ik een enorm groot deel van de verantwoordelijkheid draag. In het begin van het schooljaar stond ik twee dagen in de week voor deze groep, maar al na een aantal weken veranderde dat naar drie dagen en schreef ik de rapporten, voerde ik de oudergesprekken en voelde ik me echt de leerkracht van deze klas. Het klinkt misschien gek maar dat ik dit bereikt heb, is voor mij erg belangrijk. Een soort van bewijsdrang richting mezelf.

Ik was super trots en dacht dat er niks meer tussen mij en mijn klasje kon komen. Ik heb dit jaar enorm veel geleerd en wat er komend schooljaar ook zou gaan gebeuren, ik zou één jaar echt juf zijn geweest van mijn klas. Wist ik veel dat corona daar een stokje voor kwam steken. Ik was onbewust altijd bang dat mijn andere ongewenste vriend dat zou doen. Maar angst is een slechte raadgever en dus had ik kanker weggestreept als potentiele kanshebber om mijn jaar als juf te verzieken. Maar hallo, daar kwam corona. En ik weet dat het voor iedereen anders is, dat iedereen het anders ervaart en dat het voor iedereen klote is maar deze zag ik even niet aankomen!

Ik heb hard gewerkt om te komen waar ik voor corona was, en misschien kan ik datgeen wat ik zo graag wil nu niet afmaken. Ik zou zo graag mijn schooljaar met deze klas in real life willen afronden. Gewoon één keer van begin tot eind. Maar goed! Dat gaat misschien niet gebeuren. Ik heb hier sinds de vorige persconferentie best wel last van gehad. Ik merkte dat ik hiermee stoeide en dat ik het gewoon nog geen plekje had gegeven. Al meerdere keren kroop ik achter mijn laptop maar de woorden kwamen niet.

Vanochtend werd ik wakker en ik voelde dat ik klaar was om te accepteren dat alles momenteel even anders gaat en dat ik daar gewoon mee moet dealen. Ik trok ik mijn donut-worry- sokken aan, deze hebben kleine donuts aan de zijkant, en begon mijn dag goed. Tja, ik ben een klein beetje een vreemde vogel soms. Maar dit soort dingen kunnen me uit een bepaalde spiraal halen en ervoor zorgen dat ik mezelf uitdaag om weer verder te gaan. Te kijken hoe te dealen met deze nieuwe situatie.

Want ook aan deze situatie zitten leuke nieuwe uitdagingen. Vanaf deze week begeleid ik de kinderen die thuis zitten en vragen hebben, ik neem nog steeds filmpjes op, ik bel met mijn klas en doe een digitaal spel en ik geef yogalessen voor de kinderen die dat leuk vinden om te volgen. Genoeg uitdagingen en wie weet komt er een moment waarop ik toch nog in mijn klas sta met mijn kinderen. Maar dan moet er niet zo veel onzekerheid zijn of veel op het spel staan. Ik wilde nog veel meer vertellen over die gok die mijn interesse heeft gewekt en over mijn leuke ervaringen met mijn prikkers. Maar dan wordt mijn verhaal te lang. Dus dat komt de volgende keer. Eerst even dit en eerst even een nieuwe ronde CT en uitslagen. Want dat gaat nog steeds door. 

Liefs, Naomi

Blog Naomi: 'Yes! Uitslag... van mijn ‘donut-worry-scan’

De uitslag van mijn ‘donut-worry-scan’ is binnen. Heel eerlijk ‘I did worry massive. Maar…tromgeroffel, de uitslag was goed! De #ikmagnietscheldenvanmijnmoeder kanker is de afgelopen vier maanden niet gegroeid en dat is positief. Toch een beetje jammer dat ‘Venom’ er nog steeds is en niet plotseling spoorloos is verdwenen. Iets waar ik iedere scan toch, misschien tegen beter weten in, een beetje op hoop. Maar hoe ziet zo’n ‘uitslag dag’ er nou eigenlijk uit? Dat gaat als volgt: 1: Je slaapt de nacht ervoor vaak niet al te best en dus slik je nog een extra pilletje in om een beetje tot rust te komen! Heerlijk! 2: Je wordt brak wakker en voelt spanning. 3: Deze keer ging ik werken en hadden we een schoolreisje, een heerlijke afleiding! 4: Ineens waren we terug op school en was het voor mijn gevoel ineens half 15.30 uur…kak! 5: Met enige haast snelde ik naar het ziekenhuis en deze keer stonden mijn mama en ‘cadeaupapa’ (stiefvader) me op te wachten om mee te gaan. 6: Je neemt plaats in de wachtkamer tussen mensen die je soms vragend aankijken, ze denken dat niet ik kanker heb, maar een van mijn ouders. Want als je jong bent, krijg je toch geen kanker? Dus wel! 7: Dan is het wachten, wachten en nog eens wachten. Tot het moment dat je oncoloog de wachtkamer in komt en met een strak gezicht mijn naam noemt; mevrouw Kanters. 8: Pffff, ja dan gaat je hart echt enorm hard kloppen. Niet snel… maar hard. Alsof een heihamer een betonnen paal in de grond mept, zo hard. 9: Het is niet de eerste keer dat ik aanschuif voor een uitslag, dus mijn oncoloog kent me inmiddels en weet dat ze direct de uitslag moet geven. Social talk kan er na haha. 10: En het verlossende woord; de uitslag is goed, niks veranderd! Naomi van binnen super mega duper blij. Voor een tel of vier. 11: Dan zie je de beelden van de scan en besef je ineens weer wat er allemaal speelt. De kanker stond helaas goed op de foto. Hoppa, dag blijheid #zwaaizwaai. 12: Ik doe nog alsof ik vrolijk ben en maak zelfs nog een grapje. ‘Er is wel degelijk iets veranderd’ Mijn oncoloog lijkt even te schrikken. ‘Die vetlaag op de foto van vier maanden geleden is dikker!’ Mijn oncoloog kijkt me even serieus aan en begint dan te lachen. Ik lach als een boer met kiespijn met haar mee maar goed, lachen zorgt voor een bepaald stofje in je hoofd en dus word ik toch iets vrolijker. Zo ziet zo’n dag er drie keer per jaar ongeveer uit. Uitslag goed, bloed goed dus gaat het stukje leven met kanker weer verder. En…alsof het de normaalste zaak van de wereld is, stap ik mijn afspraak met de oncoloog de apotheek binnen en wachten op mijn volgende kuur. Ik ben weer klaar voor de komende vier maanden. Nog een leuk nieuwtje; ik ben tussendoor ook nog even geslaagd voor mijn theorie voor de motor!! Woehoeeee!!!

Tot snel, Liefs Naomi

Reageer op dit blog

Vakantiespecial: ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’

Hoi! Superleuk dat je me volgt. Al enige tijd schrijf ik verhalen over mijn leven en over de dingen waar ik mee deal als kankerpatiënt. Maar dat deed ik in eerste instantie alleen voor mezelf  en mijn naasten. Nu kan iedereen mijn verhalen lezen, mensen die ik (nog) niet ken. Ik zoek nog een beetje naar waar of hoe te beginnen. Jullie vallen namelijk in terwijl ik al enige tijd, vier jaar en een aantal maanden om precies te zijn, worstel om deze ziekte mijn leven niet te laten regeren. Er zijn al zo enorm veel dingen gebeurd. Waar begin ik zonder dat het een grote chaos wordt. Want jullie kennen me misschien nog niet maar ik ben wel een beetje een kwebbeltante die van de hak op de tak kan springen, die altijd te weinig uren in een dag heeft en met honderd dingen tegelijk bezig is. Ik ben geen journalist of schrijver van beroep. Ik schrijf vanuit mijn hart. Ik hoop mensen die in een vergelijkbare of andere moeilijke situatie zitten een hart onder de riem te steken en ik wil graag laten zien dat het leven meer dan de moeite waard is, je altijd hoop moet houden en moet proberen te genieten van elke dag. Daarnaast mag je me alles vragen. Want of ik het nou wil of niet, ik heb inmiddels al best veel ervaring. Ik heb nooit de intentie om mensen te kwetsen. Het is mijn verhaal. Een manier om te dealen met mijn ziekte.

Zo richting de zomervakantie kun je in de winkel allerlei dikke edities van tijdschriften kopen. Ze staan vol met verhalen over hoe je een strak bikinilijf krijgt, of hoe je omgaat met vakantieliefdes. Dit inspireerde me tot het schrijven van een eigen vakantiespecial. Want op vakantie gaan, doe ik ook nog steeds! Genieten waar je genieten kan en het liefst zo vaak mogelijk. Maar op vakantie gaan met uitgezaaide borstkanker is een hele uitdaging.

Het schooljaar zit er al weer bijna op en dus staat de heerlijk lange zomervakantie voor de deur. We boeken met z'n allen allerlei vakanties en zo ook ik. Samen met Rick en twee vrienden gaan we richting Azië. Een hele uitdaging voor iemand in mijn situatie. Het begint al bij het boeken. Want om een redelijke prijs te krijgen en iets te hebben om naar uit te kijken, boeken wij altijd een flink aantal maanden vantevoren. Je zou zeggen ‘een leuk vooruitzicht’, maar voor mij is dit tegelijkertijd ook een trigger voor angst en onzekerheid. Het begint al bij het kiezen van een bestemming. Want ik wil graag naar een plek waar ze goede ziekenhuizen hebben voor het geval dat. Daarnaast moet ik checken of ze de medicatie en spuiten hebben die ik nodig heb. Hebben ze dit niet, dan vallen die landen sowieso af. Terwijl ik dit typ, voel ik me eigenlijk wel wat verwend, want ik kan ook in Nederland op vakantie. Maar nu het nog gaat, wil ik heel graag nog reizen, andere werelddelen ontdekken.

Samen met mijn reisgezelschap keek ik naar tickets, de sfeer was leuk en iedereen had er zin in. Ik deed naar mijn idee leuk mee maar van binnen huilde ik. Want op het moment van boeken, was het nog zeker vijf maanden voor vertrek. Wat is vijf maanden, dat vliegt voorbij? Nou voor mij is zo ver vooruitkijken een hele opgave. Hoe zal ik dan zijn, kan ik nog reizen, ben ik er dan nog wel? Dingen waarover de meeste mensen niet na hoeven te denken tijdens het voorbereiden van een vakantie. Ik probeer mezelf niet gek te maken en boek toch de tickets. Want mocht er iets veranderen of ik zou niet kunnen dan is het maar geld en is er altijd een annuleringsverzekering. Het afsluiten van een annuleringsverzekering is trouwens ook niet zo makkelijk als je ongeneeslijk ziek bent. Veel maatschappijen verzekeren je dan niet. Je weet immers dat je ziek bent en dat er mogelijk iets kan gebeuren. Ook mijn reisgezelschap is de dupe van mijn ziekte. Want ook zij weten dat ze met iemand op vakantie gaan die kanker heeft. Dus dat betekent dat iedereen moest overstappen naar de verzekering die mij, lees ons, wel wilden. Ik snap het wel maar aan de andere kant denk ik; ik kan er toch niets aan doen. Het voelt of je weer gestraft wordt. Is dood gaan niet voldoende? Ook zij kunnen toch tijdens een vakantie aangereden worden toch en naar huis moeten met het hele gezin?

De maanden gingen voorbij, bloedcontroles werden gedaan en ik moest nog in de CT-scan. Allemaal dingen die mijn reis in de weg zouden kunnen staan. Maar daar ging ik niet vanuit. Het schoot wel eens door mijn hoofd en was ik weer extra blij met een goede uitslag. Want dat bracht me weer dichterbij mijn reis! Inmiddels schrijf ik dit bericht een aantal weken voor mijn vakantie. Er staan nog wat dingen op mijn ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’. Zo ben ik al aan het tellen hoeveel kuren ik mee op reis moet nemen en welke spuiten ik vooraf nog moet zetten. Er zit nog een bloedcontrole tussen nu en mijn vakantie. Stel dat deze niet goed is, dan ziet de planning er al weer anders uit. Voor alle medicijnen die mee moeten op reis, heb ik haast een eigen koffer nodig. Maar het soort medicijnen vraagt ook om een officiële verklaring van de rechtbank. Yes, het is niet gemakkelijk om met kanker op vakantie te gaan. Je moet er wat voor over hebben, als je het pillenniveau op peil wilt houden! Anyway, een verklaring bij de rechtbank betekent dat je er zelf heen moet, 30 euro betaalt en een mooie stempel en een sticker met handtekening krijgt. Dat is geregeld, het koffertje is legaal!

Nu komt er een weetje waar ik ook geen idee van had voor mijn kanker. Naast de verklaring om mijn hele drugswinkel mee t nemen, moet ik ook een verklaring voor het mogelijk missen van m'n vingerafdruk regelen. Vanwege de chemo kan het zijn dat mijn vingerafdruk weg is of deels niet aanwezig is. Tja, het zou me maar eens overkomen dat ik aangehouden wordt vanwege m'n koffer vol drugs en dat ik dan ook nog geen vingerafdruk af kan geven. Maar gelukkig is dit te regelen via het ziekenhuis.

Als je denkt dat het dan nu toch allemaal geregeld is en ik lekker m'n tassie kan pakken en kan genieten.... Nope, nog niet! Aangezien ik optimaal wil gaan genieten, neem ik het er even goed van en ga ik gewoon lekker drie volle weken op reis. Ja, dat doe ik gewoon. En omdat ik niet echt invloed heb wanneer ik m'n kuur kan starten, kan het zijn dat het qua planning nét niet goed uitkomt. Het kan dus zijn dat ik halverwege een tweede kuur moet starten. Ik hoor je denken, ‘pillen poppen’ kan toch gewoon? Ja, dat kan als je goede bloedwaardes hebt. Chemo is geen vitaminepilletje en maakt ook allerlei goede dingen in je lichaam kapot. Mijn trombocieten, bloedplaatjes, zijn al maanden aan de lage kant. Je bloed stolt dan minder goed. Dan kun je niet zomaar starten met een volgende kuur. Want als er dan iets gebeurt, en ik moet geopereerd worden dan kan dat niet. Je bloed moet eerst herstellen van een kuur en goed zijn, voordat je aan een nieuwe kuur kunt beginnen. Dus bloedprikken in het buitenland is ook iets wat ik moet regelen. Dat is een redelijk gedoe, maar me alles waard als het moet. 

Goed, m'n backpack staat al bijna klaar, het ‘to-do-op-vakantie-met-kanker-lijstje’ is bijna veranderd in een ‘to-do lijstje’ en ik ga er gewoon een mega vette reis van maken!

Tot snel! Liefs Naomi

Blog Naomi: Mijn psych!

Het nieuwe schooljaar is weer begonnen. Ik ben al weer een aantal weken lekker aan het werk. De kinderen geven me energie. Maar ik denk ook wel eens na over het moment dat ik echt ziek ga worden. Maar gelukkig komt dan snel dat andere stemmetje in mijn hoofd naar boven; ‘Naomi, dat gaat nog lang niet gebeuren! Je bent een taaie en je blijft nog heel lang hier bij je kinderen.’ Ik ben zo blij met mijn stemmetje. Een nieuwe maand en dus tijd voor een nieuw kankerverhaal.

Terwijl ik mezelf installeer voor mijn laptop om jullie te schrijven, gaat de bel. Ik doe de deur open waar een vriendelijke meneer met een collectebus voor mijn deur staat: ‘Dag mevrouw, heeft u misschien een kleine bijdrage voor het KWF?’ Een fractie van een seconde denk ik; ‘Ik geef toch al genoeg aan die kakziekte’. Maar dat kan deze vriendelijke meneer niet weten. Hij zamelt geld in voor mensen zoals ik, vrijwillig. Hij zet zich in zodat er misschien ooit een medicijn tegen kanker wordt gevonden. Misschien zelfs voor mij. Ik kijk de meneer aan en wil hem eigenlijk het liefst een knuffel geven. Ik bedwing mezelf en beloof via de website van KWF geld over te maken. Onze wegen scheiden. Hij gaat door met zijn ronde en ik kruip achter mijn laptop. Geld overmaken, jullie schrijven!

Want ik wil jullie graag iets vertellen over mijn ‘psych’. Toen ik de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg, merkte ik dat ik soms niet goed wist hoe en wat. Mijn oncoloog stelde toen voor een afspraak te maken bij een psycholoog. Ik was sceptisch, hoe kon die mij helpen, dat kan ik wel alleen. Maar ik heb ooit met mezelf afgesproken dat ik er alles aan zou doen om beter te worden of om mentaal rust te vinden. Dus ik maakte een afspraak bij een psycholoog in het ziekenhuis. Eentje met ervaring, want ze zag alleen maar mensen met kanker, dus ze wist met wat voor soort mens ze te maken kreeg. De eerste keer was ik gespannen maar ik voelde al snel dat het goed zat. Mijn ‘psych’ was een jonge vrouw, net iets ouder dan ik en ik voelde me op mijn gemak bij haar. We spraken over allerlei onderwerpen, over alles wat me bezig hield. Hoe deal je met het verdriet van jezelf en het verdriet van je omgeving? Hoe zorg je ervoor dat je grip krijgt op je gedachten die soms van hot naar her gaan? Hoe deal je met de angst om dingen te voelen? En dat zijn maar een paar voorbeelden. Ik ging elke twee weken bij haar op bezoek, de ene keer alleen en de andere keer ging Rick mee. Want wat veel mensen vergeten, is dat het voor partners en naasten misschien nog wel ingewikkelder is. Zij moeten toekijken en aan hen wordt amper gevraagd hoe het met ze is. Dus voor Rick was het ook fijn.

De afspraken werden gevuld met tranen, gelach, tips en gewoon fijne gesprekken. Ook adviseerde ze me om mee te doen met de mindfulness-training die gegeven werd vanuit het ziekenhuis. En aangezien ik alles zou doen voor een rustiger hoofd, besloot ik ook hieraan deel te nemen. Niet wetende wat me te wachten stond. Ik weet nog dat ik er best tegenop zag. Waarom? Nou, omdat alle deelnemers ziek waren. Dat was wel een dingetje. Het is heel confronterend. Ik ben ziek en ik hoor ook in deze wereld. Bam, dat komt binnen. Maar ik deed het en ook dit was fijn. Ik spreek nog steeds mensen uit die groep, we checken even bij elkaar hoe het gaat. Ik raad het iedereen aan, gun jezelf even de rust, alleen met jezelf en de ziekte, samen met andere mensen die ziek zijn. Ik vond het oprecht fijn! Daar mocht ik even ziek zijn van mezelf.

Alle mentale hulp die ik aangeboden heb gekregen, heb ik geaccepteerd en ondanks mijn sceptische houding, vond ik het zeer prettig. Mijn ‘psych’ heeft me aan het denken gezet, heeft me tips gegeven hoe om te gaan met een hoofd dat soms enorm verdrietige gedachten kan hebben en ze heeft me vooral geleerd dat ik mijn boosheid, verdriet en onzekerheden mag en kan delen. Zij was het die mijn naam heeft genoemd toen het ziekenhuis aandacht wilde besteden aan kanker en het mentale proces. Daarom mag en kan ik dit doen. Ik ben haar enorm dankbaar!
Wie had dat gedacht. Ik heb mijn mening bijgesteld. Ik dacht ook; daar heb ik geen hulp bij nodig. Ben niet eigenwijs, het brengt je zoveel meer. Je kunt niet alles zelf oplossen, soms is dit gewoon even niet het geval!

Voor zover #Naomiweetraad!

Liefs Naomi

Live vanuit ‘el hospital’ lach ik als een boer met flinke kiespijn

Daar zit ik dan, in kleermakerszit op een ziekenhuisbedje in mijn eigen ‘privékamer’ van het Catharina Ziekenhuis. Versierd met een slinger, die de kinderen uit mijn klas voor me hebben gemaakt (wat een schatjes!) Sinds vorige week zaterdag verblijf ik in het ziekenhuis. Niet vanwege de kanker maar door een verstandskies die eruit moest worden gehaald.

Voordat ik borstkanker kreeg, kwam ik er achter dat ik twee verstandskiezen had die mogelijk nog door zouden komen. Ik geloof dat deze kiezen niet van chemo houden, want bij de eerste ronde chemo werd kies één gevoelig en getrokken (dit was appeltje eitje). En nu bij de tweede diagnose en dus chemo nummer twee, ging  kies twee vervelen. Ondanks dat ik soms best een grote mond heb, bleek na een foto dat er toch geen plaats was voor de kies en dat hij eruit moest. Dikke pech, maar wat moet dat moet en dus maakte ik een afspraak om hem te laten verwijderen. Zonder enige zenuwen ging ik naar de kaakchirurg om mijn laatste beetje ‘verstand’ te laten verwijderen. Het was lang geleden dat ik niet gespannen was in het ziekenhuis. Het had niks met de kanker te maken, leuk was een ander verhaal maar niets vergeleken bij die andere shit. Dat dacht ik anderhalve week geleden tenminste nog.

De boosdoener werd getrokken, de hechtingen werden aangelegd, ik bedankte de chirurg en liep vrolijk naar buiten. Bij de Albert Heijn kocht ik een zak diepvrieserwten en met de erwten op zak reden we nog even langs de Ikea om nog even te shoppen. Appeltje eitje. Maar op dag drie werd ik wakker met een gigantische wang en besloot ik toch nog even een bezoekje aan de arts te brengen. De arts keek, voelde wat en besloot de hechtingen open te maken en een kleine drain te plaatsen zodat de eventuele troep uit mijn wang kon lopen. Deze actie was alles behalve fijn maar again: wat moet dat moet.

Eenmaal thuis werd ik niet echt lekker en besloot ik toch maar paracetamol te nemen (ik vermijd medicijnen waar kan, omdat mijn lijf al zo veel te verduren krijgt) en viel ik in slaap. Mijn wang wekte me want het klopte als een malle, daarnaast was de smaak in mijn mond ook niet best. Alles wat uit mijn wang kwam, liep direct mijn mond in dus ik hing de halve dag boven een bak alles uit te spugen. Later hoorde ik dat ik ook enorm uit mijn mond stonk, kortom het was niet alleen voor mij vervelend. De vrijdag kroop voorbij, ik lag in bed maar van slapen kwam maar weinig.

Zaterdagochtend werd ik wakker en helaas was het alles behalve beter. Waar ooit een klein schattig wangetje zat (dat mag ik best over mezelf zeggen toch?), zat nu een grote rode hamsterwang die mijn halve gezicht misvormde. Wie was die trol die me aankeek in de spiegel? Naast dit gratis Halloween masker dat ik in één nacht had gekregen, was mijn temperatuur ook wat hoog en dus genoeg redenen om het ziekenhuis te bellen.

Ik was bang. Bang voor de pijn en bang voor mijn lijf. Ik wil zo min mogelijk medicijnen om mijn lever te sparen maar ik moest ook van de pijn af! De kaakchirurg kwam me halen en keek enigszins ernstig. Eenmaal in de kamer zei hij zonder echt te kijken: dit moet worden opgelost onder narcose. Ergens was ik opgelucht maar tegelijkertijd enorm geschrokken en voelde ik de angst in mijn lijf. Tranen rolden over mijn wangen en in mijn hoofd speelden diverse scenario’s zich af. Wat als ik niet wakker word, wat als ik door de medicijnen die ik nu ga krijgen alleen maar zieker word. Maar ik trok het niet meer. De pijn was niet te houden en ik voelde me gewoon heel naar. Me overgeven aan de zorg was de enige manier. Een andere keuze had ik niet.

Ik kroop in mijn ziekenhuisbedje en onderging de operatie. In eerste instantie zouden ze mijn wang van buiten openmaken maar dat is gelukkig niet gedaan. De wond zit binnenin en lijkt redelijk te herstellen. Toch lig ik nog steeds all inclusive in het ziekenhuis. Dit omdat voor mijn lijf het krijgen van antibiotica beter te verdragen is via het infuus. Weer een tegenvaller maar ik blijf positief en het zal vast snel beter gaan. Want naast de zakken  antibiotica, word ik geweldig verzorgd door de zusters en broeders! Al typende vanaf mijn ziekenhuisbedje, hoop ik vandaag (het is vrijdag nu) naar huis te mogen. Zie je me lopen met mijn infuuspaal, zin in een praatje, spreek me dan gerust aan! :D

Fijne dag en tot snel!

Liefs Naomi

Ingrediënten voor slapeloze nachten

Het is vroeg en dus donker als ik naar mijn werk fiets. Ik heb mijn koptelefoon op en luister naar het liedje ‘Weatherman’ van Victory. Ooit hoorde ik dit liedje en de tekst raakte me diep. Het staat op repeat en steeds weer hoor ik nieuwe dingen waar ik me enorm mee kan identificeren. Het leven is soms best ingewikkeld, vraagt veel, terwijl ik gewoon alleen maar wil kunnen genieten.

Woke up to a cloud hanging over me
Rain is coming down over only me
I see people everywhere but they don't share my pain
They can't see my clouds they can't feel my rain
I wear a smile that's fake 'cause I'm too proud to cry
Pretend the weather's great 'cause it's easier to lie
I don't know when the weather will clear
I don't know how much more I can bear

Bovenstaande tekst is een gedeelte uit het liedje wat zo passend is voor mij, hoe ik me soms voel. Want op dagen zoals deze draag ik af en toe een nep-lach en doe ik alsof alles goed gaat. Het is gewoon makkelijker om te zeggen dat het goed gaat dan toe te moeten geven aan hoe ik me voel. Je denkt nu misschien dat ik echt super down ben maar dat is niet zo. Ik heb gewoon zo nu en dan donkere momenten. Die maken gelukkig ook vaak plaats voor fijne vrolijke momenten maar soms, soms is deze spring in het veld gewoon iets minder hoog aan het springen.

Met Weatherman in mijn oren, kom ik dichterbij het grote grijze gebouw met rode lampjes aan de zijkant. Het ziekenhuis is rond dit tijdstip een groot betonnen blok. In sommige kamers is het licht al aan. Mijn hersenen gaan nu nog meer ratelen. Ik denk ineens terug aan de tijd van de diagnose, aan die verdomde statistische cijfers die werden genoemd, aan de tranen die ik liet rollen, aan de woede die ik voelde, aan mijn kamertje waar ik rust vond en tegelijkertijd uit balans raakte, aan de embryo’s en aan de toekomst die me bang maakt…. Even denk ik weer dat alles een zieke grap is of een foutje…maar dat is het niet. Hoe kan het toch dat ik zo’n beest in me heb dat me zo kapot maakt? 

Het liedje is afgelopen en de stilte haalt me uit mijn negatieve vibe. Ik realiseer me dat ik onderweg ben naar mijn klasje. Het werk waar ik zo veel van hou, wacht op me. Daardoor verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik kijk nog even naar de betonnen doos, ditmaal vanuit een andere hoek omdat ik er al bijna voorbij ben. Ik lach en zeg zachtjes in mezelf ‘tot straks en laat de uitslag goed zijn’.

Maandag was het weer donut-day ofwel ct-scan-dag. Het voelde als de dag van gisteren dat ik in de scan lag maar er zijn al weer vier maanden voorbij. Nadat de scan gemaakt is, is het wachten op de uitslag. Dat betekent dat de slapeloze nachten nog even doorgaan want die uitslag is er helaas niet meteen. Je moet 48 uur wachten. En wachten is een vies woord, zeker als de uitslag heel belangrijk is. Als je voor een vervolgonderzoek of een verdacht knobbeltje in de borst binnenkomt, krijg je binnen één dag alle onderzoeken én de uitslag. Maar wie eenmaal borstkanker heeft, moet wachten. Daar moeten we toch iets op kunnen verzinnen!  

Maar de uitslag is binnen. De scan laat zien dat er niets is veranderd is: het is niet weg of kleiner geworden maar ook niet gegroeid en er zijn geen nieuwe enge plekken bij gekomen. Een top uitslag! En ik hoop dat deze uitslag mijn donkere wolken in mijn hoofd weer wat lichter maakt. Ik worstel steeds meer met het feit dat mij deze ‘kankerzooi’ moet overkomen. Ik ben boos en verdrietig wat voor een enorme vermoeidheid zorgt.  Ik merk dat het schrijven van mijn blogs voor mij een uitlaatklep zijn. Alles op papier zetten, geeft grip op mijn chaos. Mijn vingers verwoorden redelijk goed wat er in mijn koppie gaande is. Mijn hele situatie is gewoon moeilijk en daar verandert niets aan. Wat voel ik? Wat heb ik nodig? Hoe ga ik en moeten anderen dealen met mijn situatie?

Ik ben blij dat ik kan schrijven, blij dat jullie me volgen. Dat ik mensen kan raken of aan het denken kan zetten. Goed, het vonnis is weer geweest. Op naar de volgende vier maanden. Hopelijk komt er nu weer rust in mijn lijf en kan ik zo weer lekker slapen. Even opladen want vandaag begin ik aan mijn 38^ste chemokuur. Ik hou van alles om me heen en ik ga genieten en stralen want zoals de laatste zinnen van het liedje Weatherman zijn… you've gotta learn how to shine. 'Cause you never know if your light will be the hope. For somebody else that's all alone.

Het leven is mijn bucketlist

Graag schrijf ik in deze blog iets over mijn bucketlist. Want stel dat dit mijn laatste blog is omdat ik straks misschien een slechte uitslag krijg.... Dan moet ik er toch wel aandacht aan besteden. Zoals jullie inmiddels weten reis ik graag. Ook al kost het me meer moeite om lekker op vakantie te gaan, toch doe ik het. Nog een aantal weken te gaan en dan is het weer zomervakantie. Kortom tijd voor een reisje. Maar alles in mijn lijf geeft aan moe te zijn. En dus denk ik erover dichtbij huis te blijven. Maar ja, wat als dit de laatste reis is die ik kan maken, dan is het misschien zonde dat ik niet doe waar ik van droom. Moet ik er niet uit halen wat erin zit en optimaal genieten? Stel dat ik er volgende zomer niet meer ben?

Regelmatig spelen er bandjes, die ik leuk vind, bij mij in de buurt en soms is dat bijvoorbeeld op een dinsdag. Woensdags moet ik dan werken en is het eigenlijk niet slim om te gaan. Maar ja, daar komt dat stemmetje weer. "Deze band speelt niet vaak in Nederland. Stel dat dit de laatste keer is dat ik ze kan zien. Stel dat ik snel dood zal gaan?" Momenteel is het carnavalsvakantie en heb ik een weekje vrij. Heerlijk want ik was er erg aan toe. Ik mis mijn lachebekjes wel, maar merk toch ook dat ik stiekem best veel energie in mijn werk stop. Dit laatste is iets waarom ik ook wel eens denk of ik er slim aan doe om drie dagen bij de kleuters te werken. Want ik ben vaak wel erg moe. Maar stoppen met werken betekent weinig geld (mijn uitkering is 900 euro bruto en daar kan je dus niet enorm veel leuke bucketlist dingen van doen), en ik vind het ook wel leuk en fijn met het "normale" leven mee te mogen doen. Maar wat als ik snel dood zal gaan? Dan heb ik gewerkt terwijl ik andere dingen had kunnen doen...

En zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen opnoemen waarbij er een stemmetje is dat zegt: "Maar wat als ik snel dood zal gaan?" Maar ik geloof dat jullie het wel snappen. Dat er genoeg dingen zijn waarbij ik kan nadenken, of waarbij ik me laat beïnvloeden over eventueel doodgaan. Maar ik zal je zeggen: Ik ben er klaar mee zo te leven. Het kost me te veel energie. Het is te confronterend en het maakt me down. Natuurlijk vind ik dat het goed is om veel leuke en fijne dingen te doen maar dat geldt voor iedereen. Het continu bezig te moeten zijn met mijn ziekte en mijn misschien eerder doodgaan dan een leeftijdsgenoot is gewoon te vermoeiend. Menig mens die mij bijvoorbeeld zegt: "Ga toch lekker die verre reis maken, zeker jij moet dat doen want je weet maar nooit", wil ik eigenlijk het liefst confronteren met zijn eigen sterfelijkheid. I hate to break it, maar de enige zekerheid in het leven is dat we allemaal een keer gaan, I am not that special. Mensen zonder een dikke kankerstempel op hun kop maken toch ook geen beslissingen met in hun achterhoofd dat ze er misschien snel niet meer zullen zijn? 

En ja, ik heb dingen gedaan en doe dingen misschien juist wel, of niet vanwege mijn stempel. En ja, ik zeg ook met regelmaat: "geniet van vandaag, want vandaag komt niet meer terug". Maar dat probeer ik te doen omdat ik denk en vind dat het leven nú is. Niet vanwege doodgaan, maar omdat de toekomst onduidelijk is en het verleden niet te veranderen. Je hebt eigenlijk alleen vandaag. En terwijl ik dit typ voel ik tweestrijd, want ja ik wil alles gedaan hebben wat ik wil doen. En alles uit het leven hebben gehaald wat kan. Maar dit doen omdat je bang bent snel dood te gaan is niet de goede insteek. En dus doe ik voorlopig niet aan bucketlists of doodgaan. En doe ik voorlopig aan leven. Het leven is mijn bucketlist! Gewoon iedere dag nemen zoals die is. Proberen niet te veel bezig te zijn met hoe dingen waren, of wat er gaat komen en gewoon lekker doorgaan zoals ik meestal doe. En wat er dan misschien in de toekomst gebeurt (zodat ik misschien alsnog een bucketlist ga maken) zie ik dan wel weer. Wie weet!

Voor mij is het tijd om op te staan. Vandaag is het weer uitslagdag en daarom was ik al vroeg wakker en kon ik dit nog zonder beïnvloed te worden typen. We gaan zien wat de uitslag me brengt :) Het is wat het is, maar stiekem hoop ik op rustiger vaarwater.

Liefs Naomi